Río; Xosé María Álvarez Cáccamo

RÍO

O río está prohibido. Linde último,

onde as areas rompen arañadas

detéñense os meus pés.

Na ribeira de alén o vento labra

distancias de cor cega, e esparexe

un pouso de fariña que confunde

marés, cardos e dunas.

Que ninguén

se atreva a entrar no río, un eco morto

asenta a súa voz na lama, leito

de colchas renegridas. Por debaixo

das augas, corredores de luz verde

arrastran aos que nadan descuidados

a un mar de rosas negras.

O río está prohibido e, non obstante,

algunhas tardes veñen rapaces doutras casas

e caen desde a ponte como frechas

de chumbo que atravesan os espellos

e pérdense entre os muxos e regresan

ceibos de norma e lei, inesperados.

Porque son doutras casas

e veñen dos lugares da ribeira confusa

non hai quen lles prohiba entrar no río.

E nós disimulamos a envexa que nos mata

xogando coas areas, na fronteira

que non debemos nunca atravesar.

(de Vocabulario das orixes, 2000)