Verbas a un irmau; Manuel María

Escoita, irmau, as miñas verbas:

son sinxelas e impuras

como as verbas feridas

co coitelo dos beizos, cada día.

Vouche decir tan só que teño

a miña mau tendida,

aberta, núa e viva como o mar.

Que teño, irmau, maduro o corazón

pra gardar nel as verbas túas.

Que a vida é moi fermosa

aínda que hai homes

que teñen os beizos emporcados

con verbas de falsía,

i o corazón podre polo odio,

i as maus pingando sangue,

i agachados, no fondo dos seus petos,

en vixía,

coitelos e pistolas asesinas.

¿Que importa, irmau, que morra o día

si a súa morte

abre en nós a espranza do mencer?

Non temas.

Aínda o paxaro ten canciós

i as estrelas se alcenden cada noite.

Manuel María, Mar Maior en Antoloxía Poética, edición de Camilo Gómez Torres, Vigo, AS-PG, 1997