O ascensor baixaba até a garaxe. Cando parou, Mauro empurrou a porta e foi-se botar fora, mais un forte golpe en pleno rostro mandou-no outra vez para dentro do camarín até chocar fortemente coas costas na parede metálica do fondo. A intensa dor fíxo-lle fechar os ollos e inmediatamente notou que alguén o tomaba polos colares e o arrastaba cara...
debeu ser moi difícil
degolar as anguías
sen cortar os dedos
arrandearte para que non te cubrisen
as escamas do ollomol
liscar do nó corredío das sabas
o desemparado xace no gabinete do desastre
as criaturas obscenas excitan o líquido do fatal
hai quen chupa sen remédio endemoniados arrebatos
e a dama do diván é unha cinza imunda
A Fina Bárrios, como epílogo do meu libro "Pequeno Canto" (1959)
Creme cando che digo: "o noso amor é un barco no devalo das mareas, o aroma que devén das nosas veas inzadas de salitre, no solpor".
O ceu cobrou unha cor que facia pensar.
Era a hora en que as botellas se rompen para dar paso ás
profundidades.
Atrás quedaban as cores álxidas, mortas de sono. O calor
enfriaba-se no bisturí do horioznte.
Os nenos, de cóbados na xanela, enfrontaban a história
inconscientes, nun palpebrexo tan veloz como a infancia....
As cidades están cheas de xente.
ANXOS CON PATÍNS BRANCOS NA PRAZA DE O GROVE
CARLOS NEGRO, Penúltimas tendencias
O río está prohibido. Linde último,