Poemas; Antón Avilés de Taramancos
PRIMEIRO AMOR, PRIMEIRA MORTE
A Fina Bárrios, como epílogo do meu libro "Pequeno Canto" (1959)
Todo canto eu amei perdéuseme contigo:
a luz clara e vibrante da miña xuventude,
os bosques entrañables perfeitos de quietude
onde o vento vivía con un lecer antigo.
Entón era o silencio o meu mellor amigo,
era eu namorado de todo canto vía
vivir era unha leda, fermosa moradía
onde o mencer entraba recendendo a prantigo.
De súpeto viñeches con esa lonxanía,
caraveliño feble en terra ventureira
e eu abrín outra nova fiestra para o día.
E todo canto amei foi unha lumieira,
foi a fouce tan íntima que de cote se afía
para ceifar dun pulo brutal a primaveira.
(1960)
De O tempo no espello (1982)
De As torres no ar (1989)
Na outra banda do mar constrúen o navío:
o martelar dos calafates resoa na mañá, e o saben
que están a construir a torre de cristal da miña infancia.
Non saben que cada peza, cada caderna maxistral
é unha peza do meu ser. Non saben
que no interior da quilla está a médula mesma
da miña espiña dorsal; que no galipote a quencer
está o perfume máxico da vida.
Que cando no remate ergan a vela, e a enxárcia
tremole vagarosamente no ar
será o meu corazón quen sinta o vento,
será o meu corazón.
A ESPADA FLORESCIDA
O sangue antigo que correu nos mares
verque a súa inocéncia na palavra:
Floresce a espada
converte-se o aceiro en voza aberta
no confín e no mato. A sementeira
colonial dá agora
ese froito de luz nun lábio inmenso
e din beixo e amor na nosa fala
devolvendo en carícia tanto ferro.
Entón eu digo Guanabara e sinto
un arrecendo de xasmin silvestre
unha auga fresca que me encelma a língua;
e digo Moçambique ou Tomor-Leste
e unha pel doce que me sabe e nébodas
escuras e lonxanas
vai-me invadindo o paladar. A verba
rompe o barro de Buño
e derrama no mar esa ambrosia
que alguén recolle en cántaros de xade
De As torres no ar (1989)
SOFÍA
Hoxe amiga quero soñarte núa,
núa coma un cristal na escuridade.
É primavera en Noia, e a noite
será unha longa mina de diamantes.
Ando lonxe e senlleiro, triste e lonxe,
como unha besta acoitelada brúo
e arrepíanse os Andes o meu paso.
Camponesa de Cáqueza, ferida
quixera verte hoxe nos meus brazos
eivada como un anxo en rebeldía,
entón sería o meu amor a furna
da túa fronte aterecida e pálida.
E sería o meu nome a túa patria.
É primavera en Noia e ando lonxe
ermo na miña por diante da noite:
montañesa dos Andes con que gozo
apreto a túa man estraña e única.
De O tempo no espello (1982)