As ratas; Luís Seoane

Na Galiza, ise vello pobo,

carballo carcomido de raios e bestigos,

loita, dende fai séculos,

o home cas ratas.

Coma nos castelos abandoados,

onde xa caíron traves e brasós,

escóitanse queixumes de gonzos ferruxentos.

Dende fai séculos loitan en Galiza

os homes cas ratas.

Vencendo sempre as ratas.

Ate que toda ela fique,

coma ises castelos roiñentos

e os mosteiros sin altares

nin lembranzas de ritos,

sendo soio rondada de morcegos

e pantasmas.

Coberta de edra, de Iabel.

Morándoa soio as ratas.

Somente as ratas.

Seoane, Luís (1990), Poesía completa, 2. As cicatrices. A maior abondamento (Vigo: Edicións Xerais de Galicia)