Nocturno; Xavier Seoane
04.04.2020
NOCTURNO
Estas noites capaces
de colmar a nostalxia,
en que as pupilas, cheas de escuridade,
ata o soño dilátanse,
veñen a mín desde o día
en que o meu corazón as presentía
e a miña nai as arrolaba.
Adentrándose nelas,
a sagrada tristeza de vivir
revela a súa saudade
e o cántico das cousas
eleva o seu misterio inesgotabel.
Noites de arrecendente claridade,
ríos de cego amor, ecos do alto,
xardíns de luctuosa inmensidade:
Nada pode turbar
os vosos soños mainos
-a beleza da terra.
O odor das meses
recén segadas.
O cántico do mar. O sorriso
dunha crianza...-
Só a luz da alba
asomando
os seus dedos rosados
nos lonxincuos outeiros da mañá.
Só o río da nostalxia e de saudade
que acompaña o misterio da vida ao despertar.
(de Umbral de vida, 1996)