Casa baleira; Xulio López Válcarcel

CASA BALEIRA

Hai un olor pechado

e un rastro de ausencias

esquencidas nos espellos,

no frío das cinzas apagadas.

Un alento húmido,

unha gargallada tráxica.

O escoar espectral dos pasos

e a auga a escorrer

polo tellado,

identifico outras horas,

outras voces perdidas sen remedio

na distancia.

No aire dos armarios,

morfina do tempo,

palpo a morneza dun corpo

nestes traxes que amaron a luz.

Naftalina e soños dormen

chalecos e zapatos deixados

por alguén que emprendeu escura naveganza.

Aquí están en paz, en soliloquio íntimo,

suores, caricias, lonxanías,

últimos mofos onde se pudre

oloroso o esquenzo,

tal se destapo un frasco de aire enfermo.

(de Alba de auga sonámbula, 1983)