A chave das noces; Xabier P. Docampo

Texto sen normativizar

Capítulo I

O ascensor baixaba até a garaxe. Cando parou, Mauro empurrou a porta e foi-se botar fora, mais un forte golpe en pleno rostro mandou-no outra vez para dentro do camarín até chocar fortemente coas costas na parede metálica do fondo. A intensa dor fíxo-lle fechar os ollos e inmediatamente notou que alguén o tomaba polos colares e o arrastaba cara a fora. Ao mesmo tempo notou o contacto dun obxecto frío debaixo do seu queixelo e abriu os ollos. Un coitelo que ben valería para lle levar a cabeza a un becerro dun golpe só, sostido por un home que se lle fixo coñecido, apoiába-se no seu pescozo.
O home turrou por el para o arredar da porta e empurrou-no contra a parede. Achegou moito o seu rosto ao do rapaz, mandando-lle unha bafarada de alento que fedia a augardente, e aumentou lixeiramente a presión do coitelo contra a gorxa.
-Mira que ben te teño agora para facer-che pagar todas as que me levas feitas coa tua teima de xogar aos xogos dos homes -falou o do coitelo.
Mauro pensou que naquela situación era imprescindíbel manter a calma. Calquer cousa que pudese pór a aquel tipo nervoso, podia ser o pulo necesário para que se decidise a lle espetar o coitelo até que Ile saíse pola caluga.
-Ter, tes-me -dixo Mauro-. Que é o que queres?
-Primeiro quero ver como te cagas de medo aqui, diante de min, asi cara a cara, non coma ti que vas agachado por tras dos coches para lle facer fotos de lonxe á xente sen que te podan ver.
Isto foi de abondo para que Mauro lembrase de quen se trataba. Aquel home era Xesus Soleira, ex-empregado nun armacén de maquinária agrícola. O dono da indústria suspeitaba que alguén lle roubaba mercadorias e procurou a maneira de investigar os roubos.
Mauro entrou a traballar no armacén e deseguida descobriu o ladrón, seguiu-no un par de dias e acadou a lle facer unhas fotos cando estaba nunha chatarraria a vender unhas pezas roubadas no armacén. Con só mostrar-llas Soleira abandonou voluntariamente o traballo deixando o finiquito para compensar os roubos.
-Eu estaba a facer o meu traballo. Non as fagas, non as temas.
-Deixa-te de refráns que non estás en situación de filosofias barateiras. Eu quedei na rua, pero ti agora mesmo non estás en mellor situación. Vas-mas pagar todas xuntas porque te vou deixar en filetes. Apresentache-te como un compañeiro para que eu me confiase e resulta que traballabas para o patrón. Traidor!
Ao pronunciar esta última palabra o home tentou pegar-lle a Mauro co antebrazo na cara. O rapaz aproveitou este afastamento do coitelo para lle mandar un forte golpe co xoello na entreperna. Berrou o individuo ao tempo que se dobraba e levaba as mans á parte dorida. Un direitazo á cara enviou-no recuando pola garaxe adiante até topar cun coche. Tomou ar o agresor e lanzou-se co coitelo por diante cara a Mauro que xa o agardaba co peso todo do seu corpo apoiado na perna direita. Cando o tivo cerca fixo un quebro cambiando o peso do corpo á outra perna ao tempo que lle lanzaba unha patada á man na que traía o coitelo que voou pola garaxe para se ir estrelar no teito dun coche.
Repuxo-se o tipo da sorpresa e mandou-lle un zurdazo ao fígado do rapaz, Mauro abriu desmesuradamente a boca ao tempo que caía para tras. Tirou-se Soleira sobre el, mais xa o agardaban as pernas flexionadas de Mauro, que o lanzaron novamente polo ar até parar pegando coas costas no mesmo coche de antes.
A dor enfureceu a Soleira que saiu lanzado contra Mauro como impulsado por un foguete. O voo foi tan longo, que cando aterrou xa o fixo directamente sobre o cimento do chan da garaxe. Virou xusto cando xa viña polo ar a perna de Mauro e o zapato contactou coa boca do home que volveu berrar. Puxo-se en pe cunha rapidez impensábel en quen acababa de receber semellante patada e arremeteu contra Mauro espetandolle a cabeza no estómago. A boca resultaba buraco pequeno para atender as necesidades de ar que o mozo sentiu. Máis que cair deixou-se ir para ter tempo a se recuperar. Cando estivo no chan a sua man direita topou cunha botella de cervexa baleira que seguramente alguén deixara ali despois de botar auga ao circuito de refrixeración do coche. Xesus Soleira viña xa a correr cara Mauro que se puxo de pe como un lóstrego e comezou un xiro cara atrás, abrindo ao mesmo tempo o brazo que brandia a botella que foi bater na boca do home. O alarido encheu a garaxe inteira. Soleira caiu cuspindo dentes e anacos de vidros e ficou no chan totalmente imóbel.
O rapaz tomou novamente ar. Montou na sua moto e saiu da garaxe acelerando fortemente.
Cando Mauro chegou á axéncia só estaba ali Micha, a muller que facia de secretária do vello, ainda que en realidade non tiña unha función definida, o seu traballo consistia en facer todo aquilo que nen o vello nen o próprio Mauro facian.
Agora estaba precisamente ordenando todos cantos papeis foran quedando en riba das mesas ao longo da semana anterior e que todos manexaran co acerto de deixá-los sempre fora do seu sítio, como para lle demostrar ao azar que non era quen de atinar nen unha vez.
-Xesus! Pero a ti que che pasou? -dixo Micha asustada de ver como viña Mauro.
-Nada, non te apures que non foi nada. Neste ofício sempre hai alguén que non queda satisfeito do traballo, pero el a tal ponto, está moito pior -respondeu entrando no cuarto de baño para recompor un pouco a sua aparéncia.
-Ainda non chegou o vello? -perguntou ao sair, xa restaurados case por completo os desaliños da liorta.
-Non chegou. Pero calquer dia vai-te pór na rua dunha patada no cu como che escoite chamar-lle vello. Xa sabes que non Ile gosta.
-Pois canto máis tempo pasa, máis vello se vai facendo, asi que vai ter que se ir acostumando. Imos ao noso. O tio de marras non ten querindonga nengunha, pasa as noites metido nun tugúrio de má morte que hai na estrada que sobe ao monte Dónigas, supoño que pegando-lle ao naipe, porque non houbo maneira de que me deixasen meter o fociño os dous tios que hai na entrada, que son como dous armários de catro portas, tanto polo tamaño como pola incapacidade de utilizar a linguaxe oral.
-E contas-mo a min no canto de llo contar a el, asi cando veña dirá-me que redacte eu o informe cos dados que ti me des. Non terás ti tamén certa incapacidade para a linguaxe escrita?
-Non. E vou-cho demostrar facendo un informe de gastos que vai causar o teu abraio, pola ortografia e pola sintaxe, xa verás...
Sentou-se Mauro diante da máquina de escreber e puxo nela un papel en branco. Comezou a teclear.
Asi seguia cando entrou pola porta Nacho; era o dono da axéncia. Home duns cuarenta e cinco anos que de mozo fora moi popular na cidade pola sua presenza en todos os acontecimentos públicos, nos que sempre habia aparecer de tal xeito que chamase a atención o máis posíbel. Resultaban especialmente coñecidos os seus orixinais disfarces polo entroido, tempo no que percorria a cidade inteira sen falar con ninguén vestindo traxes feitos cos máis curiosos materiais: vitolas de charutos, selos de correos, caixas de mistos, grelos, etc. sen que ninguén o fixese nunca obxecto de nengunha represión en nengun tempo; era algo asi como un componente arquitectónico da cidade que todos aceitaban.
Unha grande parte da popularidade de Nacho debia-se á sua peculiar cara, na que destacaba a case total auséncia de nariz, de aí o alcume de Nacho con que todos o chamaban desde que comezou a ser recoñecido pola rua.
Inexplicabelmente, e tras dos máis variados fracasos nos estudos de diversas profisións e ofícios, veu dar en se facer detective privado e, non contente co desatino de que unha personaxe a quen coñecia toda a cidade se dedicase á profisión para a que se supón que é máis necesária a discreción, alugou un entresolo e por baixo das xanelas fixo instalar un grande letreiro no que dicia: DETECTIVES NACHO, cando, ainda que na cidade hai máis persoas co nariz pequeno, Nacho só hai un: Delfino Filgueira, que é o seu verdadeiro nome.
Todas estas cousas non debian ter nengunha importáncia para Nacho, porque para cumprir co papel que a nova profisión lle deparaba, adoptou a decisión de usar unhas gafas de sol que nunca quitaba, e que, dado o problema que o seu escaso apéndice nasal lle plantexaba para que se lle tivesen diante dos ollos, amarraba por detrás da caluga cunha goma elástica; desta maneira confiaba en pasar inadvertido.
Pasou Nacho por diante da mesa na que escrebia Mauro, seguido pola muller e sen se parar dixo-lle que, encanto rematase, queria falar con el.
Cando regresou Micha, entrou Mauro no despacho do vello; este pelexaba por facer casar as cantidades escritas nunha fita de papel da calculadora, coa lista de facturas que lle ia apresentar a un cliente.
-Senta -dixo sen erguer a cabeza dos papeis.
Nacho comezou a gardar os papeis dentro da carpeta. Meteu-na nun caixón da mesa e mirou ao rapaz, como se acabase daquela mesmo de reparar na sua presenza.
-Xa me dixo Micha que o polo ese bota as noites metido nun tambucho no que supós que hai boas timbas. Seguro que non ten por aí algun flete como suspeita a sua muller?
-Seguro que todas as noites que non dorme na casa vai ali, máis eu non sei.
-Está ben, dá-lle a Micha os dados todos que non consten no diário e que faga o informe. Agora teño duas cousas para ti que podes facer simultaneamente ou como che pete, o caso é facé-los ben e pronto.
-De que se trata?
Nacho abriu unha gaveta da sua mesa e tirou dela unha carpeta castaña como a que acaba de gardar habia un pouco. Abriu-na e mostrou-lla a Mauro. Habia unha foto dunha muller como duns trinta ou trinta e cinco anos, de pelo loiro e ollos escuros. Cando lle fixeran o retrato sorria con tristura torcendo lixeiramente a boca. Nun formulário que Nacho facia de cada cliente, constaba que o marido se apresentara na axéncia para que a vixiasen porque desconfiaba que lle puña os cornos con alguén, xa que, desde habia un tempo, a atopaba rara e esquiva -dicia o formulário no espazo reservado para observacións do cliente-. El pensaba que se via con alguén polos Campóns, zona de ensanche da cidade na que a especulación imobiliária acadara meter cincuenta mil corpos no espazo onde non caberian máis de dez mil.
-Tres dias -dixo Mauro gardando a foto no peto e volvendo-lle a carpeta ao vello-. Que outra cousa tes?
-Trata-se duns cobros...
-Xa sabes que non gosto deses traballos.
-Hai dez mil pesos para ti por riba da tua parte de sempre.
-Vinte mil -apertou Mauro-.
-Quince mil pesos e non se fale máis -regateou Nacho dando-lle ao rapaz unha presa de facturas- Unha nai moi amorosa que lle merca ao fillo todo canto se lle antolla, aí atoparás unha equipa de vídeo completa con cámaras de meio quilo, magnetoscópios, antorchas, un ordenador acompañado de non sei que cacharraria; en total nun ano, un millón setecentas oitenta mil. Se queres os quince mil pesos saca-lle millón e meio.
Saiu Mauro da axéncia, colleu a moto e foi-se directamente á cafetaria onde almorzaba alguns dos raros dias que ia á axéncia a primeira hora da mañá.
Ao ve-lo chegar, o camareiro fixo-lle un aceno coa man dando-lle a entender que o atenderia imediatamente. Colleu o xornal que estaba no mostrador e foi-se sentar a unha mesa. Ao mesmo tempo que chegaba o camareiro coa cunca do café e un prato cun boliño, un rapaz como de quince ou dezaseis anos achegou-se á mesa na que estaba Mauro. Levaba uns pacotes de panos de papel na man. O recén-chegado e o camareiro ollaron-se con mútuo receo, mais un xesto de Mauro freou o pulo do camareiro de botar ao mozo fora, ao tempo que lle infundia a este a confianza necesária para lle oferecer a sua mercadoria ao cliente. Non lle fixo falla dicer palabra para vender, porque Mauro botou man ao peto, tirou del unha moeda de cen pesetas que lle ofereceu dicendo:
-Dá-me un pacote que non sei se non me acatarraria.
-Obrigado -dixo o cativo collendo os cartos. Deu meia volta e saiu do bar.Despois de almorzar, Mauro foi na moto a dar unha volta pola cidade. Para el conducir a moto era pracer suficiente para que todos os problemas desaparecesen do seu horizonte. Sentia-se seguro de si mesmo con só pasar a perna direita por riba da máquina para se sentar nela, xa daquela se producia a transformación que o convertia nunha parte do todo indivisíbel que formaban home e cabalgadura. Paseando na moto era cando via claras as cousas. Asi era como decidia a maneira de acometer os traballos que o vello lle encomendaba.
Parou nun semáforo que se atopaba en vermello. Os pes apoiados no chan termaban da moto, os dedos petaban tamborinando sobre o depósito do combustíbel, e desde o paseo, ollando para el, o rapaz que oferecia panos de papel. A bucina do automóbel que estaba parado detrás, avisou-no de que o semáforo mudara a verde. Embriaxe, cámbio e acelerador na secuéncia debida fixeron saír a motocicleta, case encabritando-se, por entre os dous coches que o precedian.
Pouco despois aparcaba entre dous coches. Amarrou o casco e da maletiña tirou unha carpeta cuns papeis que foi colocando mentres entraba nun portal. No ascensor apertou o botón do sétimo andar. Durante a ascensión puxo unhas gafas escuras e deu volta á cazadora que de ser azul pasou a ser a raias brancas e azuis.
Cando se abriu a porta na que chamara, unha cadea de seguranza impedia que pudese ver máis que o rosto da muller loira da fotografia que lle entregara Nacho. A muller perguntou que desexaba.
-Perdoe, señora, ten vostede máquina de coser?
-Teño, teño, moitas grazas -respondeu a muller fechando a porta con rapidez.
Instalado na barra dun bar non perdeu de vista o portal até que a muller loira saiu. Daquela botou-se detrás dela, seguindo-a a unha distáncia que fixese discreto o seguimento. Polo informe prévio que lera na axéncia sabia que iria a pe porque ela non conducia.
A muller mirou duas ou tres veces para atrás, mais Mauro tiña a seguranza de que non se decatara da sua presenza. De todos os xeitos, cando comprendeu que camiño seguiria a muller para se dirixir aos Campóns, regresou a onde deixara a moto.
Logo chegou ao semáforo onde vira ao vendedor de panos de papel. Aparcou e dirixiu-se ao rapaz.
-Tio! -berrou Mauro facendo-lle un aceno para que se achegase.
Achegou-se aquel sen dar mostras de desconfianza, pero sen pronunciar palabra algunha.
-Queres gañar un talego con pouco traballo?
-Voçê dirá que hei-de fazer.
-Como te chamas?
-Henrique é meu nome, senhor.
-Mira Henrique, dentro de moi pouco vai pasar por aqui esta tia -explicou Mauro mostrando-lle a fotografia-. Ti vas detrás dela sen que se percate de que a segues. Se entra nalgures, agardas até que saia. E máis nada. Hoxe ás cinco volverei aqui, contas-me todo canto viche e o talego é para ti.
-Conforme, senhor.
-Moi ben, eu vou-me pór ali en frente, cando a vexa vir montarei na moto e desde daquela mesmo a tia é toda tua. Deica logo.
-Até as cinco, senhor.
-Non me volvas dicer señor como se foses a miña criada -dixo arredando-se do rapaz.
Cando viu vir de lonxe á loira, agardou que pasase por diante del. Entón montou na moto e arrancou.Meia hora despois entraba no aparcamento duns grandes armacéns. Subiu á planta de deportes. Andou por ali un pouco, curioseando como un cliente calquer, até que no momento que lle pareceu oportuno achegou-se a unha dependenta que estaba de costas a el.
-Inés! -dixo detrás dunha rapaza de cabelo acastañado.
A dependenta virou-se e encarou con Mauro. Teria uns dezasete ou dezaoito anos. Espetou os seus ollos verdes nos de Mauro e apertou con forza os dentes. Tensaron-se-lle os músculos da mandíbula nun aceno de certa dureza.
-Mauro! -falou séria-. Xa che teño dito que non veñas aqui. Vas-me meter nun lio.
-Trata-me como un cliente. Vende-me algo.
-Deixa-te de coñas, se me ve o xefe de planta falando contigo monta-me un círio de moito coidado.
-Amosa-me un mono de motociclista mentres falamos.
Mauro dirixiu a vista na procura do lugar onde estaban os artigos que acababa de nomear. Localizounos e botou a andar cara a eles. Inés foi detrás del e cando pararon semellou que lle amostraba algunha cousa.
-Por que non viñeche todos estes dias? -perguntou Mauro.
-Iso sabe-lo ti perfeitamente. Xa sabes que quero deixar pasar un tempo para pensar en certas cousas.
-Que cousas tes que pensar ti? -inquiriu o rapaz.
-Mira Mauro, ti vas de duro pola vida, alá ti. Pero se pensas que non tes máis que asobiar e Inés vai correr detrás de ti como unha cadeliña, estás equivocado.
-Xa vexo, entón agora andas a pensar a ver se te afás sen min. Se é asi, adeus que che vaia ben, Mauro -dixo Mauro erguendo a voz.
-Non berres.
-Non berro. O que pasa é que me amola isto de desaparecer sen dicer nada. Supoño que todo se pode falar, porque pode suceder que eu xa teña as cousas pensadas e que non me afaga sen ti.
-Xa está mirando o encarregado, non se che ocorra faltar... -detivo-se un intre o rapaz para mudar de ton-. Quero dicer que non faltes. Ven comigo á caixa para que me den unha ficha do aparcamento, que estou case sen branca.
Acompañou-no Inés até a altura dunha caixa onde non fixo máis que intercambiar unha ollada coa rapaza que ali estaba e deu meia volta para se dirixir aos clientes que tiña máis perto.Cando Mauro entrou no bar de Eusébio, habia poucos parroquianos nel. Estaba situado nunha das estreitas ruas que baixan ao porto e era un tabernucho de reducidísimas dimensións ao que lle puxeran na porta un rimbombante letreiro que dicía Cafetaria Esmeralda dos Mares, pero que a ninguén debia enganar, porque só nas cartas que lle enviaban ao Eusébio da facenda ou do concello lle chamaban asi; o resto da xente sempre lle chamara o bar de Eusébio e raro era o persoal que nel entraba que non se tutease co vello Eusébio. Era como un clube privado inglés, pero en cutre, porque os que non eran clientes sempre acudian acompañados dun veterano que os apresentase e avalase, do contrario corrian o risco de paralisar todas as conversas e concentrar sobre si mesmos a curiosidade dos sócios de tan particular clube.
Eusébio fora mariñeiro até os catorce anos en que un acidente a bordo Ile levou a man direita. Incapacitado para volver a navegar recolleu-no Esmeralda, viúva do seu padriño e coñecida como Esmeralda dos Mariñeiros, de axudante no bar. Á morte da pendanga el pasou a ser o dono da Esmeralda dos Mares. Agora o seu bar era lugar de xuntanza dunha clientela fixa que se turnaba rigorosamente nas estáncias por mor da inelastibilidade do local.
Sentou-se Mauro en riba dunha das duas únicas mesas que habia e Eusébio puxo-lle no mostrador un xarra de cervexa.
-Fai-me un bocata grande de polbo -pediu.
Mentres agardaba polo que seria o seu xantar, entrou no bar un rapaz coxo de non máis de quince anos que se sentou ao seu lado.
-Hola colega -dixo o recén-chegado.
-Que tal, Lúrpio. Que trais?
-Teño un televisor pequeno a cores que era para ti que nen pintado.
-Xa me pasache un que calquer dia cho hei de pór de chapeu.
-E logo que ten?
-Ten que se está aceso e se me ocorre tocar-lle aos mandos, larga-me cada lostregazo que un dia vou quedar pegado nel.
-Por dez talegos troco-cho por este -dixo o coxo.
-Nen teño os dez talegos, nen quero máis televisores.
-E un vídeo?
-Podes dar a mobília da miña casa por completa, asi que toma unha cervexa e non te esforces máis.
-Non é unha cervexa o que eu preciso agora, mais vou-cha aceitar porque estou sen unha cadela.
-Canto che falta? -preguntou Mauro.
-En pasta case todo, só teño un talego. En tempo podo tirar até meia tarde ben.
Botou Mauro a man ao peto, tirou del dous billetes de mil pesetas e entregou-lle un ao rapaz.
-Toma, eu tamén vou case limpo.
-Grazas colega -dixo o Lúrpio pillando a cervexa que lle acababa de servir Eusébio e bebendo un grolo.
-Tes algo que facer ao redor das cinco? -perguntoulle Mauro.
-O mesmo que farei ás catro e meia e as cinco e meia, procurar a miña vida.
-Por que non me fas un favor?
-Veña, feito.
-Vas-te á encrucillada da Ronda Vella con Ramón Leboiro, ali hai un rapaz oferecendo panos de papel aos automobilistas, chama-se Henrique, dis-lle que non podo ir á hora que quedamos, que estexa ali hoxe ás dez. Nen outra palabra nen pergunta nengunha, que te coñezo, Lúrpio.
-Tránqui, colega, tránqui...
Mauro rematou o seu xantar e dispuxo-se a sair. Como ocorria sempre. Eusébio perguntou-lle se non ia tomar café e, igual que a maioria dos clientes, Mauro desbotou a oferecimento de tomar a auga purrela que Eusébio facia cunha absoluta auséncia de habilidade. Non queria recoñecer que era imbebíbel para calquer que conservase unha mínima sensibilidade nas papilas gustativas.Mentres tomaba café nunha cafetaria do centro da cidade, foi mirando unha por unha as facturas que lle dera Nacho. Daba-lle noxo facer aqueles traballos o mesmo outras axéncias non os aceitaban, mais Delfino Filgueira aceitaba todo canto vise que se lle podia tirar un peso de gaño. Para Mauro estes traballos sempre supuñan uns ingresos algo máis substanciosos e permitian-lle pagar pontualmente o aluguer do piso e as letras da moto, as duas cousas nas que Mauro baseaba a dignidade da vida.
Se os dados que Nacho lle dera non eran falsos, ainda a pesar da grande cuantia da débeda, a cousa non parecia difícil. Seguramente habia várias maneiras de facer pagar a unha nai tan amorosa.
Apresentou-se no domicílio indicado e abriu-lle a porta a que el supuxo imediatamente como a mesma indivídua en cuestión. Era unha muller de mediana idade, con propensión ao engorde e os cabelos tinxidos dun amarelo intenso. De todas as maneiras era unha muller atractiva.
-Boa tarde, señora.
-Boa tarde, que desexa? -respondeu a muller ao saúdo mentres as suas mans termaban da porta con forza.
-Queria falar con vostede dun asunto sumamente delicado e coido que este non é o lugar máis apropriado para que os viciños non se inteiren.
-Sexa o que for, diga-mo aqui se quer e se non vaia-se, non pretenderá que lle permita entrar na miña casa sen máis?
-Como queira, pero trata-se de certos impagos que vostede ten con Electrónica Méndez...
A muller palideceu lixeiramente e cortou o parlamento de Mauro abrindo a porta de todo.
-Pase, faga o favor. Falaremos mellor dentro -dixo ao tempo que lle franqueaba o paso ao visitante.
Cando Mauro estivo no interior, a muller fechou a porta e botou a andar diante nun xesto de lle indicar o camiño ao rapaz. Acaneaba lixeiramente as cadeiras ao andar e as suas ben feitas pernas confirmaron que era unha muller que sempre tivera e ainda conservaba un indubitábel atractivo.
Entraron nun salón coidadosamente amobilado e a muller atravesou-no inteiro para se ir sentar nun sofá que habia diante da xanela. Cos xoellos firmemente apertados e a cabeza alta, mirou fixamente aos ollos do rapaz como para lle demostrar que xa recuperara novamente a seguranza en si mesma. Estaba disposta a pelexar.
-Sente, faga o favor -dixo indicando-lle a Mauro unha butaca que habia en frente do sofá que ela ocupaba-. Pertence vostede a Eletrónica Méndez?
-Non. Eu pertenzo a Detectives Nacho a quen Electrónica Méndez Ile encarregou o cobro destas facturas en primeira instáncia -esta xíria de referéncias xudiciais sempre impresionaba moito.
-Xa, un deses. Ou sexa que se non pago vostede me pegará -falaba con dureza ainda que sen amosar nervosismo.
-Escoite, señora. Comecemos por onde debemos comezar, que será mellor para todos. Deixe vostede ese ar de duquesa ofendida por un vasalo, que a situación non vai por aí. A min é-lle-me o mesmo que vostede lle pague a Electrónica Méndez ou que lle meta un pufo de cen millóns. Por min poden-se escornar entre os que mercan e non pagan e os que Ile meten as cousas polos ollos á xente e despois queren cobrá-las por calquer camiño. Pero eu agora teño como traballo o de lle levar a Electrónica Méndez os cartos que vostede non lle levou cando debia.
-Mais é que eu agora non podo pagar eses cartos... -falou a muller nun ton xa máis suplicante que puxo nas mentes de Mauro un letreiro que dicía: "tocada"
-Pois volva-lles a mercadoria e todos tan contentos.
-Precisamente por non poder-lles volver a mercadoria é polo que non podo pagar...
-A ver, a ver,... Explique-se algo mellor, que teño a tarde inteira para este asunto -pediu Mauro recostandose na butaca.
-Eu teño un fillo que será pouco máis ou menos da sua idade, ten vinte anos.
Mauro nunca falaba da sua idade, polo que a deixou seguir permanecendo en siléncio.
-O pobre ten má sorte e sai-lle mal todo canto emprende -proseguiu a muller-. É un rapaz dunha sensibilidade especial para as artes e por aí é por onde el procura o seu camiño unha e outra vez. Hai dous anos puxo con outro amigo un estudio de deseño industrial mais foi-lle mal e tivo que fechá-lo. O pai quixo levá-lo consigo a traballar á telleira na que é encarregado, pero o meu fillo non naceu para estar metido no meio dos tixolos. Cando hai un ano o meu home tivo que se marchar a pór en marcha outra telleira, o meu Alberto dixo que se tivese cartos poria un estudio de vídeo e faria traballos de promoción para empresas. Seu pai dixo que de maneira nengunha Ile daria unha peseta máis para montar nada, que el tiña a oportunidade de poder traballar na telleira e que nos tempos que corren iso era un luxo, que se queria montar máis negócios que se agarrase ao traballo e que aforrase, despois cos seus cartos que fixese o que lle dese a gana. O caso é que eu merquei todo canto precisaba para pór o estudio, alugamos un local céntrico e cando comezase a lle ir algo ben, xa non haberia problema para llo dicer a seu pai, porque cos cartos que fose gañando el volveria-lle até a última peseta. Pero o rapaz comezou a andar en más compañias que o enganaron, miña xoia, el é tan bo que calquer o leva por onde quer...
A muller comezaba a impar e fungar polo nariz.
-Non me diga máis -interrompeu Mauro-, de canto lle mercou a tal hora xa non hai nen as embalaxes.
-Enganaron-no. Enganaron-no miserabelmente xentes sen conciéncia. Outros que teñen máis corrido ca el. Eu non podo pagar tantos cartos sen que o meu home se inteire.
-Certamente que un millón oitocentas mil pesetas son moitos cartos, mais non é menos certo que Electrónica Méndez non ten a máis mínima intención de perdé-los.
-E se non podo pagá-las, que me van facer? Matar-me?
-Non, matá-la non, porque os mortos non pagan e eles o que queren é cobrar.
-Entón? -perguntou de novo a muller que volvia a recuperar a sua seguranza característica, o que Ile fixo comprender a Mauro a necesidade de atacar para que amolecese un pouco.
-Mire, señora...
-Non me trate de señora, que ainda non son tan vella. Chamo-me Pilar -agora intentaba gañar a simpatia do rapaz.
-Ben sei que se chama Pilar, que o seu nome está escrito en todas as facturas ben clariño. O que eu quero é explicar-lle con clareza o que pode suceder neste asunto. En princípio xa ve que veño eu a tentar de convencé-la de que pague polas boas e por iso escoito todas estas cousas que me está a contar. Caso que eu fracase, Electrónica Méndez pode facer duas cousas: unha é tratar de atopar o seu home e instá-lo a que pague el. A outra é chamar un par de caratecas que teñen de man para estes casos e mandá-los na procura do seu fillo. Se o atopan, que o atoparán, van-llo volver coa cara meio borrada...
A muller puxo unha man na boca e afogou asi un berro que principiaba a lle fuxir da gorxa, mais os ollos desmesuradamente abertos foron máis que un berro. Daquela Mauro soubo que a muller pagaria.
-Que podo facer, logo? -suplicou Pilar-. Eu estou disposta a facer o que vostede me diga, o que vostede queira de min, non ten máis que dicer-mo con tal que me axude a solucionar o problema -engadiu insinuante.
Riu Mauro semellante oferecimento.
-O que ten que facer non é o que eu queira, senón o que eles queren que faga, que pague.
-Pero eu non teño eses cartos disponíbeis... O meu home daria-se conta nada máis chegar e ver o balance do banco. Por favor, axude-me, mais ao meu fillo que non lle peguen, é un rapaz tan débil, seguramente morreria -choromicaba a muller.
-Imos ver -dixo o rapaz sentindo-se totalmente dono da situación-, Electrónica Méndez di conformar-se con millón e meio, pero estou seguro que se lles chego con un millón trescentas mil, colle-nas sen piar e esquecen para sempre a Pilar e o seu débil fillo.
-É que tampouco teño esa cantidade disponíbel.
-Pois vostede verá o que máis lle convén, porque a min xa se me está facendo longa de máis esta conversa.
A muller quedou pensativa e Mauro puxo-se de pe. Non pensaba en se ir, pero pensaba que Pilar precisaba un puliño para que atopase a solución definitiva. E asi foi.
-Agarde un pouco -dixo agarrando ao rapaz por un brazo-. E se lle entrego esa cantidade en xoias? Valeria asi?
Mauro moveu a cabeza negativamente.
-Cartos. Só admiten cartos.
-Xa sei -dixo rosolta estricando o seu corpo no asento-. Por que non vai vostede empeñar as xoias por min?
Mauro sorriu dando-se conta de aonde o pretendia levar aquela nai tan amorosa do seu fillo e tan temerosa do seu home.
-Vostede está resolta a que eu quede mergullando na mesma merda na que vostede está presa. Primeiro oferecese-me a ver se eu dou pago en espécies o que Electrónica Méndez quer cobrar en cartos e agora pretende que eu vaia empeñar as suas xóias para, despois, cando o seu home chegue ir de ganchete a denunciar o roubo, co que eu xa teño o follón montado. Pois mire o que imos facer, vaia na procura desas xoias e vexamos canto poden valer en venda.
Pilar notou por primeira vez na tarde que o seu corpo era demasiado pesado cando os azos minguaban. Con certo esforzo, puxo-se de pe e saiu do salón. Tardou vários minutos en volver cun cofriño nas maus e un sobre en riba do cofre. Depositou todo na mesiña baixa que habia diante do sofá, arrodeou-na e sentou-se.
-Neste sobre hai as trescentas mil pesetas que teño hoxe na casa. Estas xoias son todo canto teño que poda empeñar, pode estar seguro de que valen máis de dous millóns de pesetas -explicou abrindo o cofriño.
Mauro botou-lle un vistazo por riba, non entendia absolutamente nada de xoias.
-Moi ben pois meta-as todas nunha bulsa e imos a onde llas pagarán mellor, dentro de como adoitan pagar estas cousas.
-E como sei eu que vostede non está conchabado con alguén para me estafar?
-Xa me estou cansando de toda esta léria, señora. Eu tratei de lle dicer as cousas como son, se quer confiar en min, imos aló, se non quer aí se queda coas suas xoias, co seu filliño e coas suas débedas.
-Está ben, está ben. Imos logo.
Acompañou Mauro á muller á porta do local onde Delgado, o ourives, tiña o seu negócio de merca de ouro e xoias a xente en apuros. Cando ela entrou no portal o rapaz deu volta e foi agardar nun bar que habia defronte.
Tardou máis de meia hora en sair a muller do local e dirixiu-se ao bar onde agardaba por ela Mauro, que cando a viu vir, foi á barra e marcou un número no teléfono.
-Delgado? -perguntou polo aparello-. Son Mauro, o auxiliar de Nacho. A operación que acabas de facer cunha tia que acaba de sair, é legal? Seguro? Moi ben. Canto? Vale. Ao portador? Graciñas, tio.
Colgou ao tempo que se dirixia novamente á mesa e a muller dispuña-se a se sentar. Pilar estaba silenciosa e pensativa. Entregou-Ile a Mauro un talón e un sobre. O rapaz contou os billetes, meteu o talón no sobre e gardou todo no peto interior da sua cazadora. A continuación escrebeu en cada factura "recebin" e asinou-nas unha por unha. Entregou-llas á muller e saiu do bar sen volver a cabeza co que non chegou a contemplar como esta, collendo a cabeza entre as duas mans rompia en saloucos.
-Pasa-lle algunha cousa, señora? -perguntou-lle o camareiro que retiraba o servizo que usara o rapaz.
-Non. Grazas, non me pasa nada.
Ergueu-se da cadeira e botou-se fora do bar.

Capítulo II

Pasou pola axéncia e xa non habia ninguén. Nacho estaria nalgun servizo e Micha raras veces ia polas tardes. Sobre a mesa do vello deixou o sobre co talón e os cartos, agás os quince mil pesos que acordaran que lle pertencian a el polo traballo.
Antes de ir á casa detivo-se nun hipermercado onde se aprovisionou de viandas e bebidas. El non adoitaba beber alcool, agás cervexa, asi que mercou catro botellas dunha marca alemá, e pensando en Inés, que nen cervexa bebia, mercou unha botella de auga mineral francesa. Era unha sofisticación que lle queria oferecer en son de paz, case parecia unha excentricidade. As viandas estaban pensadas para unha cea fria: tres tipos de paté, catro ou cinco clases de queixo, salmón frio, xamóm doce, morangos e nata montada, tarta xelada... Parecia suficiente para a cea de duas persoas que non eran desas que botan meia vida falando de comida
Mauro tiña alugado un apartamento na parte baixa da cidade. Era un edifício de nova construción no meio das restantes casas vellas. Rompia dun xeito brutal a harmonia da rua, ainda que na licenza de construcción puñan-lle unhas condicións que lle pereceron leoninas ao construtor. Como se fose unha vinganza, el mangou ali un bódrio cheo de alumínios, laxeado de materiais de imitación que se imitan a si mesmos, estreito e angosto en todos os sentidos, porque sen rebasar a altura das casas colindantes que teñen dous andares e faiado, el fixo catro andares, faiado habitábel e sótao para garaxe. Non conforme coa fealdade que acadou con todo isto, en riba da porta de entrada do edifício plantou-lle un enorme letreiro no que di que foi construído por el e pola sua dona en tal ano. Cada andar está dividido en dous apartamentos, un que dá á rua e outro que mira para os pátios traseiros das casas da rua paralela. Nun destes, o que corresponde ao terceiro andar, vive Mauro.
Xa compartian o ceu sol e lua cando chegou Mauro á sua vivenda, composta dun salón-cociña, un dormitório e un cuarto de baño, pequeniño como de xoguete. Sempre que chegaba á casa o primeiro que facía era prender o xira-discos, que continuaba a sua andaina no lugar onde fora interrompida anteriormente. Desta vez a voz de Mick Jagger dicia:

And time waits for no one.
And it won't wait for me.
Time waits for no one.
And it won't wait for me.

Tratou de ordenar algo o habitáculo. Non é que quixese causar-lle a Inés unha boa impresión, porque ela xa estaba acostumada a compartir con el unha suportábel desorde, mais tamén desexaba mostrar-lle unha certa deferéncia naquela ocasión.
Preparou a mesa e sentou-se a agardar lendo unha revista. Mick Jagger continuaba advertindo, a quen quixer escoitá-lo, que o tempo non se debe desperdiciar.

Men they build towers to their passing.
To their fame everlasting.
Here he comes choppinhg and reaping.
Hear him laugh at their cheating.

Sobresaltou-se lixeiramente cando sentiu que chamaban á porta. Foi abrir. Surprendeu-se ao ver que era Inés, porque desde o primeiro momento ela tiña unha chave da casa de Mauro. Preferiu non dicer nada sobre aquilo, se chamaba e non abria coa sua chave era porque queria marcar algunha diferenza entre pasado e presente. Franqueou-lle o paso e, despois de fechar a porta, foi detrás dela.
-Non me podo quedar moito -dixo Inés ao ver a mesa preparada.
-Ti sempre te foche cando che deu a gana, nunca te retiven á forza nen con enganos -espetou-lle Mauro como para lle dar a entender que non Ile importaba-. Mais supoño que te sentarás un pouco para que falemos.
Sentou-se a rapaza no mesmo lugar en que o facia case sempre, un sofá que encaraba ao televisor e cabo do cal estaba a mesa co xira-discos. Mauro sentou-se ao pe dela. Ambos permaneceron un intre en siléncio.
-Non quero que me vaias ver máis ao traballo. Se me volven a pillar despois do aviso que me deron, poñen-me na rua imediatamente.
-E onde queres que te vexa cando desapareces misteriosamente. Ainda que non penses que vou andar detrás de ti, a min tanto me ten que veñas como que non veñas. O que quero saber é por que.
-Escoita, Mauro -falou Inés virando-se cara a el e mirando-o fixamente aos ollos-, eu non desparecin misteriosamente, ti sabias perfeitamente que eu non queria continuar algo que non me gosta de todo, o que pasa é que ti non me fixeche caso, seguramente pensache, como sempre, "xa volverá" e como non volvin por iso dis que desaparecin.
-E como cres ti que debo interpretar eu que, sen máis nen máis, ti te apresentes un dia dicendo que tes que reflexionar porque non ves as cousas claras? Se me descoido parece unha crise mística...
Quedou Inés un anaquiño calada. Os seus formosos ollos verdes seguian o percorrer do dedo indicador da man direita pola tea do pantalón.
-Mauro ti e máis eu case non nos coñecemos, isto non quer dicer nada, cando estou contigo sinto-me francamente ben, sempre penso que iso é a felicidade de duas persoas, pero é despois, cando me vou, cando teño a rara sensación de que estiven cada vez cunha persoa distinta, cun descoñecido.
-Tes razón que é difícil de comprender, porque eu nunca che prometin nada distinto de que tratásemos de estar ben xuntos. Seguramente che contei poucas cousas de min, mais é que poucas cousas hai que eu queira lembrar.
-Non se trata de que me fagas a tua biografia cada vez que estamos xuntos, a min non me importa iso, co que sei abonda-me e mesmo case me sobra.
-Por que non deixamos esta léria e ceamos?
-Non teño apetito e xa che dixen que me teño que ir axiña. Vin porque cho prometin pola mañá.
-Pois xa viñeche. Mais, sabes o que che digo? Nunca puden suportar ás persoas que pasan a vida chantaxeando aos máis para que muden de forma de ser, as persoas que, no canto de querer ou odiar aos máis por ser como son, están arreo dicendo-lles como teñen que ser. Eu son como son, e máis nada. Facer-se nas ruas sempre coa mosca detrás da orella de cando te van pillar e embarcar-te para que regreses aonde ti non queres estar, non é precisamente a mellor maneira de te converter nunha persoa que vai por aí crendo que o próximo é digno de toda confianza.
-Tampouco é unha maravilla conviver con quen non confia en ti máis do que confia na pasma.
Calaron os dous de novo e perrnaneceron asi un tempo.
-De todos os xeitos eu penso que o mellor vai ser deixá-lo por agora -falou Inés por fin-. Sempre estivemos de acordo en que isto debia durar mentres os dous nos atopásemos ben xuntos, eu agora prefiro pensá-lo un pouco de tempo...
-Está ben, está ben -dixo Mauro visibelmente irritado-. Fai o que che dé a gana, eu tamén sei prescindir, sempre tiven que prescindir de algo.
Ergueu-se Inés do asento e anicou-se diante de Mauro. Pillou-lle as mans entre as dela e mirou-no de frente.
-Mauro, estou case segura de que volverei onda ti porque penso que te amo e que seguirei amando-te, mais sinto a necesidade de comprobá-lo. Eu tamén arrisco moito nisto, porque pode suceder que se eu chego a me dar conta de que te quero de todas, todas, daquela ti xa non me ames. Deixa-me ir agora para que tamén ti podas coñecer se, ademáis de estar a gosto comigo, me necesitas.
Mauro non pronunciou nen unha palabra, se algunha debilidade tiña non deixaba que ninguén lla notase nunca, sempre hai alguén agardando a coñecer-che unha debilidade para se escoar polo buraco. Inés foi-se cara a porta, abriu-na e desde ali virou-se cara ao rapaz.
-Quedo-me coa chave da casa por se volvo -dixo baixiño.
Mauro escoitou o ruído da porta e botou-se para atrás no sofá abrindo os brazos para abranxer o respaldo inteiro. Mick Jagger seguia a cantar.

The hand of fate on me now.
It picked me up and it knoched me dow.
I'm on the run, I'am prison bound.
The hand of fate is a heavy now.

Xa non tiña ganas de cear. Puxo-se en pe, tomou a cazadora e baixou á garaxe no ascensor. Desta vez non habia ninguén agardando por el.
Pasou coa moto polo semáforo no que quedara citado con Henrique. Ainda faltaba meia hora para as dez e non estaba. Na soleira das escadas dunha igrexa uns rapaces bebian cervexa dunha botella que ian pasando duns a outros. De pe, apoiado nunha esquina da mesma igrexa, un home calvo parecia agardar por alguén.
Para facer o tempo foi dar unhas voltas polas ruas. Hai quen, cando está nervoso toma píldoras para se tranquilizar, hai quen fuma, Mauro daba longos paseos en moto e cando a situación anímica era especialmente complicada, botaba-se á estrada e papaba unha boa
ración de quilómetros.
Ás dez en ponto aparcou perto do semáforo. De lonxe viu como Henrique baixaba polo paseo cara ao lugar do encontro. Botou-se a andar cara a el. Ao mesmo tempo, o home calvo que agardaba de costas contra a parede da igrexa, tamén comezou a andar cara a Henrique. Cando entre Mauro e Henrique mediaban uns cinco metros, Mauro fixo-lle un aceno de saúdo.
-Que hai, Henrique? Que tal?
O home calvo, que parecia dirixir-se tamén coa areia de lle falar a Henrique, mirou a Mauro con cara de surpresa e de súbito, virou a sua traxectória e alonxou-se andando a bon paso, case correndo.
Henrique e Mauro saudaron-se.
-Xa sei aonde se dirixia a mulher -falou o rapaciño.
-Xa mo contarás. Ceache?
-Não. Não ainda.
-Pois ven-te comigo, que mo contas todo mentres ceamos xuntos na miña casa.
Montaron ambos na moto e marcharon do lugar.
Cando Mauro e Henrique estiveron no apartamento, e antes de nada, xa Mick Jagger dicía:

A smile relieves a heart that grieves.
Remember what I said. Um not waiting on a lady.
I'm just waiting on a friend.
Um just waiting on a friend.

Sentaron-se ambos á mesa e comezaron a dar conta das viandas que Mauro preparara para compartir con Inés.
-Até a água está saborosa -dicia Henrique bebendo e comendo con degaro.
-Pois ti procura non perder bocado nen grolo, mais vai gañando o talego que che oferecin e conta-me que fixo a fulana.
-Fui atras dela até que se meteu no portal duma casa -botou man ao peto da camisa e tirou dela un papeliño-, depois apontei o nome da rua e o número da casa. Rua Vigal Diaz, 17. Quando entrou no portal agardei a que se escoitasse a porta do elevador ao se fechar, então entrei e agardei a que parasse. Parou no quarto andar.
-Un traballo moi ben feito. Verdadeiramente profisional, -louvou Mauro con sincera admiración o informe que lle rendia o rapaz- E canto pasou ali?
-Exactamente desde que chegou ao andar que ia, até que voltou a sair do edifício, passaram noventa e sete minutos.
-Un talego ben gañado -falou Mauro limpando as mans nunha servilleta de papel para, a continuación, tomar do peto un billete de mil pesetas e pór-llo a Henrique ao alcance da man esquerda-. Trato cumprido.
-Obrigado -dixo o rapaz mentres gardaba o billete no peto da sua camisa e pondo-se de pe como para se ir.
-Acaba de papar que isto é unha invitación miña, non forma parte do trato. Non ia comer todo isto eu só, simplesmente ocorre que tiña un convidado que non pudo vir, asi que me vin na obriga de procurar quen me axudase con tanto traballo acumulado.
-Obrigado -volveu a dicer o convidado.
-Dou-che por cumpridas todas as formas de agradecimento e urbanidade de aqui aos proximos cen anos, asi que non me amoles máis con obrigados e si señores.
Quedou o rapaz un pouco cortado con aquel rechazo de Mauro polas suas manifestacións de agradecimento e seguiu a comer en siléncio.
-Cantos anos tés? -espetou-lle Mauro de súbito.
-Tenho dezasseis, senh...
-Non te cortes, home, non te cortes, que tampouco é iso -riu Mauro-. E a que andas por aqui?
-Ja vê, a vender panos de papel nos semáforos.
-Home iso xa o sei. Quero dicer que como viñeche parar aqui.
-Voçê nao será polícia? -preguntou Henrique con cara asustada.
-Podes estar seguro de que non. Nen sequer cando xogaba de neno a policias e ladróns, fun nunca policia, sempre ladrón. Está tranquilo que por min podes ficar aqui para sempre.
-Há ja um ano que passamos a fronteira toda a família junta, mas nesta cidade estou só.
Quedaron novamente calados. Agora xa non comian. Só xogaban cos vasos mentres tomaban groliños, Mauro de cervexa e Henrique de auga mineral francesa.
-Mauro -interrompeu o siléncio Henrique- Podo fazer-lle uma pergunta?
-Ti pergunta o que quixeres, sempre que eu non estexa na obriga de che responder.
-Voçê... Tu és un detective.
-Poderia-se dicer que si, ainda que na realidade non son máis que auxiliar dun detective. O que non está tan mal, tendo en conta que non hai nen seis meses que era o recadeiro da axéncia.
-Logo sabes procurar pessoas desaparecidas?
-As desaparecidas, polo xeral, non as topa ninguén. As perdidas fan o posíbel por ser achadas e as que se esconden son as que eu, ás veces topo.
-Eu queria topar nesta cidade uma irmã minha que ando a procurar, como deveria fazer?
-Depende, mais eu son quen de te convidar a cear un dia, o que non quer dicer que traballe por amor á arte. De todos os xeitos conta-me a tua história, que sempre pode aparecer por casualidade cando un anda noutro chollo.
-A minha irmã tem dezassete anos e deveu chegar aqui há uns seis meses.
-Para comezar non podíamos ter menos.
-Ela foi-se porque o nosso pai começou a dizer, cuando estaba bêbedo, que a ia matar. Maria do Céu ficou grávida do dono dum bar no que o meu pai a meteu para que ajudasse na cozinha. Dous meses antes de nascer a criança ele inteirou-se e Maria do Céu fugiu. Um dia o velho chegou bêbedo como sempre e começou a bater na mãe até deixá-la por morta, então ele também tivo que fugir por medo a que o detivessem por assasinhato. Eu levei minha mãe e os meus irmãos pequenos a outro lugar longe da raia seca, assim, se o meu pai chega a saber que a velha não morreu e quer voltar, não dará connosco, mas quero que Maria do Céu saiba onde estamos. E se ela quer voltar que volte.
-E por que pensas que veu aqui?
-Quando fugiu, a mim disse-me que viria procurar a vida por esta cidade.
-Non parece difícil topá-la, porque por isto que me dis ela quer poder ser topada. Esta noite non teño traballo que facer e teño algo de pasta, daremos unhas voltiñas a ver se sabemos algo. Ti onde moras?
-Estou a dormir num barco varado numa praia que há por trás dum hospital, não sei como se chama.
-Chama-se a Pedreiriña.
-Ainda que não sei se poderei seguir ali muito tempo, porque hoje quando estava para amanhecer despertaram-me umas vozes. Assustei-me e quando tentava fugir do barco descobriram-me. Eran quatro. Um correu atrás de mim sem me dar colhido.
-Por unha noite podes dormir aqui, mais despois procuras acobillo pola tua conta. Nesta casa podemos dar ceas, pero non damos camas.
-Tenho que voltar ao barco a procurar as minhas cousas. Estám ali todas, se não mas tiraram aqueles homes.
-Como queiras. Agora imos dar unha volta polos lugares onde podan dar razón da tua irmá, se está por estes contornos.
Saíron do apartamento e baixaron a procurar a moto.
O primeiro local no que entraron foi o Memphis. Era un local que estaba situado nos arrabaldes da cidade. Por fora era un caseto de blocos sen lucir ao que se lle praticaran unhas xanelas mesmo debaixo do beiril do tellado de uralita. En riba da porta, unha luz vermella indicaba de que tipo de local se trataba. A decoración interior era austera a máis non poder. Unha barra de madeira de piñeiro barnizado. Duas mesas situadas nas esquinas do local, mesmo diante de outros tantos bancos que percorrian o ángulo que formaban as paredes, e un par de taburetes. Luces de tons azulados contribuían a consevar o nivel de escuridade que as actividades próprias do local requerian.
Cando entraron Mauro e Henrique non habia nengun cliente dentro. Arrimaron-se á barra e imediatamente acudiu a rapaza que se topaba por dentro do mostrador.
-Boa noite -dixo a muller cruzando os brazos por baixo do xeneroso peito e apoiando-os na superfície de madeira-. Que vos poño?
-Unha cervexa e unha tónica -falou Mauro, xa que acordaran que Henrique permaneceria calado o máis posíbel a fin de non chamar demasiado a atención sobre da sua presenza.
Non tardaron en se achegar as outras duas mulleres.
-Xesus! Naceu un corvo branco! - dixo unha delas abrazando a Mauro.
Era unha muller morena como de trinta ou trinta e cinco anos, case tan alta como Mauro e con meia dúcia de quilos demais. Ainda asi estaban suficientemente ben repartidos como para que non parecese, a primeira vista, que lle sobraban, pois parte deles contribuían a lle conformar unhas poderosas ancas, que de perdé-las, de seguro que se ia con elas o noventa por cento do seu encanto, que é tanto como dicer a ruína da sua indústria nunha economia libre de mercado.
Ceibou-se Mauro do abrazo da muller.
-Sei-che de moitos sítios onde a cervexa é máis barata e gosto máis de ti ás cinco da tarde. Favorecen-te os Ienes raios do sol da tardiña.
A outra muller era baixa. Levaba o pelo curto e todo de ponta. Non teria máis de vinte anos e catro ou cinco pequenas cicatrices no rosto, lonxe de afeá-la, axudaban a criar nela un encanto especial, o mistério de ser posuidora dunha história que contar.
A que estaba no mostrador puxo as bebidas e foi-se sentar ao fondo, debaixo dunha luz. Colleu un labor e comezou a facer renda.
-A que me invitas? -estaba a lle dicer a do pelo curto a Henrique.
-A lle dar á badela -interveu rapidamente Mauro-. Deixa o rapaz en paz que ven comigo para me termar das gafas da moto.
-Pois conversa queda-che-me moita toda a noite -dixo a muller-. Vou-me sentar un pouco.
-Acouga aí -falou a morena-, Mauro é un bon amigo meu e non precisa convidar mentres non haxa máis clientes. Conta-me, come che vai Mauriño?
-Dabute, Carballesa, dabute, por iso veño pouco por aqui, porque non teño penas que che contar, e a ti o que che vai é escoitar como che contan as penas os tios. Ti es unha madraza, Carballesa.
-Non me chames Carballesa, chama-me Toña. Esta é Lídia.
-E un verdadeiro pracer -dixo Mauro facendo un remedo de exaxerada reveréncia-. As novas adquisicións que veñen a incrementar a corte do Merexildo, sempre é un placer coñecé-las, paran tan pouco e viaxan tanto que teñen a cultura dos que ven moito mundo.
-Tes uns amigos que son moi graciosos -dixo Lídia-. Este fai piadas para que nos divirtamos e o meniño que trai con el fai-lle graza a miña cara e fíta-me como se tivese monos nela.
Entrou un cliente e a da renda foi-no servir. Estaba completamente borracho. A Carballesa fixo-Ile un aceno á da barra e esta obrigou-no a lle mostrar os cartos antes de servi-lo. Puxo-lle un güisque recén pasado do garrafón á botella preparada para que non se pudese volver a encher. O cliente mandou a metade dunha viaxe. Pousou o vaso no mostrador, pero sen solta-lo da man. Comezou a falar coa muller que o servira, que deseguida o convenceu de que a convidase a unha copa que puxo doutra botella distinta. Entón o home comezou a berrar que por que a el lle botara doutra botella. Que aquilo era unha estafa e que era veneno. Todo misturado con palabróns e xuramentos. A muller trataba infrutuosamente de calmá-lo, mais el cada vez berraba máis. Mauro, Henrique e as duas mulleres miraban a cena en siléncio. O borracho ergueu o vaso na man, e cando parecia que ia beber outro grolo, mandou-llo á muller á cara que deu un berro espantoso. Mauro achegou-se ao home e colleu-no por un brazo para virá-lo cara a el, pero non lle fixo falta, porque aquel deu volta con rapidez e tirou-lle un golpe coa direita que Mauro esquivou a duras penas. Cando o puño pasou pertiño da orella esquerda do rapaz, este deu-se conta de que traía forza suficiente como para pór patas arriba a un boi, asi que, aproveitou o paso da cara do home para lle mandar un forte golpe na caluga que deu co borracho en terra. Cando intentou erguer-se, Mauro lanzou-lle unha patada nun lado da cabeza que puxo ao borracho a dormir.
Colleu-no pola parte de riba da xaqueta e comezou a arrastá-lo cara a fora cando Toña lle dixo que non o botase asi, que ainda non pagara. Agachou-se a muller enchendo o branco vestido de anca, remexeu nos petos do horne, deu-lle un billete a Lídia e esta foi á caixa, colleu o cámbio e a Carballesa meteu-llo no mesmo peto de onde sacara os cartos. Nestas o home comezou a acordar e foi-se sentando no chan. Mauro achegou-lle un puño aos ollos e o home ergueu as mans coas palmas cara ao rapaz, aceno que este entendeu como sinal de paz. Axudou-lle a se erguer, acompañou-no á porta e foi-se caladiño.
Mauro regresou ao mostrador e bebeu un grolo longo de cervexa.
-Grazas, Mauriño -dixo a Carballesa.
-Que forte es -falaba Lídia mentres lle apalpaba os bíceps.
-Favor por favor, Carballesa -dixo por fin Mauro-, ven-te a aquela mesa que quero falar contigo.
Foron-se sentar lonxe dos máis. Henrique e Lídia quedaron sentados nun banquiño que percorria o anaco de parede que quedaba até a porta e que se situaba tan perto da barra que facia as veces dos taburetes que non habia. A terceira muller despira a blusa e, en suxeitador, secaba o güisque do seu corpo.
-O Merexildo contrata rapazas das que veñen do outro lado da raia para os seus tugúrios, non é asi? -perguntou Mauro falando baixiño.
-Con frecuéncia, mais aqui, no Memphis, hai tempo que non temos nengunha.
-E nas outras? -perguntou outra vez o rapaz.
-Segundo Merexildo, para nós é como se non existisen. Estexamos na que estexamos, o mundo comeza na porta e remata na porta. Nen hai Merexildo nen hai outras barras, el nomea unha encarregada e ela é a que manda. Aqui a encarregada son eu. Non debo chamar a Merexildo a non ser que haxa algun problema grave, sempre é el o que me chama a min. Se quixeres falar con el, virá fechar.
-Non me contes a tua vida, Carballesa, que non levo pano. Eu quero saber en que barras hai rapazas novas que veñen do outro lado da raia, sen papeis e con problemas.
-Sabes perfeitamente que dese xénero hai en todas. Se non é un dia é outro, pero en todas.
-Asi que por aqui xa hai tempo que non ves nengunha...
-Desde hai ano e meio que levo eu aqui de encarregada, só houbo duas, e ti coñecia-las a ambas.
-Unha alta xa velluza que se chamaba Roberta ou Alberta, ou algo asi? -perguntou Mauro.
-Esa. E a outra foi unha negra, forte e ben armada... -dixo Toña pondo as duas maus por diante do peito.
-Xa me lembro. Nengunha delas é a que eu ando a procurar. Mais ti tes que saber algo máis do que me estás a dicer, e isto non é pagar un favor como é debido, Carballesa.
-Estou-che dicendo todo canto sei, Mauriño. De verdade que non sei a xente que hai nas outras barras do Merexildo, e como non estamos sindicadas, tampouco che podo dicer que é o que hai por aí adiante.
-Pero se ti foses unha rapaza nova que acabas de chegar e queres gañar un carto, a onde acudirias?
-Seguramente a algunha amiga que me levase a onde convén...
-Que é o Merexildo -rematou Mauro a frase da muller.
-Ou outros moitos. Todos están desexando renovar e a todos lles interesa ese tipo de material. Sempre están na corda bamba e non dan problemas. Se non se portan ben e crean algun problema, din-lles que as van denunciar e expulsión... Por iso son as que máis lles interesan a todos.
-Grazas, Toña. Supoño que me dirias a verdade. Non lle vaias contar ao Merexildo que ando nisto, que non quero encabrear-me contigo nen polo que dis que non sabes nen polo que agora sabes -dixo Mauro sorrindo.
Non tivo tempo de dicer nada Toña sobre o que acababa de escoitar, porque naquel momento escoitouse no local o son dunha enorme bofetada. Viraron-se os dous a un tempo e viron a Henrique tirado no chan e Lídia diante del con ar de ameaza.
-Meniño da merda -dicia irritada-. Non di palabra, está a noite inteira ollando para min como se eu acabase de vir da lua, e agora pon-se a me pasar os dedos pola cara, tocando xustamente onde quero que ninguén me toque.
Andou Mauro até chegar a onde estaban os prortagonistas do incidente. Axudou a se erguer ao caído e con el polo brazo saiu fora.Meia hora despois estaban noutro local que parecia feito polo mesmo arquitecto que fixera o Memphis. Este chamaba-se Arizona e tamén era propriedade do Merexildo, que tiña certa debilidade polos nomes tirados das novelas do oeste.
Habia uns sete ou oito clientes, o que significaba para este tipo de lugares unha auténtica aglomeración. Catro mulleres atendian a duras penas a todos os homes que ali habia. Distribuían-se polo escaso espazo habitábel do local de maneira similar ás do lugar do que procedian os dous rapaces, unha atendia a barra desde dentro e as outras tres repartian-se a atención dos clientes desde fora. Esta atención consistia en facé-los beber e convidá-las a elas a cámbio do direito, non escrito, do cliente a pór as mans onde máis lles petase en cada momento.
Mauro e Henrique procuraron un lugar discreto, ainda quedada a pouca luz e o entretido que estaba o persoal foráneo, poderia-se dicer que calquer sítio permitia pasar inadvertido.
Non tardou en se lles achegar a rapaza que servia a quen lle pediron unha cervexa e unha tónica. Cando lles trouxo as bebidas Mauro debruzou-se para lle falar.
-Di-lle a Fernanda que corte co calvorota e que se achegue por aqui.
-E logo, non vos vallo eu? -perguntou a rapaza pretendendo un ton sedutor, pero que resultaba tan profisionalizado que non enganaba a ninguén.
-Para o que quero agora non. Outro dia hei volver para che dicer para que me podes valer ti. Agora fai o que che dixen.
Afastou-se a camareira e foi falar cunha muller tinxida de loiro que conversaba, entre grandes gargalladas, cun home totalmente calvo e que, ao rir, abaneaba un enorme bandullo que ameazaba con mandar polo ar os botóns da camisa. Ollou a loira cara a onde se achaban os dous amigos e fixo un aceno de asentimento coa cabeza. Achegou a sua boca á orella do calvo e falou-lle baixiño. O home ollou para a camareira do outro lado do mostrador e debruzou-se para iniciar o palique con ela.
Chegou a reclamada ao pe dos rapaces e deseguida recoñeceu o Mauro.
-Mauro! Meu filliño querido! -comezou a dicer abrazando-se nel-. Canto tempo sen nos ver, meu queridiño. Que te trai por aqui?
-Ver-te, Fernanda, ver-te. Xa sabes que non podo pasar moito tempo sen te ver.
-Ai, que cousas tes! E non me vas apresentar o teu amiguiño? Pero se é un neno! Ti queres procurar-me un follón se aparece por aqui a pasma con ganas de bronca. Leva de aqui este crio antes de que se monte un círio.
-Tránqui, Fernanda, tránqui. Encanto me digas unha cousiña, xa nos imos. Anda toma algo, que non quero que diga o Merexildo que lle entreteño ao persoal sen facer gasto.
Fernanda fixo-lle un aceno á encarregada de servir a barra que deseguida se apresentou cun vaso co que aparentaba ser güisque con zelo.
-Que me queres perguntar? -falou apremiante.
-Teño moito interese en botar unha parrafada cunha rapaza que veu do outro lado da raia e pode andar no negócio desde hai uns tres meses, ainda que é moi probábel que quen a teña en plantel, xa haberá cinco ou seis meses que contactase con ela.
-Co que me estás a dicer non me fas pensar en ninguén.
-Pudera ser que teña un fillo moi pequeno, parece-me que é un paxariño á medida das gaiolas do Merexildo.
A muller pareceu quedar a pensar en algo. Bebeu un grolo do contido do vaso.
-Pois non che podo axudar, non sei de tal pombiña.
-Podes-me axudar pondo as antenas en funcionamento e se osmas algo, chamas-me á axéncia e deixas-lle o recado a Micha.
-Conta comigo -afirmou Fernanda-. Agora falamos dunhas licións que temos pendentes ti e máis eu, porque o curso ainda non rematou e quedan-che algunhas cousas por aprender.
-De seguro, mais agora ando nas praticas das primeiras licións. Cando domine ben esta parte, reanudarei o curso, perde coidado -respondeu Mauro rindo, mentres Henrique ollaba alternativamente para un e outro-. Agora volve co calvo, que á do mostrador acumula-se-lle o traballo e non dá feito.
Virou-se Fernanda cara aonde asinalaba Mauro e despois volveu abrazar o rapaz e lle dar bicos no pescozo.
-Ti ven por aqui sempre que quixeres. Se convidas, convidas, e se non que lle den bertorella ao Merexildo, ti es o meu fillo... Como se dicia?
-Putativo.
-Iso, o meu fillo putativo. Se sei algo da tua amiga, xa te avisarei.
Despediron-se os tres e os rapaces saíron do local. Montaron na moto e regresaron á cidade. Mauro ofereceu-se para levar a Henrique até a Pedreiriña, mais o rapaz insistiu en ir a andar e só. Mauro, como tiña por costume, non insistiu. Quedaron en que deixarian pasar uns dias antes de se volver a ver para lle dar tempo a Fernanda a facer algunhas averiguacións. Mauro confiaba máis nela que na Carballesa, ainda que se dicia que a Carballesa coñecia todo canto facia o Merexildo polo dia ou pola noite.
Henrique ceibou unha nova série de frases de agradecimento que Mauro rexeitou dicendo que todo isto non significaba que el pensase en perder nen un só minuto do seu tempo en lle axudar, se iso lle supuña perder de gañar un peso.

Capítulo III

A noite fora longa e xa eran as once cando lle amaneceu a Mauro. Ergueu-se e o primeiro que fixo foi prender o xira-discos. Mick Jagger trouxo-lle un saúdo premonitório:

Don't you know the crime rate is going up
up up up?
To live in this town you must be tough
Tough, tough tough, tough, tough
You're got rats on the west side
And be bugs uptown

Dirixiu-se á ducha e estivo un bon anaco imóbel debaixo do xorro da auga morna. Despois comezou a se enxaboar e a se esfregar con forza. Vestiu unha camisa limpa, pantalón vaqueiro e a sua, case inseparábel, cazadora de coiro.
Logo ian dar as doce cando aparcaba a moto diante do bar de Eusébio. Normalmente non almorzaba ali, mais a aquelas horas, o que lle apetecia era unha ración de lulas, asi que aquel era o lugar indicado para tal almorzo.
Segundo entrou pola porta, Eusébio dixo-lle que Micha chamara duas veces perguntando por el e deixara a encarga de que chamase á axéncia. Mauro pediu-lle as lulas e a cervexa e dirixiu-se ao teléfono. Cando Eusébio lle deu liña, marcou o número da axéncia e saiu-lle Micha que dixo que era Nacho o que queria falar con el.
-Que queres? -perguntou o rapaz cando sentiu que o detective collia o auricular.
-Quedáramos en que lle habia que sacar á fulana quilo e meio para que ti te quedases con quince mil pesos, e polas miñas contas non Ile sacache máis que un millón trescentas.
-Pois tocará-che algo menos a ti, Nachiño. Ainda que, co ben que vas quedar con Electrónica Méndez pola rapidez con que fixen o traballo, de seguro que non vas perder nada.
-Asi non se fan as cousas, Mauro. Esta é unha axéncia séria.
-Non estou agora para escoitar piadas, Nacho. Todo canto querias de min era iso?
-Agarda. Como anda o outro asunto da tia dos Campóns? O home xa me chamou onte duas veces por teléfono, ten presa e está nervoso.
-Dixen-che que tardaria tres dias, ainda estamos no segundo.
-Pois non hai terceiro. Citei ao marido para esta tarde ás oito, asi que ás sete quero o informe na miña mesa -dixo o detective desnarigado, ao tempo que colgaba o teléfono encabreado.
Mauro foi-se situar diante das lulas e da cervexa. Comezou a encher o buraco que notaba no estómago.
Entrou o Lúrpio e puxo-se acarón de Mauro. Pediu unha cervexa e comezou a bebé-la en siléncio.
-Como estás, Lúrpio? -perguntou-lle Mauro.
-Agora ben, pero até o amañecer non puden meter nada e pasei unha noite como un can. Teño uns discos e apartei dous deses que che gostan a ti.
-De quen son?
-Non me lembro, mais has de gostar, xa verás. E máis non che van custar nada, que eu tamén sei ser rumboso no meu.
-Pois, nada home, moitas grazas. E tamén polo recado de onte.
-Non hai por que dá-las. Os discos xa chos deixarei aqui pola tarde.
Daquela mesmo entrou no bar outro rapaz e foi-se sentar ao pe dos dous amigos. Teria dezasete anos e vestia cunha elegáncia rebuscada, de todo imprópria do lugar. Rasurado con coidado e o pelo penteado cun certo acicalamento. Saudaron-no e el respondeu ao saúdo algo nervoso e mesmo alaxando lixeiramente.
-Que fas ti aqui a estas horas, Xílgaro? Seica non hai clientes? -perguntou-lle Eusebio ao recén-chegado.
-Calquer anda a estas horas polo porto, está aquilo invadido pola pasma que parece o desembarco de Normandia.
-E logo, que pasa? -perguntaba agora Mauro.
-Non o sei ben, porque cando vin o terceiro madeiro, xa me pareceu unha aglomeración e abrín-me o máis lixeiro que puden, mais coido que acharon un pito afogado -dixo o chapeiro dando-lle o primeiro grolo á coca-cola que lle acababan de servir.
-Tio ou tia? -perguntaba desta vez o Lúrpio.
-Nen idea -respondeu o Xílgaro-, eu non me acheguei tanto.
Mauro ergueu-se e pagou. Despediu-se dos amigos e saiu do bar.
Pensaba dirixir-se directamente á axéncia, mais a curiosidade fixo-lle dar un rodeo polo porto. Se o xílgaro vira que habia un afogado perto de onde el costumaba andar, seria en frente da alfándega, que era o lugar que frecuentaban os chapeiros. A sua situación permitia aos clientes dar voltas nos automóbeis pola rua que pasaba por diante da fachada exterior do edifício, mentres os rapaces permanecian sentados nos bancos que habia no paseo, ou paseando por el. O automóbel paraba e o rapaz que se encontraba máis perto, achegaba-se á xanela e acordaba co cliente prezo e condicións. Pola noite o comércio transladaba-se a outro lugar da cidade.
Parou e aparcou dentro do porto, pero lonxe do lugar aonde pensaba dirixir-se, non queria chamar a atención da policia. Asi pareceria un curioso máis.
De lonxe xa viu un grupo de xente que a policia mantiña afastada da beira da auga. Formaban un semicírculo e no meio, un home con roupas que o identificaban como empregado do porto, mantiña algo unido á terra por meio dun pau longo.
Quixo Mauro achegar-se máis para poder ver, mais un policia impediu-lle o paso. Deu volta e foi-se por un dos extremos do semicírculo que formaban os curiosos e desde ali divisou o corpo do afogado que o home mantiña suxeito mediante o garfo dun bicheiro que atravesaba as roupas do morto na parte alta das costas. Deste non se via máis que o cocoruto da cabeza, renegrida polo gasóleo depositado na auga. Os cabelos como penteados a partir dun remoíño, aparentaban pegañentos. Non era posíbel ver-lle o rosto, mais as roupas fixeron-se-lle coñecidas a Mauro.
-Por que non o sacan de aí? -perguntou-lle ao home do bicheiro.
-Hai que agardar que veña o xuiz -respondeu aquel dando volta á cabeza para que o pudese escoitar.
Daquela mesmo chegou unha ambuláncia. Dela baixaron dous homes que sacaron unhas angarellas e deixaron-nas no chan.
Mauro xa non era quen de se mover dali até ver o rosto do afogado. As costas e o cocoruto da cabeza eran como un imán para os seus ollos e non os afastaba máis que cando escoitaba algun son que lle facia pensar que era o xuiz que chegaba.
E chegou. Pasou polo meio dos curiosos, achegouse á beira, mirou e mandou que sacasen o corpo da auga. O home turrou polo bicheiro e deseguida un policia foi-lle axudar. O corpo, na auga, pareceu pór-se direito e foron-no achegando ao muro do peirao. Comezaron a subi-lo. Facia-o de costas a Mauro, mais as roupas, completamente suxas de gasóleo, xa lle resultaron familiares. Cando o corpo chegou arriba e foi depositado no chan, comprobou que era certo o que el pensaba. Aquel rosto, coa fronte afundida por un forte golpe, era o de Henrique. O rapaz que vendia panos de papel nos semáforos e, no resto do tempo, procuraba a sua irmá para lle dar o recado de onde se achaba a familia.
Os homes da ambuláncia puxeron o cadáver nas angarellas e taparon-no por completo cunha manta. Ataron o vulto cunhas correas e introduciron-no no veículo que saiu facendo bruar a serea, como se nel fose alguén que levaba a vida pendente de que lle abrisen paso á ambuláncia e que esta pudese chegar axiña ao hospital.
Os comentários foron-se apagando a medida que a xente, impresionada polo que acababa de contemplar voluntariamente, se alongaba. O xuiz montou novamente no automóbel que o trouxera e arrancou. Mauro quedou só en questión de segundos. A impresión da cena tiña-o como espetado no asfalto, ollando sen ver cara ao lugar por onde acababa de desaparecer a ambuláncia ouveando e co cadáver de Henrique no seu interior. Aquilo supuña para el a contemplación da cara máis fea da morte, a cara da inxustiza, da frustración e da inutilidade. Sempre pensara, a forza de escoitar-llo aos máis, que el era un duro, mais ali estaba, imóbel pola impresión de ver como sacaban da auga o corpo dun rapaz a quen apenas coñecia, do que só sabia que dicia chamar-se Henrique e que non tiña medo á ventura de topar unha agulla nun palleiro sen saber por onde comezar.
Pareceu-lle que seguramente se estaba a pór pálido, a xulgar pola maneira en que o miraban os que pasaban polo seu lado e porque se lle estaba a remexer o estómago. Comezou a andar cara a onde deixara a moto. A sensación continuaba e mesmo sentia certa frouxidade nas pernas. Quixo apurar o paso, mais non foi quen de facer tal cousa e foi-se sentar a un dos bancos de diante da alfándega. Encostou-se para atrás e estricou os brazos por riba do encosto do banco. Respiraba con forza mentres se convencia a si mesmo de que non podia perder o controle. Un automóbel parou diante do seu banco e fixo soar a bucina. Mauro abriu os ollos e viu un maricallo que lle facia acenos de que se achegase, berrou-lle un palabrón, o máis ofensivo que pudo lembrar, e o condutor fixo arrancar o coche con considerábel imprudéncia.
Este pequeno incidente foi suficiente para que o rapaz considerase que ainda non lle faltaba o preciso domínio de si mesmo e marchou na procura da motocicleta.Entrou na axéncia e foi directamente a se sentar no asento de Micha, que se encontraba no despacho do vello. Ao ve-lo, a muller saiu disposta a protestar. Sempre estaba rifando con Mauro por se ir sentar no seu sítio, dicia que lle remexia os papeis e despois non achaba cousa nengunha e, ademais, que era unha inaceitábel invasión da sua intimidade, expresión que o rapaz aproveitou para batizar o lugar como o depósito das intimidades de Micha, cousa que enraibaba ainda máis á muller.
Cando Micha chegou diante de Mauro e ia comezar a ladaíña de protestas, observou o rosto sério do rapaz e ficou calada mirando para el.
-Que che pasou? -perguntou despois dun intre de siléncio-. Estás moi sério e pareces preocupado por algo.
Mauro ergueu-se do asento que ocupaba e deu volta á mesa até se encarar con Micha.
-Micha, este mundo é-che unha porcaria insoportábel. Hai-nos que se van del sen ter nada que lle agradecer á vida nen ter un momento no que podan dicer con verdade que vale a pena viver. Resisten como poden a base de algo que levan metido na cabeza: a esperanza, que é a virtude dos que non teñen.
Nunca antes de agora escoitara Micha falar de tal maneira ao seu compañeiro. Aquilo era unha novidade que a deixou desorientada e silenciosa.
-Acabo de ver por primeira vez un morto que me impresionou. Até agora todos cantos vira eran-me indiferentes, como indiferentes me foran de vivos -continuaba o rapaz, de pe frente a Micha-. Onte coñecin por casualidade un rapaciño que me caiu ben, tiña unha grande dose desa cualidade que empurra a procurar o que non tes e, seguramente, nunca terás. Para el era o combustíbel que o facia carburar. Ia pola vida como en siléncio, como pedindo permiso para usar os seu tempo de viver. Seguramente carecia de futuro mais a esperanza non lle permitia analisar tal circunstáncia. Pois ese rapaz, acaban-no de sacar da auga no porto, baleiro de calquer esperanza. Non me digas que non é para pensar que todo é unha merda e nada máis que unha merda.
Micha continuou calada. Nen se lle ocorria nada que dicer nen lle parecia que resultase adecuada nengunha cousa que pudese dicer. Mauro puxo as suas mans nos ombros da muller que tremeu lenemente mentres acariciaba con suavidade as meixelas do rapaz. Afastaron-se e Micha foi-se sentar diante da mesa.
-Meu Mauro querido, canta dor me causa o teu sofrimento -dixo en voz tan baixiña que resultou inaudíbel para ninguén que non fose ela mesma.
El dirixiu-se á outra mesa que habia no local e puxo-se a escreber no caderno en que, diariamente, facian constar as xestións que proxectaban realizar en cada caso, era unha maneira de que nunha ollada se soubese onde estaba cada un e en que se ocupaba.Saiu á rua e pouco despois estaba parado diante do número dezasete de Vigal Diaz. Non tardou en aparecer a muller loira que Henrique seguira o dia anterior até aquel lugar. Non parecia adoptar nengunha das precaucións que, nestes casos, adoitan tomar as persoas que temen ser descobertas facendo algo que pretenden ocultar. Entrou a muller no portal e, despois dunha curta espera, meteu-se no camarin do ascensor. Mauro, que observou todo isto desde o paseo de en frente, ainda agardou algo máis de meia hora antes de entrar.
No cuarto andar habia duas portas, unha asinalada cunha letra D e outra cun E. Chamou na primeira e, ainda que repetiu outras duas veces a chamada, ninguén respondeu. Entón probou sorte na porta da esquerda, en que, ao premer o chamador, fixo soar dentro unha campaíña á que non tardaron en seguir uns pasos que se achegaban. Abriu a porta unha muller como duns sesenta e tantos anos, cabelo branco e recollido en moño na caluga. Vestia un sinxelo vestido gris sen máis adubios nen frivolidades que un peto a cada lado e por baixo do van.
-O Santo Corazón de Deus nos acolla na sua divina integridade como nós acollemos o irmán que nos visita -predicou a vella ao tempo que se arredaba un pouco á esquerda para franquear a porta que sostiña aberta cunha man.
-Que El vos acolla como estades a merecer pola acollida que lle dades aos irmáns -atinou a salmodiar Mauro imitando o ton da muller e introducindo-se na casa.
A muller fechou a porta tras de si e botou a andar por un longo corredor seguida polo rapaz. A camiñada rematou diante dunha porta vidreira que a muller correu para deixar ver unha ampla estanza de paredes despidas de todo cadro, cortinaxe ou outro adorno. Na frente que quedaba máis lonxe da porta, via-se á direita un alto facistol de madeira, desde o que se poderia dominar a sala inteira con facilidade, e á esquerda un enorme estandarte branco duns dous metros de altura por metro e meio de ancho, en que estaba debuxado un gran corazón de cor vermella fendido en incontábeis anacos.
O resto do local estaba ocupado por unhas trinta cadeiras distribuídas en dous grupos entre os que discorria un corredor coberto por unha alfombra en que se podian ver un A e un Ω entrelezados.
A unha indicación da vella, Mauro entrou. Habia tres mulleres nas cadeiras da direita e catro homes nas da esquerda. Mauro foi-se sentar detrás da muller loira que provocara a sua presenza en tan curioso lugar, mais a muller do cabelo branco, colleu-no con coidado pola manga da cazadora e empurrou-no para que se sentase no grupo do outro lado, ao pe dun dos homes que, como todos os presentes, non erguera en todo este tempo os ollos do chan. A continuación, a vella dirixiu-se ao fondo e, despois de facer unha ostensíbel inclinación de cabeza diante do pendón, ocupou o facistol. Tomou un libro de capas negras, abriu-no por un lugar previamente marcado por unha fita vermella e comezou a ler en alto.
O texto trataba da criación do mundo por Deus, pero non era o Xénesis da Bíblia, senón que, neste caso, a criación producia-se por unha sorte de segmentación de Deus, de quen se ian desprendendo anacos que daban orixe aos animais, ás plantas e a todas as cousas, sempre de acordo cuns critérios un tanto simplistas, mais moi enxeñosos, pois as partes de Deus que daban orixe a cada ser, gardaban relación de nobreza co ser criado. Finalmente Deus desprendia-se dun anaco do seu corazón e daba lugar á criación do home. Todo isto sucedia sen merma nen detrimento da integridade divina que permanecia sempre completa e única en Deus.
A última parte da leitura consistiu na manifestación da maldición de Deus para todos cantos intentasen, por calquer meio, alterar a integridade ou natureza do criado, na sua estrutura esencial, o que era interpretado pola divindade como pretensión de alterar a sua mesma eséncia. Asi, todo o criado haberia de volver, ao fin dos tempos, a formar parte de Deus, polo que deberia permanecer inalterado até a chegada da hora desa reintegración.
Fechou o libro a saterdocisa e todos se puxeron en pe coreando salmódias que resultaban irrepetíbeis para o visitante, que tamén estaba direito. Fixo-se un novo siléncio e os presentes comezaron a se adiantar cara a onde estaba a vella, recibian unha imposición de mans por parte desta, facian unha grande inclinación de cabeza diante do pendón e desfiaban cara á saída en siléncio e sempre coa cabeza gacha e a ollada espetada no chan. Cando saiu o último, a vella achegou-se a onde estaba Mauro, que permanecera imóbel no seu sítio, e puxo-lle unha man sobre a testa ao tempo que Ile dicía:
-Todo home é un anaco do Corazón de Deus e a El ten que regresar. Quen non conserva íntegro e inalterado o seu corpo peca contra o Santo Corazón e nunca haberá perdón para el. Mantén, pois, o teu corpo limpo de canto pode ferir o Corazón Divino.
Mauro escoitaba todo aquilo sen máis interese que o de ver cando remataba para sair dali pitando.
-A Igrexa do Santo Corazón de Deus recebe a todos os homes sen lles perguntar como se chaman ou de onde veñen -proseguiu a vella sen retirar a man da cabeza do rapaz-. Agora vai-te e volve sempre que quixeres, mais coida-te moito de non Ile indicar a ninguén que nos queira facer mal, o camiño para chegar até nós, porque entón estas portas quedarán fechadas para ti e a ira do Santo Corazón de Deus perseguirá-te vaias a onde fores e vivas o tempo que viveres.
A man da muller afrouxou a lixeira presión que facia sobre a testa de Mauro e este interpretou o xesto como sinal de que aquilo finalizara. Encamiñou-se á saída e non agardou o regreso do ascensor, botou-se escadas abaixo saltando-as de duas en duas. Cando chegou ao paseo xa non se via nengun dos que acababan de ser os seus compañeiros de oración.
Xantou no bar de Eusébio. Non tiña azos para ir a outro lado, asi que tamén aceitou a auga choca que o taberneiro daba por café, mais non tivo necesidade de tomá-lo, porque mentres remexia o azúcar, Eusébio fixo-lle un aceno de que o chamaban por teléfono.
Era Nacho que queria saber da situación do caso da muller roiba. Dixo-lle que estaba resolto e que pola meia tarde pasaria pola axéncia para facer o informe.
Pagou o xantar, o café era invitación da casa, e foi-se. Doia-lle lixeiramente a cabeza e pensou que debia dormir un pouco.
Na casa, prendeu o xira-discos, tumbou-se no sofá e Mick Jagger:

Well we all need someone we can lean on.
And if you want it well you can lean on me.
Well we all need someone we can lean on.
And if you want it well you can lean on me.

Despertou perto das seis. Meteu-se na ducha e deixou que a auga, á máxima temperatura que era quen de suportar, Ile esvara-se polo corpo. Aquilo acabou de relaxá-lo.
Pasaba ben das seis e meia cando entrou no despacho do vello que xa estaba impaciente pola tardanza. Asi que non lle dedicou máis que un aceno de interrogación ao recén-chegado.
-A fulana non ten nengun ligue extramatrimonial -comezou Mauro-, o único que vai facer á casa dos Campóns é rezar, por dicé-lo dalgunha maneira.
-Rezar? -perguntou Nacho extrañado.
-Rezar ou algo parecido. Naquel lugar está a Igrexa do Santo Corazón de Deus, que debe ser a relixión que ela profesa.
-Pero iso non é para Ile gardar ao seu home. Por que non llo dixo?
-Iso xa non o sei. Se queres vou-lle perguntar cando se converteu e por que non llo contou ao seu maridiño; tan desconfiado como el é seguramente merece que a xente lle abra o corazón e Ile confie os seus segredos.
-Non, está ben asi. Redacta o informe para as sete e meia. Tes fotos?
-Non teño fotos, mais se quer comproba-lo non ten máis que ir a Vigal Diaz, dezasete, cuarto andar, que deixan pasar a todos cantos cheguen. Mesmo penso que non lle fará mal un sermón da saterdocisa-mor da Igrexa do Santo Corazón de Deus.
-Deixa-te de lérias e vai facer o informe.
Estaba Mauro escrebendo á máquina coa velocidade dos piollos pola cinza, cando entrou Micha.
-Que tal, Mauro? -perguntou mentres penduraba do percheiro o chaquetón.
-Ben, ben. Que se che perde a ti pola tarde na oficina?
-Teño que preparar a factura que se corresponde co informe que ti estás a facer, asi que canto antes remates mellor.
-Cinco minutos máis e isto está listo -falou o rapaz mentres borraba con fúria no papel que tiña na máquina.
Micha foi-se sentar diante da sua mesa e comezou a remexer nuns papeis.
-Seria unha grave afronta ao teu machismo impenitente e totalmente desproporcionado para tan curta idade, se te convido a cear esta noite? -perguntou Micha sen erguer a vista dos papeis.
-O meu machismo é desproporcionadamente inferior ás miñas disponibilidades económicas, polo que non me impede aceitar todo tipo de convites e mesmo leves insinuacións a tomar algo. Onde ceamos?
-Na miña casa -respondeu a rapaza.
-Con túa nai? -interrogou Mauro erguendo a vista do teclado da máquina de escreber.
-Miña nai non está. Hai tres días que se foi para coidar de miña tia Anúncia e non creo que volva en toda a semana que ven.
Entregou-lle Mauro unha cópia do informe a Micha e foi-lle levar o orixinal a Nacho. Cando volveu achegou-se á mesa da muller, apoiou as duas mans no tabuleiro e dixo:
-Micha, ti tes un amigo que é xornalista, non sí?
-Teño. É Manolo Freire. Somos amigos desde pequenos. Por que?
-En que xornal traballa?
-Non está en xornal nengun, traballa na rádio.
-Por que non o convidas a cear a el tamén?
Micha ficou calada por un intre. Volveu a pór os ollos nos papeis e sen ollar para Mauro dixo:
-Que che pasa? Non queres cear comigo a soas? Seica tes medo a que che faga algo, ou que?
-Non sexas tonta. Claro que quero cear só contigo e mesmo che prometo que na semana que ven habemos cear os dous sós na miña casa, pero agora interesa-me moito falar con ese Manolo Freire, e mellor hoxe pola noite. Fai-me ese favor e convida-o a cear a el tamén.
-Está ben. Chamarei-no. Non queres que veña ninguén máis? Se che parece podemos convidar a outros catro ou cinco máis, sempre estarás máis seguro.
Non respondeu Mauro a esta última vincallada da rapaza que xa marcaba un número no dial do teléfono.
-Ás nove e meia? -perguntou Micha mentres agardaba que Ile respondesen á chamada.
-Ás nove e meia -respondeu Mauro.
Agardou a que quedase confirmada a presenza do xornalista e saiu da oficina.
-Por un pouco -dixo cando xa se botaba pola porta.
-Ás nove e meia -berrou-lle Micha ao ve-lo desaparecer da sua vista.Botou a andar a bon paso polo paseo e en pouco tempo estivo na sua casa. Duchou-se e puxo unha camisa limpa. Despois tirou do fondo do armário unha caixa de ferramentas e meteu no maletin da moto unha potente lanterna á que lle comprobou o estado das pillas, un desparafusador grande e un desmontador de rodas de camión. Fechou o maletin con chave e baixou á garaxe. Saiu na moto e dirixiu-se directamente á casa de Micha.
Cando a rapaza abriu a porta xa eran as dez menos cuarto. Ao entrar no salón, un home que estaba nun sofá, puxo-se de pe ao ve-lo aparecer. Teria como uns trinta anos e era mirrado de corpo, pouco máis da metade da estatura de Mauro. Fumaba nun cachimbo que case lle tapaba a cara. Un bigode descoidado intentaba disimular o beizo fechado.
-Manolo Freire, Mauro -falou Micha facendo a apresentación de rigor.
Manifestaron-se ambos encantados de se coñecer e Manolo Freire volveu a se sentar no sofá, mentres Mauro achegou unha cadeira para se situar perto do xornalista.
-Eu que viña todo ilusionado porque Micha me convidaba a unha cea íntima que eu interpretaba como xusto resultado dos meus requerimentos de tantos anos e resulta que me di que eras ti quen tiña interese en falar comigo -dixo Freire cun falar nasal que acentuaba a sua escasez de encantos físicos.
-Certo, pero non é cousa de moita importáncia, xa falaremos mentres ceamos -dixo Mauro cun certo ar de desinterese polo asunto-. Falta moito? -perguntou virando-se cara a muller que permanecia de pé.
-Nas películas da televisión as visitas sempre perguntan se axudan en algo. Nas escolas deberian ensinar os guionistas da tele. Non falta nada xa, detrás de ti está a mesa posta, se lle dás a volta á cadeira xa che queda o fociño a rente da maseira e podes comezar cando quixeres.
Mauro fixo un aceno como indicando que non estaba o forno para bolos e ergueu-se. Colocou o seu asento xunta a mesa. Freire tamén se achegou e colleu a cadeira de Micha polo respaldo para lle axudar a se sentar. A continuación sentaron-se os dous homes e Micha serviu os pratos.
Micha e Freire falaron longo tempo dos recordos da infáncia que pasaron xuntos na mesma vila e Mauro comeu finxindo atención pero sen reparar no que dician.
-Non sei se non estaremos aborrecendo ao teu amigo coas nosas histórias, Micha -dixo Freire-. De que se trataba o asunto que querias falar comigo?
-Estás inteirado de que apareceu un cadáver hoxe pola mañá no porto, mesmo en frente da alfándega?
-Estou. Era un rapaz de dezaseis ou dezasete anos que estaba totalmente indocumentado. Por que mo perguntas, coñecia-lo?
-Non, non o coñecia -apresurou-se a mentir Mauro-. É que estaba eu ali cando o sacaron e apetecia-me saber se seria algun chapeiro dos que traballan por ali. Teño entendido que hai alguns matóns que os queren chulear e andan a ameaza-los.
-Iso está bon de saber, non hai máis que mirar o informe do forense que fixo a autópsia.
-E ti viche-o?
-Non o vin, mais estou seguro que algun compañeiro dos que fan o xulgado viu-no. Queres que lle pergunte?
-Se non che é moita moléstia?
-Moléstia nengunha -dixo Freire pondo-se de pe e dirixindo-se ao teléfono-. Agarda que cho digo agora.
Micha, que escoitara calada a conversación entre os seus convidados, mirou a Mauro interrogante.
-Xa cho explicarei mañá -dixo Mauro baixiño.
Regresou Freire ao seu sítio e sentou-se á mesa.
-Polo visto non é un chapeiro. A policia tamén pensaba niso, pero trata-se dun rapaz non homosexual do que non se teñen dados nenguns. O forense di que caiu á auga xa sen sentido a consecuéncia do golpe que tiña na testa, que fora moi forte. Seguramente caiu dun barco andan a perguntar se falta algun tripulante.
-Moitas grazas -dixo Mauro-. Iso era o que eu queria saber.
No resto da cea o xornalista dedicou-se a perguntar polo traballo que Micha e Mauro facian. Ainda que se mostraba máis interesado polas actividades do rapaz, case todas as perguntas foron respondidas pola muller, xa que Mauro non daba mostras de se achar moi falangueiro.
Polas doce da noite Freire manifestou desexos de se ir, alegando que tiña que madrugar moito. Mauro aproveitou para se ir el tamén. Baixaron xuntos no ascensor e despediron-se no portal. O xornalista entrou no seu automóbel e o rapaz montou na moto.A praia da Pedreiriña fora en tempos unha das máis populares da cidade. Raro era o habitante da parte sul que non aprendera a nadar ali, baixo a atenta vixiláncia das nais que facian malla. Moitos sabian a maneira de furtar-se a estas miradas para iniciaren-se nas artes amatórias. A especulación, en conivéncia coa venalidade política, fixo dela uns varadeiros que, despois dun tempo para xustificar a consumición de subvencións, axudas oficiais e créditos con amparo estatal, unha oportuna suspensión de pagamentos, deu no encerramento e abandono no que agora se encontran. Agora xa non quedan máis que unhas instalacións en progresivo deterioro e un par de barcos varados no areal contíguo.
Mauro deixou a moto a uns setecentos ou oitocentos metros da cancela que fechaba a entrada ao estaleiro. Baixou a pe case até a entrada e desviou-se por un camiño que ia paralelo ao muro que arredaba as instalacións navais de terra firme. Cando estivo á altura do areal, gabeou pola muralla e saltou ao outro lado. A noite era escura, mais pudo divisar os barcos varados que recortaban a sua sombra contra o horizonte mariño.
Unha escada de man amarrada na proa dun dos barcos, permitiu-lle escoar-se dentro sen dificuldade. Prendeu a lanterna e comezou a andar pola coberta até topar un lugar por onde baixar para inspeccionar debidamente o interior do barco. A impresión de abandono era case total, habia trastos por onde queira que se andase e ferruxe en todo canto se tocase. Mauro non deixou lugar do barco sen mirar e cando lle pareceu que a sua inspección fora suficientemente profunda regresou á coberta.
Un tabuón permitiu-lle comunicar as duas cobertas e pasar ao segundo barco. Na ponte pudo ler o nome do barco: A POMBA. Botou-se escadas abaixo; o estado de abandono era semellante ao do compañeiro. Foi abrindo portas e comprobando que todos os compartimentos estaban en estado ruinoso, até que topou un no que alguém arredara os trastos para un curruncho deixando parte do chan libre. Axudando-se coa lanterna procurou por todas as partes até dar cun bidón cortado polo meio no que habia unha bulsa de plástico dos mesmos grandes armacéns nos que traballa Inés e máis unha manta vella. Sacou todo para fora e examinou o contido da bulsa. Nela habia unha lanterna pequena, unha muda de roupa interior sen estrear, tres pacotes de panos de papel, un sobre amarrado cunha goma elástica que contiña un documento de identificación, unhas fotografías e dous ou tres papeis con anotacións. Mauro meteu o sobre no peto e volveu a deixar a bulsa e a manta no bidón. Botou unha última ollada en volta e saiu de novo ao corredor.
Na porta seguinte tampouco habia nada que lle chamase a atención. A última porta do fondo estaba fechada cun candado que non foi suficientemente resistente como para non ceder á panca que o rapaz fixo co desmontador das rodas. Estaba praticamente baleiro, mais non apresentaba o estado de abandono no que se achaban os outros. Habia nel duas cadeiras e dous tallos pequenos, do teito penduraba unha lámpada de gas.
Regresou Mauro a coberta e dirixiu-se ao lugar onde colocara o tabuón para pasar dun barco a outro, mais o aquel desaparecera. Mirou arredor e non deu con el. Debruzou-se na baranda e, coa axuda da lanterna, viu-no tirado no chan. Non lle deu tempo a dar volta cando sentiu que alguém andaba detrás del, porque deseguida recebeu un forte golpe na parte baixa do pescozo. Unha fortísima dor percorreu-lle o espiñazo ao tempo que sentía unha punzada no interior da cabeza. Virou-se con dificuldade e contemplou o rosto do seu agresor. Ali estaba o home calvo que se achegara a Henrique a noite anterior, que xa se preparaba para lle asestar un novo golpe. O tempo de facer-se a un lado e o puño asobiou no ar. O xoello de Mauro freou o pulo do home que abriu a boca para berrar pero non foi capaz de nengun esforzo que lle restase forza para tomar o ar que o golpe lle fixo expulsar súbito. O rapaz aproveitou para sair do lugar que ocupaba contra a baranda da coberta e que non lle permitia a mobilidade que o caso requeria. O home, coas duas mans apoiadas na baranda e a cabeza agachada entre ambos os brazos, esforzaba-se por respirar fondo cando recebeu unha nova patada nun costado que agravou os seus problemas de fol, mais, ainda asi, virou-se rápido e na sua man direita apareceu unha navalla aberta. Mauro procurou coa mirada o desmontador e viu-no tirado aos pes do home, que xa segaba coa navalla a escasos milímetros do estómago de Mauro. Este saltou cara atrás e mandou-Ile unha nova patada que case dá con el no chan ao non encontrar freo no corpo do agresor, que novamente segaba o ar en dirección oposta facendo, desta vez, un buraco na cazadora do rapaz. Uns instantes nos que a navalla quedou parada pola cremalleira da prenda, foron suficientes para que Mauro metese dous dedos nos ollos do calvo que berrou como un tolo mentres limpaba, coa man esquerda, o sangue que lle brotaba. Mauro deu un salto cara ao agresor, pero foi parar ao chan, cando unha patada no estómago cortou de socate o seu voo. Ainda asi pudo botar man ao desmontador e virar-se xusto cando o calvo, co rosto ensangrentado, tamén voaba coa intención de lle aterrar en riba. Arredou-se meio metro e a aterraxe foi sobre a madeira da coberta. Amorteceu o agresor o golpe cos brazos e, á meia volta mandou-lle unha viaxe coa navalla que Mauro sentiu como rachaba a sua carne na coxa da perna esquerda, mais sen que lle doese.
A pelexa tivo daquela unha pausa na que só se escoitaban as duas respiracións disneicas. O home seguia coa cara coberta de sangue e a navalla na man. Mauro, co desmontador ben agarrado, notaba a perneira esquerda do pantalón húmida. Lanzou-se o calvo unha vez máis cara ao rapaz coa navalla por diante; Mauro deixou-na pasar ao tempo que levantaba a sua man armada e descarregou-lle un forte golpe no pulso e sentiu-se o son dos osos ao quebraren. Non agardou o rapaz nengunha reacción do seu contrincante, lanzou o desmontador cara arriba até bater coa queixada do calvo que saltou cara atrás e quedou tendido no chan, boca arriba e imóbel.
Non reparou Mauro en si até que tivo ao home ben amarrado coas cordas que topou na ponte do barco. Mirou a sua ferida que non era profunda nen parecia revestir gravidade a xulgar polo amodiño que sangraba agora.
Cando viu que o calvo comezaba a rebulir achegou-se a el e sentou-se-lle a cabalo sobre o peito, puxo-lle a navalla coa ponta metida no buraco esquerdo do nariz e deu-lle un par de boas bofetadas para que acabase de espertar. Abriu os ollos o calvo e Mauro acendeu-lle a lanterna diante da cara ensangrentada. Pestanexou o home.
-Moi ben, melón, agora vas-me contar algunhas cousas que teño curiosidade por saber -dixo Mauro sen lle quitar a ponta da navalla da fosa nasal.
O calvo farfallou unha série de procacidades que pararon cando Mauro fixo algo de presión coa navalla.
-Para comezar, que Ile querias ti ao rapaz que vendia panos de papel no semáforo?
-Non sei de que rapaz me falas -dixo o calvo remexendo-se debaixo do peso de Mauro.
-Pois esperta ben se non queres quedar desnarigado -falou Mauro encanto facia presión coa navalla-. Onte dirixias-te cara a el, mais cando me viche aparecer a min, deche meia volta. E non te fagas o parvo, que me vou encabrear deveras.
-Eu non sei nada diso -volveu a responder o home-. Podes matar-me e nada che direi de tal cousa, porque nada hai.
Mauro tirou pola navalla cara arriba e esta cortou limpamente a cartilaxe nasal que comezou a sangrar profusamente mentres o home pegaba un berro.
-Berra canto queiras, aqui ninguén te vai escoitar. Onte sorprendistes aqui un rapaz cando tíñades unha importante reunión de non sei que. Ti correche tras del, mais non pudeche alcanzá-lo. Por fin o localizache perto da igrexa de San Roque. Que lle querias?
-Só queria dar-lle un susto para que non volvese ao barco; foi o que me mandaron -falou agora o home asustado.
-Quen che mandou?
-A min mandou-me Severo, que foi quen correu tras el. Rexistamos unhas bulsas que deixou ao fuxir e estaban cheas de pacotes de panos de papel, por iso supuxemos que os vendia nos semáforos e dei con el á noite.
-E despois viñeche aqui para agardá-lo e cando chegou deche-lle un golpe e tirache-o ao mar. Non si?
-Eu non o volvin a ver, mamente puden matá-lo.
-Es un mentireiro e agora vou-che cortar unha orella, para que aprendas a dicer sempre a verdade -dixo Mauro ao tempo que lle collia unha orella coa man esquerda e puña a navalla en disposición de facer o que dicia.
-Ainda que me mates non che direi máis do que che estou a dicer, porque eu non puden tirar a ninguén do barco a noite pasada, pasei a noite na miña casa.
-Xa -falou Mauro con ironia-, onte estabas na tua casa e hoxe pasabas por aqui por casualidade. Non es ti o vixilante nocturno?
-Non o son. Aqui non hai vixilante, porque nada hai que vixiar. Vin porque Severo mandou-me pasar a botar un vistazo como fai moitas veces, nen me dá explicacións nen eu llas pido.
Mauro permaceu un intre en siléncio. Apartou a navalla da orella e ergueu-se.
-Quen estaba onte aqui reunido cando descubristes o rapaz?
-Tampouco sei quen son. Estás-me a facer perguntas que só Severo che pode responder. El é o que manda, a min di-me que deixe aberto e a lámpada con gas. Despois vou-me ao outro barco até que me ven dicer que feche outra vez -a cara sanguinolenta do calvo reflexou un sorriso irónico-. Por que non lle vas perguntar a el xa que es tan valente?
-Se me dis onde podo achá-lo descoida que llo perguntarei. E estou seguro que mo vas dicer, va que si?
-Vive pola Queimadela, mais non sei en que casa.
-Para quen traballades ti e o Severo? Quen vos paga?
-A min Severo, a el non o sei, supoño que o patrón. De todos cantos traballamos no estaleiro, só Severo e máis eu seguimos aqui. El encarrega-se de todo e eu fago o que el me manda.
-Cando falas do patrón, estás-te a referir a Celso Mendaña, o dono dos varadeiros?
-Ainda ven por aqui algunha vez con Severo, asi que supoño que segue sendo o dono.
Mauro achegou-se ao home e deu-lle a volta. Coa navalla cortou as ataduras das mans. O brazo direito estaba moi inflamado como consecuéncia da brutal fractura que o golpe co desmontador lle producira no pulso. O home incorporou-se e permaneceu sentado no chan da coberta.
-Supoño que agora irás a contar-lle a aventuriña desta noite a Severo, asi que non teño que procurá-lo. Xa se encarregará el de dar comigo. De todos os xeitos para cando chegar ese momento, di-lle que o rapaz era amigo meu e agora que xa sei quen o matou, quero saber por que.
Saltou o rapaz do barco á area e botou a andar na procura da motocicleta.

Capítulo IV

Despertou-no a campaíña da porta que soaba con insisténcia. Ergueu-se e, ao pór a perna esquerda no chan, sentiu unha dor na coxa que lle fixo lembrar-se da ferida. O timbre soaba novamente. Baixou o pantalón do pixama e viu a ferida inflamada, tentou-na coa man e notou o Iene calor da infección. Andou cara a porta a coxear e abriu. A xenerosa figura dunha Fernanda de pe a aquelas horas -as doce da mañá- era un seguro contra toda concupiscéncia e mesmo unha invitación á pureza de por vida. Cando quitou as gafas escuras que traía, un círculo cárdeno que se debuxaba ao redor dos seus ollos, daba-lle o aspecto dun boxeador despois dun combate no que levara a pior parte. Os pálidos beizos semellaban os dunha morta.
-Mauriño, meu fillo, debes ter o sono tan atrasado coma min, porque levo tempo e tempo chamando -saudou a muller-. Non me fun porque escoitaba a música e sabia que estabas.
-Levo duas noites deitando-me moi tarde -desculpou-se Mauro.
-Podo pasar, ou non estás só? -perguntou Fernanda axexando cara ao interior da vivenda.
-Pasa, pasa -arredou-se da porta para franquear-lle o paso e a muller andou direita cara ao sofá no que se deixou cair de golpe ao tempo que mandaba os zapatos lonxe de si-. Fai café para dous que polo que teño escoitado, é o que cumpre tomar tan cedo.
Puxo-se Mauro a trafegar cos tarecos da cociña para preparar o pedido. Non era precisamente a culinária a arte que mellor dominaba o rapaz, pero un café era quen de facé-lo mellor que o do bar Eusébio. Mentres puña auga ao lume perguntou:
-Que é o que te trai por aqui a estas horas do dia? Grave ten que ser cando ti, que vives como as coruxas, voas tan lonxe en pleno dia.
-Fas-me unha encarga e agora resulta que se che fai extraño que veña á tua casa.
-Sabes algo logo? -perguntou sen virar-se para non aparentar un interese excesivo.
-Se Fernanda lle di ao seu fillo putativo que lle vai facer un favor, xa se pode dar por feito.
Mauro coñecera a Fernanda recén chegado á cidade cando non tiña máis que quince anos. Achegouse a ela como precoce cliente cando a muller facía a carreira no bairro chino, e acabou vivendo na casa dela perto de seis meses arreo. Desde entón ainda pasara várias temporadas máis ou menos longas cada vez que non tiña aonde ir. Nalgunha gaveta do actual domicílio do rapaz, ainda estaba a chave da casa de Fernanda.
-Conta logo. Topache a rapaciña que eu andaba a procurar?
-Apontache ben, mais fallache o tiro. O Merexildo ten unha nova adquisición a ponto de rebuzado, pero polo de agora non a situou en nengun dos seus locais. Está fechadiña con sete chaves como as princesas dos contos dos nenos. Agachou-na nun piso que ten el para as rapazas de paso. Parece ser que se chama Maria do Céu "nonseiquemáis".
-Agarda -cortou Mauro dirixindo-se a correr ao dormitório. Colleu o pantalón e, do peto traseiro, tirou o sobre que topara no barco. Remexeu nel até achar o documento de identificación. Volveu con el na man-. Será Maria do Céu Ramalho Silva? -perguntou.
-Será, non me lembro dos apelidos, só do nome, que me chocou polo bonito.
Mauro botou o café na auga fervendo e, por máis que andou con todos os mandos da cociña non pudo evitar que se lle bufase. Pasou-no por un coador de tea directamente sobre as xícaras. Levou-no á mesiña de diante do sofá. Trouxo un par de pacotiños de azúcar "especial para esta casa" e sentou-se acarón da muller
-E ten un fillo de poucos meses? -perguntou.
-Non ten neno nengun.
-Entón non é a que procuro eu -decepcionou-se Mauro.
-Agarda, agarda, non corras tanto. É a que dis ti, porque todas as datas que me deche coinciden e non ten neno, porque malpariu cando estaba de seis meses a consecuéncia dunha queda que tivo. Por mor da fame que pasou nos primeiros dias que estivo na cidade, unha tarde desmaiou-se na rua e caiu non sei por onde. Levaron-na ao hospital e perdeu a criatura. Non sei como foi parar ás gazoupas do Merexildo e até aqui chegan os meus informes.
-Non sabes canto che agradezo o favor que me acabas de facer, Fernandiña.
-E pode-se saber por que tes ti tanto interese pola pombiña?
-É un favor que me pediu un amigo e eu fago-llo de moi boa vontade. Anda, toma o café que che esfria.
-Surprende-me escoitar-che dicer que tes amigos, mais dá-me gosto -falou Fernanda dando-lle un grolo ao café-. E tamén me dá gosto que vaias aprendendo a facer café, porque está moi bon, certamente bon.
-En pouco tempo aprendin moitas cousas. Asi que o Merexildo a ten a agardar que sexa o momento de po-la a traballar nun dos seus locais -falou Mauro como para si.
-Ou para pasar-lla a outro coma el. Por un gromiño asi pode sacar unha boa presa de cartos.
-E onde a ten? -volveu Mauro a interrogar.
-Iso non mo quixeron dicer. Seguramente se insisto un pouco tamén o poderia averiguar, mais non me convén que se me note moito interese nos asuntos que o Merexildo leva en segredo. O que sei é que nesa mesma casa vive a Carballesa, que é quen manda ali cando non está o patrón.
Mauro non manifestou nengun tipo de sorpresa ao escoitar esta última revelación de Fernanda. Ergueu-se e foi levar o servizo do café a en riba da cociña. Regresou ao sofá e sentou-se de novo. A muller incorporou-se lixeiramente e, pondo a sua man gordiña e quente no brazo do rapaz, falou-lle amodiño:
-Non fai falla que che diga que se o Merexildo se inteira que che contei isto, dá-me unha patada no cu e pon-me na rua. Eu xa non che estou para a rua. Cada ano que pasa xa se me nota máis do que cumpre para este traballo. Ven-me ben ir deixando pasar o tempo onde non hai moita luz, asi ainda podo ir facendo un peso. Con dicer-che que até hai un ano que me puxen a aforrar...
-Descoida, Fernanda, por min nada se vai saber. Ainda que a estas alturas, xa o Merexildo debe saber pola Carballesa do meu interese pola tal Maria do Céu.
Puxo-se de pe a muller para se ir.
-É certo que tes moza? Creas-me ou non me creas, de verdade que me gostaria moito que tal fose certo.
-Pois xa non che hai nada diso. Eu sempre andei só. Custa-lle á xente acomodar-se ao meu paso. Deseguida o encontran longo ou curto de máis. Até pode ser que eu teña un paso irregular, non sei...
Despediron-se na porta do ascensor e Mauro regresou ao interior da vivenda.Baixou até o bar do Eusébio que se encontraba moi concorrido. Pediu unha cervexa e o taberneiro dixo-lle que Micha deixara a encarga de que a chama-se o antes posíbel. Chamou á axéncia e ninguén contestou. Volveu a se situar diante da cervexa cando entrou pola porta o Lúrpio. Ben se via que viña recén picado. Comezou a saudar a todos os coñecidos dando-lles fortes golpes nas costas ao tempo que dicia en voz alta o nome de cada un como se estivese a pasar lista. Cando lle tocou o turno do saúdo a Mauro, sentou-se ao seu lado.
-Leche o xornal de hoxe? -perguntou en ton confidencial.
-E logo, ti sabes ler? -riu Mauro.
-Deixa-te de caralladas -cortou o Lúrpio-. Para o que eu presiso sei abondo, e por iso vin que no xornal de hoxe ven unha foto do colega teu ao que onte me mandache que lle dese un recado. Por certo que non saiu moi belo que digamos.
Mauro dirixiu-se ao mostrador e tomou o xornal. Regresou á mesa que ocupaba e comezou a folleá-lo até que achou o que procuraba. Ali estaba o rosto meio destrozado de Henrique. Debaixo dicia do achado nas augas do porto dos restos dun rapaz non identificado e solicitaba-se a colaboración de quen pudese facilitar dados para saber quen era. Mauro virou cara ao Lúrpio e ollou-no con xesto sério.
-Como estás, Lúrpio? -perguntou.
-Agora mesmo como as mesmas rosas.
-Pois escoita ben o que che vou dicer. Nen unha palabra a ninguén de que ti ou eu coñecíamos a este tio. Esquece para sempre que o viche algunha vez ou que eu o coñecia.
-Tránqui, colega, tránqui. Eu son legal.
-Máis che valerá, porque se escoito por aí algo disto que non o dixese eu, o pior mono que pasaras non vai ser nada comparado con como te vou deixar. Non quero que a pasma meta os fociños nun asunto no que ando e se teño que dicer-lles que o coñecia vai-se todo facer puñetas. Asi que xa sabes, chitón e ao teu.
-Nada, tio, que xa non sei de que me estás a falar. Deu-che Eusébio os discos que lle deixei para ti? -perguntou para cambiar de tema.
-Por eles vin -mentiu Mauro que xa se puña de pe para pagar a cervexa e reclamar-lle ao taberneiro os discos. Eran dous e en ambos estaba a ollada triste de Leonard Cohen atravesada por unha grande asinatura que dicia: "Mª Elisa Pereira Domínguez". Intento de preservar a propriedade que se revelara totalmente inútil no caso presente.
Antes de regresar á casa, meteu-se nunha cabina teléfonica e marcou novamente o número da oficina. Tampouco desta vez respondeu ninguén. Chamou á casa de Micha e respondeu-lle ela mesma.
-Son Mauro. Que querias?
-Nacho quer ver-te urxentemente. Ten un asunto para ti, pero é urxente. Pola tarde vai estar na oficina até as cinco ou cinco e meia. Que pases por ali.
-Vale, grazas. Se podo xa pasarei. E se non mañá.
-O traballo hai que facé-lo hoxe.
-De acordo, de acordo. Xa veremos. Deica logo.
Saiu da cabina e foi xantar un prato combinado nunha cafetaria do sei bairro.
Xa na casa, colocou os dous novos discos acarón dos outros. Prendeu o xira-discos e, tumbado no sofá, escoitou que Mick Jagger lle falaba antes de quedar dormido:

I've been walking Central Park.
Singing after drack.
People think I'm crazy.
Stumbling on my feet.
Shuffling through the street.
Asking people "What's the matter with you, boy".
Sometimes I want to say to myself.
Sometimes I say.
Hoooohoooo hoooohoooo hoooohoooo.

Cando chegou á axéncia, Nacho xa se estaba preparando para se ir, mais ao ve-lo entrar volveu a se sentar detrás da sua mesa.
-Xa pensei que non viñas. Se me chegas a deixar colgado desta vez podes ter por seguro que comigo acababas -dixo en ton de ameaza que a Mauro non lle fixo efeito nengun.
-Está ben. De que se trata?
-Simplesmente de facer unhas fotos a un tio cando saia dunha casa -falou o detective con certa prevención-. Nen eu fixen perguntas nen ti mas fagas a min.
-Iso cheira que confunde a traballo suxo. Quen cho encarregou?
Nacho permaneceu un intre en siléncio antes de dicer:
-Se che digo que é un traballo confidencial, supoño que te darás conta de que se fas o traballo e non queres saber máis do que debes, toda a responsabilidade é miña.
-Escoita-me ben. Eu non son nengun estreito que me vaia pór sentimental porque a calquer o pillen onde non quer que se saiba que anda, pero facer-lle unhas fotos sen saber máis, cheira de lonxe a chantaxe, e iso é algo en que eu non colaboro. Cada un que ande por onde lle pete mentres non faga mal a ninguén.
-Debo entender, logo, que te negas a facer o traballo?
-Debes entender que se non sei máis do asunto eu non fago as fotos, máis nada.
Nacho dirixiu-se ao armário onde gardaban o material fotográfico e colleu unha cámara e un teleobxectivo.
-Está ben, farei-no eu, non se fale máis.
-Pois non se fale máis -respondeu Mauro saindo diante do detective desnarigado.
-Por certo, hoxe chamaron duas veces perguntando por ti.
-Quen? -perguntou Mauro.
-Ao lle dicer que non estabas colgaban sen máis. Era unha voz de home.
Mauro foi-se sen máis conversa e comezou a dar voltas pola cidade na moto até que escureceu. Ceou na barra dunha cafetaria e marchou á casa a dormir.Ás duas da mañá tocou o relóxio de pulso e ergueu-se da cama. Duchou-se e saiu fora. Andou até unha parada de táxis, tomou un e nel dirixiu-se ás aforas da cidade.
Eran xa as tres da mañá cando mandou ao taxista que dese a volta por detrás do Memphis e que apagase motor e luces. O taxista perguntou-lle se haberia moito que esperar.
-Pouco -respondeu Mauro.
-Pois imos logo botar-lle un pito -dixo o taxista sacando o pacote do peto da camisa.
-Preferiria que non fumases. Non quero que ninguén se fixe en nós. Un táxi parado e coas luces apagadas, parece un coche baleiro, agora que, encanto se ve dentro unha brasa, deseguida se decatan de que non é un vaga-lume. Se queres botar unha cabezadiña, podes, xa te despertarei eu cando haxa que arrancar.
O taxista gardou de má gana o pacote de tabaco no peto. Deixou-se esvarar polo asento, cruzou os brazos diante do peito e fixo por dormir.
A porta do Memphis abria-se cada pouco e deixaba sair un cliente que, dando bandazos, collia o seu automóbel e ia-se. Non tardou en chegar un táxi que parou diante da porta e deu dous débeis toques de bucina. Apagaron-se as luces exteriores do local e saíron as tres mulleres. Duas dirixiron-se directamente ao táxi, a terceira demorou un anaco en fechar a porta, e foi-se sentar acarón do condutor.
Mauro tocou-lle lixeiramente no ombro ao taxista, que se espreguizou con lentitude.
-Atento. Cando arranque ese táxi deixa-lo ir un pouco diante e despois segue-lo con coidado, mais sen perdé-lo.
-Xa mesmo me parece que estou na televisión. Quen vai no táxi ese? A tua moza?
-Ti procura segui-lo como se fose a tua muller e non fagas máis perguntas.
Arrancou o táxi das mulleres pola pista que unia o lugar onde estaba situado o Memphis coa estrada que levaba á cidade. O segundo táxi agardou a que o que o precedia non pudese decatar-se da sua presenza, para prender o motor e as luces. Cando arrancou xa non se via o auto que transportaba a Carballesa e as suas compañeiras.
Pola cidade deserta a perseguición resultaba máis complicada. O coche que levaba as mulleres deixou a primeira na esquina dunha rua e o que levaba a Mauro non lle quedou máis remédio que rebasá-lo para que non fose advertida a sua presenza. Por uns minutos estiveron a ponto de perdé-lo, mais deron con el cando se apeaba a segunda pasaxeira.
-Agora non o perdas por nada do mundo -falou-lle Mauro ao taxista.
-Tranquilo rapaz, tranquilo, que xa lle estou collendo o intríngulis a isto.
O táxi tirou cara aos Campóns e parou en dobre fila diante dun portal. Baixou-se a Carballesa e entrou nel. Mauro mandou-lle ao taxista que se colocase no mesmo lugar onde parara o coche que seguiran até ali. Baixou e estivo un bocado ollando para as xanelas. Nengunha se iluminou. Non pudo saber a que andar subira a muller. Só que non era unha das vivendas que daban á rua. Montou otra vez no táxi e deu-lle o seu enderezo.
Cando entrou de novo no seu apartamento, era duas mil oitocentas pesetas máis pobre que cando saíra.
Quitou o pantalón e observou a ferida da navallada que lle dera o calvo durante a loita no barco. Non tiña má cara, a inflamación baixaba e xa non se notaba tan quente como pola mañá. Case non lle molestara en todo o dia. Deitou-se a dormir, mais o sono non lle viña, asi que repasou mentalmente a situación.
Era case seguro que fora o Severo quen matara a Henrique. Non seria difícil localizá-lo, nunha cidade como esta pode-se achar a quen se quixer nun espazo de tres ou catro horas. Tamén estaba localizado o piso onde Merexildo tiña a Maria do Céu, sempre que, avisado pola Carballesa, non decidise transladá-la a un lugar máis seguro, mais non era probábel que o fixese se cria que a Carballesa non contara nada.
Estaban despois os homes que se xuntaran en segredo no barco a noite en que os viu Henrique. Para que seria a reunión? Que clase de negócio requer unha reunión nun lugar escondido e pola noite? Desde logo que non era polo que tratasen nela polo que a facian ás agachadas, senón por non seren vistos xuntos. Seguramente un deles era Celso Mendaña, e el sabia de que se trataba, mais non era cousa de apresentar-se para o outro dia pola mañá na casa de Mendaña e dicer-lle: "Bon dia, viña para saber por que se reuniu vostede con outros tres indivíduos na Pomba hai tres noites".
O sono non acudia e os pensamentos foron dar en Inés. Que seria dela? Non podia negar que se lembrara moitas veces no dia de Inés, pero non queria chamá-la nen ir ve-la. Pensaba que era ela a que tiña que volver, porque fora a que se marchara. A máis iso fora o acordado, porque el non podia apresentar-se diante dela e dicer-lle que era doutra maneira distinta da que era, nen que tivese a máis mínima intención de mudar a sua maneira de ser, porque nen sabia como facé-lo nen tiña intención de facé-lo. Era verdade que sempre parecia amosar un certo desapego cara a aquilo que máis queria, mais non podia evitá-lo. A forza de perder cousas amadas, aprendera a andar pola vida sen manifestar nengun tipo de sentimento que pude-se facer pensar que algo ou alguén lle resultaba imprescindíbel. Desta maneira non só mantiña un certo ar de invulnerabilidade, senón que tiña a sensación de que quedaban tamén protexidas as cousas e as persoas amadas. "Nada che quitan se pensan que non te amolan" era a sua máxima.
Un ruidiño apenas perceptíbel na porta puxo a Mauro en situación de alerta. Non tardou en se repetir, mais agora xa foi claramente advertido polo rapaz que se incorporou no leito e andou cara a porta con coidado de non facer ruído nengun.
Un carné de identidade entraba e saía sucesivamente á altura da fechadura da porta do piso. O costume de Mauro de colocar as chaves na fechadura pola parte interior da vivenda, para poder encontrá-las sempre ao outro dia pola mañá, derivara en lles dar volta todas as noites. Isto era o que impedia que o carné, hábilmente utilizado, non fose efectivo de abondo, xa que podia co fecho automático, pero non era suficiente para a porta fechada con chave. Ainda houbo novos intentos fallidos, agora os de fora xa deberon pensar que non habia ningúen dentro, e non se esforzaban en facer ruído. Non tardaron en abandonar e Mauro pudo escoitar as suas voces facendo comentários que non pudo entender, só un que dixo "imos". Uns segundos despois o rapaz sentiu que se afastaban da porta. Agardou a escoitar o ascensor antes de volver á cama.
Non habia dúbida de quen eran os que trataron de entrar na sua casa para surprendé-lo. Novamente pensou en Inés; ela fora a que comezara a lle dar volta á chave cando pasaba a noite ali.
Extrañamente agora foi cando lle entrou sono e non tardou en dormir profundamente.
Cando despertou, o primeiro que fixo foi procurar algo no peto do pantalón, ali estaba o sobre que topara no barco. Comezou a tirar del os papeis un por un e a examiná-los. A maior parte deles eran contas. Habia dous ou tres que estaban cheos de nomes de cafetarias da cidade cos seus enderezos. A maioria deles estaban atravesados por unha raia que os tachaba. Mauro interpretou que Henrique procurara á sua irmá por locais dese tipo. Outro tiña un enderezo dunha cidade que distaba ao redor de oitenta ou cen quilómetros. Por último habia un papel dobrado que contiña, no seu interior, duas fotos: unha do próprio Henrique e outra dunha rapaza, de non máis de doce ou trece anos, que Mauro supuxo que seria Maria do Céu.A Queimadela estaba situada á entrada da cidade. Unha série de edifícios de entre oito e dez plantas, distribuídos á maneira en que un neno coloca as fichas do dominó nun xogo solitário, aos que foran transladados, de grado ou pola forza, os habitantes dos bairros que ocupaban a beira-mar nordestina, deslocados pola construción dun paseo marítimo polo que non paseaba ninguén por mor do forte nordés que sopraba a maior parte do ano, pero ben aproveitado polo alto prezo que acadaran as vivendas construídas ao longo del.
Os habitantes da Queimadela perderan as suas casas todos xuntos cando se proxectou o paseo marítimo, e un por un ian perdendo os seus traballos segundo se sucedian suspensións, quebras, restruturacións, reconversións, etc.. Foran gañando en número de bares, establecimentos de máquinas tragaperras, nas que un biombo afastaba os xogadores que agardaban ver sair unha fervenza de moedas, das suas crias que se preparaban ao lado con pantallas nas que derrubaban avións "inimigos" ou corrian en bólidos de fórmula un por estradas cheas de curvas e obstáculos. A calquer hora do dia ou da noite as tabernas e cafetarias estaban cheas de desocupados que mataban o seu tempo de mil maneiras distintas. Calquer cousa era mellor que estar na casa reñindo coa parenta, co pai, coa nai, cos irmáns,... Non estaban no bar ou xogando nas máquinas por seren vítimas dos vícios da bebida ou do xogo, era por preservar a paz do lar polo que pasaban a maior parte do seu tempo nestes lugares.
Mauro dirixiu-se ao Amando Café-Bar. Era un local dos máis grandes da Queimadela. Tiña un certo ar anticuado ainda que non levaba aberto máis que cinco anos, mais o chan de terrazo, as paredes empapeladas con debuxos de grandes medallóns ocres, o alto mostrador con corrimán de madeira, as enormes xanelas sen cortinas e Amando, en mangas de camisa, como único camareiro, situaban o local moi lonxe da sofisticación de espellos e porcelanas das modernas cafetarias que se abriran recentemente.
Amando achegou-se ao lugar que o rapaz ocupaba na barra e pasou un pano húmido pola mesa do mostrador.
-Que hai, Mauro? Que te trai por aqui?
-Polo momento tomar un café, despois xa veremos.
-Menos mal -dixo o taberneiro debruzando-se no mostrador co pano ainda na man-, porque ainda teño aí detrás trinta vasoiras das trinta e cinco que me vendeche. Pensei que me traías outro produto dos que se venden como pan fresco, como ti dicias. As vasoiras xa están anexas e menos mal que lle coloquei cinco á família, porque se non é asi, ainda hoxe as teria todas.
-Pois non, hoxe non veño vender-che nada. Anda fai-me un café ben feito.
Achegou-se o home a cafeteira e comezou a manipular nela. Mauro apoiou os cóbados no corrimán do mostrador e mirou un por un os parroquianos que xogaban á baralla ou ao dominó nas mesas. Cando sentiu que Amando se achegaba co café virou-se cara a el para lle perguntar:
-Coñeces a un tal Severo que traballa nos varadeiros de Mendaña?
Amando volveu a pasar o trapo polo mostrador.
-E logo que tes ti con el? -falou sen erguer a vista do labor de limpeza.
-Coñece-lo ou non o coñeces? -insitiu o rapaz.
-Claro que o coñezo. Na Queimadela coñecemo-nos todos.
-E por onde para? -seguiu a perguntar Mauro mentres remexia o azúcar.
-Por aqui non ven e non é nengunha perda non te-lo de cliente.
-Parece que non lle queres moi ben. Onde podo achá-lo que teño que falar con el.
Amando volveu a quedar calado, pasou outra vez o trapo polo mesmo lugar como se non lle parecese ainda ben limpo.
-Non sei fixo en que bloco vive, mais debe ser no 18-B ou no 18-C. Agora que para achá-lo seguro, no Cadelo ha estar a unha hora ou a outra.
Mauro seguiu a tomar no café e o taberneiro botou-se fora do mostrador para recoller unha mesa que acababa de quedar desocupada. O rapaz deixou as moedas que lle pareceu que cobrian o custo do café e dirixiu-se cara a porta. Ao pasar ao lado de Amando este ergueu a vista do pano que agora pasaba por riba da mesa, e mirando ao rapaz dixo:
-Vai-te amodo, Mauro, que ese badulaque non é unha boa persoa.
-Grazas polo aviso, Amando -respondeu cando xa saía pola porta.O Cadelo era un tugúrio pequeno de forma alongada. Segundo se entraba pola porta, á direita habia unha mesa de formica e a seguir, pola mesma banda, estaba o mostrador. En frente deste, outras tres mesas colocadas de tal maneira que, cando alguén as ocupase, o paro para os retretes, situados ao fondo do bar, quedaba totalmente vetado para quen non quixese molestar a todos os parroquianos que fose topando polo camiño.
Cando Mauro entrou no Cadelo habia tres homes sentados ao redor da mesa situada máis lonxe da entrada e un cliente falaba co dono do bar, ambos debruzados sobre o mostrador cun vaso baleiro entre meias. Colocou-se o rapaz diante da barra no lugar que quedaba máis perto da porta. Ollou un por un os clientes até topar os seus ollos con un dos que falaban sentados á mesa do fondo. Non lle coubo dúbida algunha que aquel tiña que ser Severo. Estaba sentado contra a parede do fondo, un lugar que Ile permitia dominar coa vista o local inteiro. Naquel momento falaba en baixo co home que tiña diante. Mauro, en princípio, observou a este con certa atención. Era un home non moi alto, mais indiscutibelmente forte, teria ao redor dos cuarenta anos; o cabelo, non moi abondoso, era rizo e entrecano. Vestia un impecábel traxe gris. Ainda que trataba de aparentar encontrar-se naquel lugar con naturalidade, non podia disimular que lle desagradaba que alguén o vise ali.
Cando o home do mostrador se achegaba a Mauro para atendé-lo, Severo ergueu os ollos e topou-se coa mirada do rapaz, que pudo comprobar que os ollos do home era dun azul vivo que lle daba un aspecto inofensivo e mesmo atractivo. Ergueu-se o home moi amodo e arrimou-se á barra. Quedou en frente de Mauro, que naquel intre botaba no vaso a cervexa que lle acababan de servir.
-De modo que ti es o que andas a meter os fociños en cousas de homes nas que ninguén te chamou -falou Severo desde o lugar que ocupaba e mirando fixamente ao rapaz aos ollos.
-Se o que queres dicer é que ando a te procurar, estás no certo -replicou Mauro sen arredar a vista dos ollos do home.
-Pois mira por onde eu tamén te procuraba a ti. Asi que xa nos encontramos. Se che parece imos fora, que poderemos falar mellor.
Falaban os dous en alto, suficientemente alto como para que escoitasen todos cantos estaban no bar.
-Será mellor -falou Mauro- que prosigamos aqui. Todos estes xa te coñecen e ven-se moi interesados na nosa conversa, seguramente lles interesará tamén escoitar algunhas outras cousas que che teño que dicer.
-Como queiras -aceptou Severo ainda que contrariado pola atención que estaban suscitando nos clientes do bar-. Se che teño que partir a boca, tanto me ten en público como en privado.
O home que estaba a falar con Severo cando o rapaz entrou no bar, foi-se erguer do asento ao tempo que en voz moi baixiña dicia algo asi como "eu vou-me", ou cousa polo estilo. Severo puxo-lle unha man no ombro e obrigou-no a se sentar dicendo-lle:
-Ti non te movas de aí até que eu remate con este asunto, que ainda non acabamos ti e máis eu.
Até entón Severo adoptara un certo ar de sarcasmo e domínio de si mesmo, mais agora o seu xesto edureceu-se.
-Está ben, acabemos dunha vez. Se me volvo a inteirar que andas polos barcos metendo o fuciño onde non che importa, podes dar por seguro que non te vas esquecer de min nunha temporada.
-Comprendo que estexas algo molesto porque onte che deixei un amigo algo avariado, mais non me quedou outro remédio que arrear-lle como é debido, porque os teus amigos teñen a cabeza moi dura e non comprenden que é mellor falar antes de levá-las que non despois, é o que se pode sair gañando.
-Os que se deixan zurrar por cativos teñen-nas ben merecidas e ti ten coidado que non te vexa eu polos varadeiros, porque che parto a cabeza.
-Xa non seria a primeira cabeza que partes, mais descoida que eu non me deixo surprender tan doadamente como aquel pobre rapaz.
-De que rapaz me estás a falar ti, merdán? -berrou Severo avanzando un par de pasadas cara a Mauro.
-Estou-che a falar dun rapaz que dormia na Pomba e que apareceu onte no porto coa cabeza partida.
Severo fixo un aceno de avanzar cara ao rapaz, pero o dono do bar pillou-no por unha manga da xaqueta e retivo-o.
-Severo, aqui non quero lios, se queredes pelexar ide fora.
-Non te apures Marcial, que non vai pasar nada -falou sen lle quitar a vista a Mauro-. Pois se o que queres dicer é que o matei eu, non tes máis que ir á pasma e que me veñan deter.
-Non Severo, non, iso non o que a min me interesa. O que eu quero é-che outra cousa que ten que ver contigo e con Celso Mendaña, pero esa xa cha contarei outro dia.
O home do traxe gris puxo-se de pe súbito ao escoitar o nome de Celso Mendaña. Achegou-se moi perto de Severo que o volveu a empurrar para atrás, facendo-o cair de novo na cadeira.
-Rapaz eu teño moi pouca paciéncia, asi que che vou dar un aviso, que é máis do que mereces que faga contigo -agora falaba visibelmente irritado, os seus ollos azuis xa non eran máis que unha raia no alto do rosto-. Xa falache máis do que a ninguén lle permitiria, de modo que o mellor que podes facer é liscar de aqui agora e largar-te da cidade para sempre, porque a próxima vez que te topar diante, vou-che facer tragar esa língua tan longa que tes.
Mauro botou man ao peto para pagar a cervexa.
-Non te entreteñas, estás convidado -dixo Severo sen se mover do lugar que ocupaba.
O rapaz sacou unha moeda de cen pesetas e deixou-na en riba do mostrador dicendo:
-Xa me convidarás outro dia, que ainda nos volveremos ver.
Deu volta e saiu do local.
Andou a bon paso até chegar a un quiosque de xornais. Colocou-se a par del. Desde ali podia ver perfeitamente a entrada do bar Cadelo. Non tardou en sair o home do traxe gris. Detrás del saiu Severo; estaban a discutir. Por fin o home botou a andar e Severo permaneceu un momento na porta mirando para el e, dando volta, meteu-se novamente na taberna.
Mauro regresou aonde deixara a motocicleta, montou nela e regresou ao quiosque dos xornais no momento en que o home do traxe gris viraba na esquina a bordo dun BMW metalizado. Colocou-se detrás del disposto a segui-lo, non era doado que o recoñecese co casco.
Por primeira vez acababa de facer unha xogada de ataque, restaba agardar que dese o resultado que se procuraba. Non seria doado, porque Severo non parecia a clase de home que se pon nervoso con facilidade, e desde logo que non iria a correr onde Celso Mendaña para lle contar o ocorrido. Era questión de agardar a ver como se sucedian os acontecimentos; resultara realmente prodixioso que a conversa entre Severo e el fose escoitada polo home de gris, ese si que se puxera nervoso. Era de agardar que pudera dar xogo.
Despois de dar várias voltas polo centro da cidade, o BMW aparcou á beira do paseo dunha rua. Baixou o home, que ainda se via intranquilo e pouco seguro, andou uns metros polo paseo e meteu-se no portal dun alto edifício. Mauro, que observara todo sen se apear da moto que tiña aparcada entre dous coches un pouco máis adiante, agardou a que o home desaparecese no portal antes de se dirixir ao interior. Entrou cando o indivíduo, este fechaba a porta do elevador, parou-se diante e quedou observando as luces que indicaban o paso do ascensor polas plantas. Detivo-se no segundo. Mauro achegou-se aos buzóns e comezou a mirá-los cando se lle achegou o porteiro, que estivera observando desde o seu garigolo o ir e vir do rapaz.
-Procura algo? -perguntou.
Era un home de algo máis de cincuenta anos e cunha evidente dificuldade para a pronúncia correcta do erre.
-Ese home de traxe gris que acaba de entrar, traballa aqui?
-Por que o pergunta? -volveu a inquirir con desconfianza o porteiro.
-E que deixou o auto aparcado detrás do meu e quedou-lle unha porta aberta. Ia-o avisar, agora que a min tanto me ten -falou Mauro dando as costas ao home como se fose sair.
-Agarde, agarde -atallou o porteiro-. É don António Cendán, director de PROCASA que está no segundo C.
-Pois vaia ali e diga-llo que eu teño presa -dixo Mauro dirixindo-se á porta.
Uns minutos despois estaba dentro dunha cabina telefónica agardando que lle respondesen desde o teléfono ao que correspondia o número que acababa de marcar.
-Micha, necesito que me fagas unhas xestións urxentes. Inteira-te de todo canto podas sobre unha empresa chamada PROCASA que está dirixida por António Cendán -continuou dando-lle á secretária de Detectives Nacho o enderezo do edifício que acababa de abandonar, sen facer caso ás protestas da muller, que queria saber se era un asunto da axéncia ou se el andaba metido en lios particulares.
-Prometo contar-che todo polo miúdo mañá ou pasado-mañá, mais agora fai-me este favor. Chamareite pola noite á tua casa -e colgou.O buzón cheo de propaganda até ameazar con rebentá-lo, era o que tiña máis posibilidades de corresponder á vivenda da Carballesa e as outras mulleres. De seguro que a proibición de Merexildo de dicer a niguén onde vivian, incluía a de receber nengunha clase de correspondéncia. Subiu pola escada até se situar diante da porta que sospeitaba a correcta. Espreitou un anaquiño coa orella pegada na porta e chamou a campaíña. Ninguén respondeu á primeira chamada nen á segunda. Cando tocou por terceira vez sentiu que alguén tiraba polo fecho e a porta afrouxaba a círcia posición. Deu un forte empurrón con todo o corpo e topou-se nun corredor que se estendia a direita e esquerda. Mesmo diante dos seus pes, unha muller en camisón ollaba para el sentada no chan, coa boca aberta e expresión de absoluta imbecilidade.
Botou a andar polo corredor sen lle facer caso e non tardou en topar á Carballesa que, tamén en camisón, saía apurada por unha das várias portas que habia ao longo da parede que quedaba á man esquerda do rapaz.
-Que pasa aqui? -dicia a pendanga ainda sen ver ao rapaz que avanzaba cara a ela. Cando foi reaccionar, xa Mauro lle botara unha man ao pescozo e, empurrando-a contra a parede, fixo-a pór-se nas pontas dos pes ao tempo que lle falaba co seu rosto case pegado no dela.
-Maldita fúrcia mentireira, vou-che facer unha cara nova para que me digas a verdade cada vez que che faga unha pergunta.
A Carballesa non podia falar pola presión que a man de Mauro facia na gorxa. Deu-lle duas bofetadas coa man aberta que venceron a cara da muller sucesivamente a ambos os lados e deixou-na que volvese a pousar a planta dos pes no chan. Despois empurrou-na polo corredor adiante cara á porta, diante da que continuaba sentada a muller que abrira, sen mudar de expresión en todo este tempo.
-Vamos -falou Mauro-. Desperta a todas e que saian.
Xa non era necesário este aviso, porque todas as portas se foran abrindo e por cada unha saía un ou dous rostos asustados.
-Todas fora -berrou Mauro-. E ti anda para diante que che vou arrear unha patada no cu que vas ir polo ar.
Andou a Carballesa polo corredor dirixindo-se a unha sala que habia ao fondo. O rapaz acurrou a todas as mulleres sen máis traballo que facer-lles unha indicación coa cabeza. Foi-nas vendo pasar e nengunha podia ser Maria do Céu, todas eran máis vellas.
Foron sentando-se, co medo reflexado no seu rosto e sen se atrever a dicer nen unha palabra. A Carballesa estaba sentada nun sofá que habia por baixo dunha xanela que debia dar a un pátio de luces a xulgar pola pouca luz que por ela entraba. As suas meixelas vermellas por efeito das bofetadas, contrastaban coa brancura cadavérica dos beizos firmemente apertados.
-De modo que non sabias nada de nengunha rapaza nova -falou Mauro plantado diante da Carballesa-. Onde está Maria do Céu?
A muller ficou en siléncio. O rapaz mirou novamente ás outras mulleres. Eran catro e permanecian moi xuntas e sen dar palabra. Mauro agarrou a Carballesa polos cabelos e obrigou-na a se pór de pe. A muller ceibou un débil xemido.
-Veña, tira diante, o primeiro que fai unha muller ben educada é mostrar-lle a casa ás visitas -falou Mauro empurrando a pendanga cara á porta da sala, ao tempo que se viraba cara as catro mulleres asustadas, que non ousaban a se mover-. E vós aí quediñas e caladiñas.
Percorreron a casa inteira mirando en todos os cuartos sen que visen a ninguén máis. Volveron á sala e Mauro empurrou novamente á muller contra o sofá.
-Carballesa, xa ves que estou moi encabreado contigo, será ben que comeces a falar se non queres levar máis, porque hoxe non me vou ir sen que me digas onde está a rapaza que ando procurando.
-Aqui non hai ninguén máis que as que ves -falou a muller-. A rapaza da que ti me falas non sei nada dela. Iso che dixen e iso é todo canto eu sei.
Mauro virou-se cara as outras mulleres e mirounas unha por unha. Nos seus ollos só habia medo, case terror. Xulgou que estaban en boa situación para comezar a cantar como canários de concurso.
-Escoitade, á primeira que eu lle arrime unha nos fociños, vai quedar fora de circulación unha boa temporada, asi que será mellor que me respondades decontado e coa verdade, ao que vos vou perguntar. Quero saber onde está unha rapaza que se chama Maria do Céu e que vivia aqui con todas vós.
Miraron-se entre si as mulleres e nengunha respondeu.
-A ver, fala ti -dixo Mauro asinalando a unha pequeniña, vestida cun curtiño camisón transparente que deixaba ver os seus escasos encantos e que roía as uñas insistentemente, tremendo como unha vara verde.
A muller mirou á Carballesa e esta volveu-lle unha ollada furiosa que era unha auténtica cominación ao siléncio. Baixou os ollos e espetou a mirada nos próprios xoellos.
-Aqui non hai máis ninguén -dixo baixiño.
-Escoita, imbécil -berrou Mauro moi perto da cara da pequeniña-, non me encabrees porque che parto o lombo. Responde dunha vez ao que che pergunto, onde está Maria do Céu?
Un ruído na porta fixo virar-se a Mauro. A Carballesa pegou un salto e plantou-se na porta que daba ao corredor, desde onde berrou:
-Foxe, foxe. É a policia!
Mauro apartou a Carballesa tirando con ela no chan e correu cara á porta. Cando botou man ao fecho, alguén daba a volta á chave por fora. Ia regresar á sala, mais a sua vista topou cunha chave pendurada dun gancho no caixillo da porta. Colleu-na e abriu. Botou-se polas escadas abaixo escoitando outros pasos que xa petaban no portal. Chegou á porta, ollou para ambos os lados da rua e localizou unha figura feminina que corria pola esquerda. Correu tras dela, tropezando coa xente que viña en dirección contrária. A muller virou na primeira esquina. Mauro apertou a carreira, mais cando chegou ali, xa non foi quen de localizar a rapaza no meio da xente que ia e viña polo paseo. Seguiu a correr, mais xa non foi quen de achá-la. Mirou nos portais e nos comércios, pero nengunha das persoas que via podia ser Maria do Céu, unhas eran mulleres máis vellas ou máis novas, outras ben se via que non acababan de dar unha carreira como a que acababa de dar a rapaza. Desandou o andado coa intención de regresar á vivenda da Carballesa, mais logo desistiu. Era seguro que agora mesmo terian a porta ben fechada e xa estaría a Carballesa chamando por teléfono ao Merexildo e pondo-o ao corrente do sucedido. Deu volta e botou a andar cara a onde deixara a moto, perto do edifício onde estaba PROCASA.

Capítulo V

Falou con Micha por teléfono e, á vista de que o material que a muller conseguira sobre António Cendán e a sua empresa era moi abondoso e seria mellor que se visen nalgures, quedaron para as dez e meia da noite nunha cafetaria que estaba moi perto da casa de Micha. Chamaba-se Meseta e era un local novo, cheo de colgarexos no teito que os gases desprendidos polo aceite requeimado, deixaran totalmente afumados.
Mauro tivo bon coidado de chegar antes da hora para non facer agardar a Micha, sabia que estaba algo amoscada e non era cousa de po-la en situación de encabrear-se máis. Non tardou en aparecer a muller, que foi directamente a se sentar á mesa na que estaba Mauro.
-Hola -saudou-. Non sei en que lios andas metido, mais disto Nacho non sabe nada, porque eu perguntei-lle se sabia algo da tal empresa e deu-me unha série de pistas antes de me perguntar para que o queria saber.
-E que lle dixeche? -perguntou Mauro.
-Que era para unha amiga miña que lle ofereceran un traballo. O caso é que isto non é cousa da áxencia. Se non mo queres dicer non mo digas, pero ten coidado.
-Xa cho direi, Micha, xa cho direi, mais por agora non podo. Entre outras cousas, é que non sei eu ainda de que se trata. Teño a sensación de que ando detrás de algo gordo, pero non sei ben. Conta-me o que saibas de PROCASA.
Chegou un camareiro e pediron dous cafés. Agardaron en siléncio a que os serviran, tempo que aproveitou Micha para sacar do seu bolso uns papeis, antes de comezar a falar:
-PROCASA é Promotora de Cafetarias Sociedade Anónima e, efectivamente, pertence a António Cendán e outros dous máis, que teño o nome aqui. É unha empresa que se dedica a abrir cafetarias pola cidade e que vende despois dun certo tempo. Entrementres explota-as a própria empresa. Cendán dedica-se a dirixir a empresa e procurar clientes para lles vender os negócios, os sócios levan as cafetarias que teñen en explotación. Parece ser que os negócios non van moi ben e están apurados cos créditos, moi especialmente o próprio Cendán. Á parte desta empresa, Cendán ten tres pequenas hamburguesarias e aqui ven o máis gracioso deste asunto, porque a muller de Céndan foi denunciada por unha construtora porque se instalou nun solar deles e comezou a meter nel cantos cans abandonados topaba pola cidade. Cando a quixeron botar fora, ela negou-se en redondo, dicendo que non se ia até que o concello lle proporcionase un terreo onde instalar os seus cans. Todo saiu nos xornais, mais ninguén relacionou ainda á caritativa dama protectora dos cans sen dono, co proprietário dos locais onde se toman as hamburguesas máis baratas da cidade.
Mauro, que escoitaba sorrindo o relato que Micha lle estaba a facer, perguntou:
-E quen son os dous sócios de Cendán?
A muller botou unha ollada aos papeis e deu-lle dous nomes que nada lle dixeron ao rapaz.
-Mauro -falou a muller fixando os ollos na mirada perdida do mozo-, que tes ti co este Cendán?
-Non o sei, Micha, non o sei. Xuro-che que ainda non o sei. Estás-me axudando moito, pero nada che podo contar por agora porque nada sei. Queres outro café?
-Non, grazas. Vou-me para a casa que estou moi cansa.
Saíron xuntos da cafetaria e na porta despediron-se, collendo cada un o camiño do seu domicílio.Mauro foi meter a chave na fechadura da porta e esta cedeu abrindo-se soa. Quixo botar-se atrás mais xa notou que alguén, situado detrás del, lle colocaba algo duro contra as costas.
-Entra, que estás na tua casa. E sen dar un chio que che podo estragar a chupa.
Mauro andou cara a dentro empurrado polo home que estaba detrás del. Cando traspasou a porta do apartamento o que o precedia prendeu a luz. No sofá estaban sentados outros dous homes, un era Severo o outro non lle era coñecido. Un forte golpe nas costas tirou co rapaz no chan entre os fortes risos de Severo e os dous compañeiros. Desde o chan Mauro viu-lle a cara por primera vez ao que o surprendera na porta. Era o calvo co que pelexara no barco. Levaba un brazo escaiolado e unha aparatosa vendaxe que lle tapaba por completo o nariz. Avanzou un paso o calvo e mandou-lle unha forte patada nun costado que fixo berrar ao rapaz.
-Vou-te partir en anacos, desgrazado -dixo apontando-lle á cara cunha pistola automática.
Os dous homes que continuaban sentados no sofá, seguian a rir ás grandes gargalladas.
-Agarda -dixo Severo cortando o pulo dunha segunda patada e sen parar de rir-. Agarda que teño que lle dicer unhas cousas antes de que non estexa en situación de escoitar como é debido.
Puxo-se en pe e achegou-se ao lugar onde permanecia Mauro tirado no chan.
-Ergue-te -dixo dando-lle co pe nun lado da cara-. Ergue-te, que imos falar ti e máis eu de home a home.
Mauro ergueu-se e quedou diante de Severo, eran case da mesma estatura, quizá o matón era un pouquiño máis alto. Estaban frente a frente como no bar, mais agora a moi pouca distáncia un do outro. Mauro deu-se de conta que aquilo ia acabar mal para el, pero preferiu agardar un pouco antes de facer nen dicer cousa nengunha. O que falou foi Severo:
-Agora non estamos no bar e podemos falar clariño. Rapaz, que non saiba eu que volves a meter os fociños nos asuntos alleos, se non queres acabar boiando no porto como lle pasou ao teu amigo. Tes unha estupenda oportunidade de te esquecer de min e do patrón para sempre. Non a deixes pasar, porque non vai haber unha segunda.
-Supoñamos que tes unha boa razón para te desfacer de min, mais por que matache a Henrique que non facia máis que ir dormir ao barco, porque non tiña outro lugar a coberto?
-O teu amigo Henrique, ou como se chamase, tivo as orellas moi longas e entrou-lle por elas o que non deberia saber. Asi xa non Ile vai repetir a ninguén o que escoitou. Agora falta saber que é o que che dixo a ti, porque ao mellor tamén che hai que borrar algo da memória.
Mauro non agardou a que lle perguntase que era o que Henrique lle contara nen canto el sabia. Ergueu con forza o seu xoello direito que foi bater na entreperna do matón. Este deu un enorme berro ao tempo que levaba as duas mans á parte dolorida. Un golpe coa pistola na parte inferior da caluga, deu co rapaz en terra mentres notaba como se alongaban os derradeiros ecos do bramido de Severo.Cando despertou, os dous matóns que acompañaban a Severo estaban sentados no sofá agardando a que volvese en si.
-Severo -chamou o calvo do brazo eivado-, xa desperta!
Mauro viu, desde o chan, aparecer a Severo pola porta do cuarto de baño. Viña sen pantalóns e traía a parte dianteira dos calzoncillos totalmente mollada. O remédio da auga fria parecia que lle calmara a dor, porque andaba direito e con decisión. Cando chegou onde estaba o rapaz tumbado, arreou-lle unha forte patada no costado que lle arrancou un berro de dor. Non agardou a que se repuxese do golpe para lle dar unha nova patada no peito coa planta do pe. Despois anicrou-se e colleu-no polos colares. Non tardou o matón útil en se colocar por tras e coller-lle os dous brazos con forza. Mentres a mantiña asi, Severo e o calvo deron-lle puñetazos e couces en case todas as partes do corpo. Xa habia uns momentos que non sentia dor nengunha, cando o deixaron cair outra vez no chan. O peito de Mauro fungaba como un fol dun ferreiro cada vez que respiraba. Coa cara apoiada acarón do piso, só via os zapatos dos homes. Escoitou a voz de Severo que dicia:
-Deixá-lo xa. Non o vaiamos matar. Xa haberá tempo e hoxe non convén.
Mais ainda viu vir cara ao seu rosto un zapato que se ia agrandando a medida que, cada centésima de segundo, estaba máis perto; no mesmo intre de perder de vista a biqueira, sentiu un golpe na tempa direita que o mandou pola boca dun pozo, tragado pola sua negrura e no que non daba acabado de cair.Non seria quen de dicer canto tempo pasou desde que os homes se foran até que despertou. Non era quen de saber por que tiña aquela dor de cabeza tan intensa e que fora o que ocorrera. Cando se quixo pór direito e notou que o seu corpo non respondia como era debido, foi cando comezou a lembrar a visita de Severo e os seus dous compañeiros.
Arrastando-se deu chegado até o sofá. Tirou-se nel e imediatamente comezou a baixar de novo polo pozo abaixo.
Abriu os ollos e viu o rosto de Micha moi perto do del. A dor de cabeza xa non era tan aguda, mais sentia como se tivese o corpo cheo de agullas quentes espetadas en diversos lugares.
-Mauro, que che pasou? -perguntou Micha encanto viu que abria os ollos.
Dos beizos inchados do rapaz saiu unha farfallada inintelixíbel. A muller comezou a lle limpar a cara cun pano mollado. Volveu a farfallar e desta vez Micha acadou a lle entender que lle axudase a se erguer. Micha protestou contra esta decisión, mais ao ver os intentos do rapaz de se incorporar só, axudou-no a se sentar no sofá. Tomou o pano que a muller tiña na man e colocou-no na tempa onde recebera a última patada. Permaneceu uns minutos nesta posición e cos ollos fechados. Mentres, Micha daba voltas polo cuarto sen parar de falar.
-Xa me parecia a min que andabas metido en lios. Pero quen che fixo isto? Quen foi o que te deixou en semellante estado? Tes que ir imediatamente a un hospital. Se non se me ocorre a min vir por aqui, de seguro que morres aí como un can...
-Micha, deixa de falar un pouco que ainda non vou morrer desta. Axuda-me a ir ao cuarto de baño. Despois dunha ducha de auga ben fria xa verás como teño outra pinta.
-Ti estás tolo. O que tes que facer é ir a que te vexa un médico.
-Deixa-te de médicos e axuda-me se queres e se non vai-te que me arranxo eu só.
Micha achegou-se a el e anicrou-se para que lle pudese pasar un brazo por riba dos ombros. Andando desta maneira chegaron ao cuarto de baño onde o axudou a se despir e meter-se dentro da bañeira. Ali sentado, Mauro abriu a billa e deixou que a auga fria o fose mollando. Pouco a pouco se puxo de pe. Micha saiu do cuarto de baño e foi-se sentar no sofa.
Tardou Mauro máis de meia hora en sair e cando o fixo non parecia o mesmo de habia un pouco. Eran numerosas as marcas que a malleira recebeda deixaran no seu físico -o lábio superior partido, un ollo case totalmente fechado, e por todo o rosto e o tórax diversas marcas vermellas dos golpes recebedos-, mais nengunha producia xa a sensación de desfeita irrecuperábel que contemplara Micha cando entrou na vivenda.
-Non terás, por casualidade, no bolso un par de aspirinas -dixo indo a se sentar acarón da muller.
-Vexo que logo te recuperas. Teño as aspirinas, mais non por casualidade, senón porque sempre as levo -remexeu no bolso e topou as aspirinas. Foi até o vertedoiro, tomou un vaso que encheu de auga na billa e pasou-lle todo ao rapaz que tragou os dous comprimidos xuntos.
-Agarda que me vou vestir -e dirixiu-se ao dormitório do que non tardou en sair.
-Agora contarás-me que é o que che pasou e quen foi o que te puxo asi.
-Non foi un que foron tres. Despois de me despedir de ti na porta da cafetaria vin para a casa e estaban a agardar por min. Deron-me unha boa malleira e foron-se.
-Mais quen son? -insistiu Micha.
-Os mesmos que mataron ao rapaz que apareceu no porto.
-Pero, por que? En que andas metido? Por que non vas á policia?
-Non vou á policia porque nada gañaria con ir, todo máis que detivesen ao Severo e que os outros paxaros todos se escondesen. Escoita Micha, o que che vou dicer non quero que llo digas a ninguén por nada. Estamos?
-Estamos.
-O rapaz que apareceu afogado no porto coñecera-o eu aquela mesma tarde. Mataro-no porque viu catro homes que tiñan unha reunión secreta nun barco varado nos estaleiros de Mendaña. Eles pensaron que Henrique escoitara algo que non debia e que poderia identificar aos ali reunidos. Por iso o mataron. A verdade é que el nada escoitou; porque encanto o descobriron fuxiu. O caso é que pillaron medo e moito máis ao se dar conta de que eu andaba na pista.
-Pois vai á policia -cortou Micha o relato-, porque senón o que vas conseguir é que te maten a ti tamén, que pouco lles faltou hoxe.
-A min polo de agora non lles interesa matar-me, non sei por que. Penso que é porque Severo ten unha boa coartada, ninguén o viu matar a Henrique, nen os seus próprios compinches. Non ten nada que temer.
-E ti que pensas facer, logo?
-Penso que un dos que estaba na reunión do barco era Cendán e non sei por que, está moi nervoso. Estou seguro que se encontro como apertar-lle as caravillas, vai dar xogo.
-Cendán! Ai, que xa me esquecia! Va que non sabes a que vin eu aqui hoxe pola mañá?
-Tes razón! Que fas ti aqui?
-Pois que cando, como todos os dias pola mañá, collin o xornal ao sair da casa, topei cunha notícia sobre Cendán. Pensei que che interesaria e vin aqui antes de ir á axéncia. Achei a porta rebentada e entrei.
-E que notícia era esa?
Colleu Micha o xornal e puxo-o diante da cara de Mauro. Na primeira páxina viña a notícia da morte de António Cendán, "prestixioso industrial hosteleiro". En páxinas interiores explicaba que fora topado morto dun certeiro navallazo que lle cortara a xugular. Supuña a policia, segundo informaba o xornal, que fora asaltado por alguén coa intención de lle roubar o automóbel e, ao se resistir Cendán, asestaran-lle un navallazo, con tan má fortuna que lle ocasionara a morte instantánea. O suceso ocorrera a última hora da tarde na própria garaxe do domicílio do falecido, polo que non se contaba con testemuñas dos feitos. A primeiras horas da noite, aparecera o automóbel abandonado sen combustíbel, na beira dunha estrada local a cinco quilómetros do centro da cidade.
-Merda! -exclamou Mauro deixando o xornal sobre o sofá.
-O home nervoso xa se tranquilizou de vez -dixo Micha-. Que vas facer agora?
-Non o sei ainda. De momento ti vai-te para a axéncia, que Nacho xa ha estar que gabea polas paredes. E non lle digas a ninguén nada do que che contei deste asunto.
-Está ben -falou a muller pondo-se de pe-, pero ten coidado co que fas. Cháma-me á hora de xantar para que eu saiba que estás ben.
Botou a andar cara á porta. Cando chegou a ela virou-se e dixo:
-Terás que mandar amañar esta porta antes de te ir.
-Pois fai-me outro favor e chama desde a oficina que veña alguén amañá-la. Que che deixen a ti as chaves novas e xa pasarei eu por elas. Queres?
-E que máis? -interrogou con sorna Micha-. Está ben, mais se non ves polas chaves dormes fora.Cando Mauro entrou no bar de Eusébio eran perto das doce. Vários clientes comían bocatas de lulas ou polbo. Mauro, cunhas gafas totalmente escuras que ocultaban o ollo inflamado, non deixaba de ter un aspecto de avariado que lle chamou a atención ao taberneiro.
-Que che pasou?
-Tiven un acidente -respondeu cortante o rapaz para evitar a insisténcia do home-. Pon-me unha cervexa.
Colleu a botella e, deixando o vaso no mostrador, saiu para fora. Ficou arrimado contra a parede tomando pequenos grolos de cervexa. Non tardou en aparecer o Lúrpio que, ao ve-lo, atrevesou a rua coas suas carreiras de coxo.
-Aí vai, colega! Que che pasou? Tes a cara como un mapa -dixo parado diante de Mauro cos brazos abertos.
-Deixa-te de teatro, Lúrpio. Vai dentro e que che den unha cervexa, despois ven aqui que teño que falar contigo.
Non tardou en estar o coxo ao lado de Mauro cunha botella de cervexa na man.
-Que pasa, colega, problemas? -perguntou.
-A ti non che importa o que pasa. Necesito unha pipa, te-Ia?
Asobiou o ionqui ao tempo que dicia:
-Podo conseguí-la. Para cando?
-Para hoxe á noite.
-Limpa? -volveu a perguntar o Lúrpio.
-Tanto me ten. Canto?
-Podo conseguir unha legal por trinta talegos. E sen lle gañar eu nen un peso.
-A min vale-me calquer, asi que trai-me algo que non pase de vinte e ti gaña-lle o que queiras.
-Onde?
-Despois das once, na porta do Panorama.
-Ti estás tolo! -exclamou o coxo-. Como che vou dar unha pipa na porta do Panorama ás once. Ás once e meia no Cornello. Ten que ser unha pipa, non si? Non che vale unha chata?
-Unha pipa.
-De acordo. Paga a miña cervexa. Deica logo.
Atravesou novamente a calzada e botou a andar polo paseo en dirección ao porto. Mauro pagou as duas cervexas e foi-se. Doia-lle outra vez o corpo inteiro e non tiña ganas de comer. Foi até a axéncia e agardou ali a que o serralleiro chegase coas novas chaves da sua casa. Rexeitou a invitación a xantar que Ile fixo Micha dicendo que xa o fixera. Cando tivo as chaves, despediu-se e saiu. Queria deitar-se e dormir.
Asi o fixo. Despiu-se por completo e meteu-se na cama. Acendeu o xira-discos e adormeceu mentres Mick Jagger cantaba:

What a mess this town's in tatters.
I've been shattered.
My brain's bees battered.
Splattered all over Manhattan.
This town's full of money grabbers.
Go ahead.
Bite the Big Apple.
Don't mind the maggots.
My brain's beed battered.
My friends they come around.
They flatter, flatter, flatter, flatter.
Flatter, flatter, flatter.
Pile it up, pile it up high on the platter.

O descanso sentou-lle ben a Mauro. Cando se ergueu da cama a dor de cabeza xa non era máis que unha lixeira moléstia, os restantes golpes que tiña por todo o corpo, non lle producian máis malestar que unhas boas maniotas.
Entrou no cuarto de baño e permaneceu un bocado contemplando o seu rosto no espello. O ollo non mellorara nada co sono, mais o lábio estaba menos inflamado. Deu-se unha ducha e regresou ao dormitório, notou que agora si que tiña fame e vestiu-se con presa, eran as dez da noite e queria estar na porta do Panorama antes da hora da cita con Lúrpio.
Volveu ao salón e, dunha gaveta, sacou un sobre en que habia billetes de cinco mil pesetas. Contou catro deles e depositou-nos en riba do sofá. Despois contou o que quedaba, eran trinta mil pesetas. Se non lle aparecia axiña algunha cousa interesante, ese mes ia ter problemas para pagar o aluguer e a letra da moto. Estes pensamentos non o entretiveron máis duns segundos. Estaba moi afeito aos problemas económicos e non lle restaran nunca enerxias para nengunha outra cousa. Sabia facer pola sua vida desde moi pequeno. Afastou outros mil pesos, gardou o resto no sobre e volveu-no á gaveta.
O Ollomol era un mesón que estaba nos baixos do edifício de ao lado do da axéncia. O dono do mesón e Nacho levaban-se a matar desde que aquel obrigara ao desnarigado a se desfacer dun par de enormes cans que deixaba todas as noites na oficina. Os pobres animais, mal alimentados polo dia, botaban as noites ladrando e perseguindo os moitísimos ratos que habitaban o local do detective. Os ouveos escoaban-se polo pátio de luces, que lles facia de canle sonoro, e convertian en insoportábel a estadia dos clientes no mesón. O mesoneiro, á frente dos viciños de ambos os edifícios, obrigou ao detective a se desfacer dos cans apesar da moita resisténcia que opuxo. Desde entón, as relacións entre os dous foron de total e belixerante inimizade. Isto non Ile impedia a Mauro frecuentar o mesón, ao que acudia moitas veces a xantar ou cear, moi especialmente os saborosos pratos de peixe ao forno, que constituían a máis destacada especialidade do Ollomol.
Pediu unha dourada ao sal e encanto non Ila traían puxo-se a follear o xornal. Volveu a ler a notícia da morte de António Cendán duas veces, até chegar á conclusión de que algo ali non encaixaba, mais non era quen de dicer o que. Deixou o xornal cando pola porta entraba un grupo de rapazas entre as que viña Inés. A rapaza perecatou-se da sua presenza nada máis entrar, falou algo coas outras e achegou-se ao lugar en que estaba Mauro que, con rapidez volveu a pór as gafas escuras que deixara na mesa mentres lia o xornal.
-Hola, Mauro -saudou a rapaza-. Que che pasou na cara?
-Sen faltar nen o máis mínimo á verdade, podo responder-che que foi un mal tropezo que tiven. Que fas por aqui?
-Estou cunhas compañeiras. Andamos a despedir a unha que se vai.
-E que, estás ben? -perguntou Mauro nun ton indubitabelmente sarcástico que Inés ignorou.
-Si, claro que estou ben. E ti?
-Pois eu tamén, xa ves... -continuaba cínico-. Ainda que por fora se me vexa algo avariado, pode-se dicer que estou moi ben.
-Ben, logo máis nada. Vou-me, que están a agardar por min.
-Vai, vai -repuxo Mauro. Daquela mesmo, o camareiro puña-lle diante a dourada e el, coa axuda do coitelo e do garfo, erguia-a un pouquiño, como se debaixo dela agardara achar algo que non fose o fondo do prato.
-Adeus, logo, Mauro -despediu-se Inés sen se mover do sítio.
-Que vaia ben, Inés -respondeu á despedida o rapaz sen erguer os ollos do prato.
A rapaza foi-se alongando da mesa devagariño e regresou coas suas amigas. E Mauro comezou a dar conta do peixe.
Cando saía do Ollomol procurou coa vista á rapaza, pero non a localizou. Pensou que estaria na sala de xantar que habia na parte traseira do local, aquela que daba ao pátio de luces polo que se escoitaban os ouveos dos cans. Tamén podia ser que xa se fose sen que el a vise.O Panorama era un cinema, agora definitivamente fechado, que tiña un amplo vestíbulo exterior en que sempre habia rapaces e rapazas. Raro era o momento do dia en que non houbese alguén sentado nas escadas. Mauro pasara moitas das suas horas de vagar naqueles degraus a falar con amigos ou con descoñecidos. Agora non adoitaba acudir con tanta frecuéncia como noutros tempos, mais case todas as semanas ia dar unha volta polo lugar. Colgados e sirleiros, desocupados e subempregados, camellos de tres papeliñas -duas colocadas proporcionan unha para o vendedor-, palicaban o tempo que duran uns canutos e un par de litronas que van de man en man. Mauro gostaba de botar un par de grolos cos que foran, e seguian a ser, os seus amigos de sempre.
Desde o paseo de en frente viu que non habia moita animación na porta do Panorama. Atravesou a rua esquivando os autos entre os pitidos e os acenos dos condutores que lle indicaban a luz vermella do semáforo.
Non habia máis persoal que tres rapaces e duas rapazas onde, a aquelas horas, non seria estraño que se achaasen dez ou quince persoas repartidas en dous ou tres grupos. Os tres rapaces eran coñecidos de Mauro. O maior deles -teria uns dezanove anos-, era Sebas, máis baixo que Mauro, era indescriptibelmente delgado, loiro o cabelo e azuis os ollos, tiña fama de duro a forza de legal; sentado na escada, mantiña, pasando-lle un brazo por riba dos ombros, unha rapaza moi apertada contra el. Saudou a Mauro facendo un aceno coa cabeza. Os outros tres permanecian algo arredados de Sebas e a moza. Mauro foi-se sentrar entre os dous varóns.
-Aí vai! -exclamou o que quedaba á sua direita, un rapaz duns dezasete ou dezaoito anos que tiña unhas longas greñas non moi limpas e uns ollos conxuntivíticos-. Que pasa de bon ou de mau para que aparezas ti por aqui.
-Nen bon, nen mau, nen regular. Ao que non vin, desde logo, foi para te ver a ti, Xosé.
Á esquerda tiña un longueirón fraque que Ile sacaba máis da cabeza. Mauro dirixiu-se a el dicendo:
-Hai pouco movimento hoxe por aqui, non si?
-Non hai ninguén. Non sei que pasa.
-Pasa que onte lle cortaron o pescozo a un pringado e o medo meteu os coellos nos tovos -falou Sebas en alto e botando a cabeza por diante do rosto da sua moza.
-E logo, quen foi? -perguntou Mauro sen se dirixir a nengun en particular.
-E nós que sabemos -respondeu o greñoso-. Aqui non se sabe nada do asunto. Os que se esconderon será por evitar lios e non porque alguén saiba algo.
-Iso non foi un sirleiro calquer -falou o longo-, iso é un traballo profisional.
Mauro non dixo nada, limotou-se a agardar que seguiran falando.
-Por que dis que é un traballo profisional? -perguntou a rapaza que, oculta polo corpo do longueirón, para Mauro foi como se a voz saíse do baleiro-. Din que foi para levar-lle o coche.
-Se fose alguén que estaba a lle facer o auto, daria-lle unha, duas ou vinte picadas, mais non lle rabanaba o pescozo dunha coitelada limpiña. Iso é unha sirla na man dun profisional dos que parten un cabelo no ar.
Escoitando isto, Mauro deu-se conta de que era o que non lle encaixaba ben cando leu a notícia no xornal: o lugar onde aparecera o BMW de Cendán.
Xa pasaba algo das once e meia e Mauro despediu-se dos rapaces para ir na procura de Lúrpio.
O Cornello era un bar que quedaba por detrás do Panorama, nunha rua estreita na que se via algo grazas ás luces dos abundantes bares que nela habia.
Lúrpio agardaba na porta do bar e, cando viu aparecer a Mauro, achegou-se a el andando con presa.
-Toma -dixo entregando-lle un em brullo pequeno-. Dá-me a pasta.
-Agarda, agarda -cortou Mauro as presas do coxo-, non teñas tanto apuro. Que é o que me trais?
-Por favor Mauro, xa falaremos despois, dá-me os vinte talegos que logo volvo.
Percatou-se Mauro do tremer do rapaz e botou man ao peto. Tirou del os catro billetes e entregou-llos. Lúrpio saiu case a correr mentres dicia:
-Agarda no Cornello que volvo de camiño. Despois falamos.
O Cornello era un vello bar con mesas de mármore sobre pes de ferro forxado, alta barra con corrimán e piso de baldosa xadrezada semioculta polo serrin. Achegou-se Mauro á barra e pediu unha cervexa. Metera o pacote debaixo da cazadora e fechara a cremalleira, non se apreciaba nengun vulto especial nen tiña necesidade de manter o embrullo apertando o brazo contra o corpo; o elástico da cintura termaba del.
Lúrpio tardou uns vinte minutos en regresar. Colocou-se ao lado de Mauro e pediu unha cervexa. Cando a tivo na man dixo:
-Imos para fora, que falamos ali mellor. Pede outra que convido eu.
Cando lle serviron a Mauro a segunda cervexa botaron a andar cara a saída.
Unha vez fora, sentados na beira do paseo, volveu a falar o coxo:
-Levas un vinteoito que está moi ben. O que non teño é moito que dar-lle de comer. Pouco puden conseguir, mais chega para enché-lo un par de veces.
-Sobra-me con iso que non vou á guerra -dixo Mauro notando que o amigo lle metia no peto algo pesado-. Todo nas vinte?
-Todo nas vinte, ainda que pouco lle gaño.
-Non me chores, Lúrpio, non me chores. De onde ven?
-Moito queres saber ti.
-O que non quero é surpresas desagradábeis. Sabes de onde ven ou non o sabes?
-Non o sei, mais está limpo, perfeitamente limpo. Seguramente pasou a raia seca. É de onde veñen case todos os vinteoitos e vintedous.
Falaban baixiño e de cando en vez saudaban a algun que pasaba por diante ou por detrás deles. Unha rapaza veu a se sentar ao pe dos dous amigos. Cruzou os brazos debaixo do peito como se tivese moito frio, ainda que a noite estaba agradábel de temperatura. Vestia un enorme blusón por baixo dunha cazadora de tea e uns pantalóns vaqueiros vellos e gastados.
-Tes algo para meter-me, Lúrpio -falou coa vista posta nas pontas das suas zapatillas brancas e azuis-. Dixo-me Leóncio que tiñas.
Lúrpio ceibou unha blasfémia antes de dicer:
-Ese Leóncio da merda non pode ter a língua queda -e despois dirixindo-se á rapaza-. E que che hei de dicer agora? Claro que teño, pero mañá volves-ma.
Meteu o rapaz a man no peto da camisa e pasou-lle un pequeno embrulliño á rapaza, que, despois de collé-lo, ergueu-se dicendo:
-Seguro que mañá cha volvo ou cha pago. Grazas Lúrpio -e despareceu pola porta dunha cafetaria de en frente do Cornello.
-Eu vou-me tamén -falou Mauro pondo-se de pe no paseo-. Xa nos veremos.
-Que vaia ben, Mauriño -despediu-se o Lúrpio sen se mover do lugar.

Capítulo VI

A Queimadela, a partir de certas horas da noite, é un deserto de negrura. A auséncia de alumiado na maior parte da sua extensión, acompaña-se do deterioro producido pola nula atención que se Ile presta ao bairro no tocante aos equipamentos que fan habitábel un lugar. Como consecuéncia disto, son incontábeis as histórias que circulan sobre sucesos violentos acontecidos polas noites na Queimadela, moitos deles exaxerados, cando non son totalmente imaxinários, mais que lle deron a esta parte da cidade unha aureola de cidade sen lei pola que ninguén se aventura a transitar despois do sol-pór. Reviravolta de todo isto, o lugar rematou en refúxio de toda casta de personaxes que se ven favorecidas polas condicións de solidade e discreción en que veu dar o lugar.
Mauro deixou a moto nun dos espazos diáfanos que permitian o paso por baixo dos blocos de vivendas, sen necesidade de percorrer unha rua inteira para poder pasar á paralela. Puxo-lle a cadea de seguranza co fin de evitar surpresas desagradábeis ao regresar a procurá-la. Percorreu a pe a distáncia que o afastaba do eadelo. Parou na porta un intre e, desde ali comprobou que estaba totalmente baleiro de clientes. Só Marcial, por fora do mostrador, miraba o televisor sentado a cabalo dunha cadeira. Mauro parou-se detrás del e pediu unha cervexa. O home virou-se de socate, asustado pola voz que non agardaba e, de imediato, o seu rosto evidenciou que recoñecia no recén-chegado ao que na tarde anterior estivera ali mesmo falando con Severo. Mauro finxiu ignorar tal recoñecimento e dirixiu-se ao retrete.
Unha vez dentro, estivo un bocadiño espreitando por se Marcial falaba polo teléfono, que estaba situado moi perto da porta que el acababa de fechar por dentro. Sen deixar de atender aos ruídos que viñan do bar, sacou de debaixo da cazadora o embrullo que Lúrpio lle entregara. Sacou del o revólver. Era un vinteoito en aparente bon estado. Abriu-no e xirou o cilindro, volveu-no a fechar, ergueu o percutor e, apertando o gatillo, comprobou o seu correcto funcionamento. Sacou do peto da cazadora o outro embrulliño que Lúrpio lle metera no peto e abriu-no sobre a tapa do retrete. Encheu o cilindro do revólver e volveu a gardar as balas restantes no peto. Sopesou outra vez a arma coa man e colocou-na ás costas, entre a camisa e o pantalón.
Cando regresou ao interior do bar, Marcial volvia a cabalgar sobre a cadeira sen emprestar atención a nada que non fose o televisor. Mauro comezou a beber a cervexa directamente da botella. Colocara-se estratexicamente entre o home e o mostrador, aparentando mirar o televisor, cando, como dirixindo-se á locutora que daba as notícias do último telediário, perguntou:
-Non ven Severo hoxe por aqui?
Marcial mirou-no, mais, de camiño, volveu a pór a vista no televisor sen responder.
-A primeira pergunta dá-se por fallada por non responder. Imos coa segunda. Va que gañas un prémio seguro se non me respondes decontado e con verdade. Onde vive Severo, Marcial?
O taberneiro ergueu-se da cadeira e encarou-se co rapaz.
-Eu que sei onde vive Severo -falou case berrando e dando, a continuación a volta para se meter detrás do mostrador. Mauro pillou-no pola parte traseira do pescozo e turrou por el cara a si.
-Onde vive Severo, Marcial -falou-lle baixiño-. Fala axiña se non queres que che parta a xugada.
-No segundo andar do bloco dezaoito B. E agora deixa-me
-Agarda un pouco que ainda che teño que dicer outra cousa. Eu non lle vou dicer a Severo quen me dixo o seu enderezo, mais tampouco quero que estexa agardando por min cando o vaia visitar, asi que esquezamos os dous que nos vimos hoxe. Estamos?
-Estamos -asentiu Marcial.
Empurrou-no Mauro con forza e foi dar coa porta do retrete onde se virou e ficou moi quedo mirando para o rapaz que, despois de deixar sobre o mostrador unha moeda de cen pesetas, andaba cara á saida do local.
Subiu con toda clase de precaucións as escadas do bloco que Marcial lle indicara. Para non desentoar con todo o bairro, as escadas estaban na máis absoluta escuridade. Isto non representaba para Mauro nengun inconveniente, antes ben favorecia-o, pois non habia perigo de que, naquel momento, lle dese por entrar ou sair a algun outro viciño e prender a luz.
Non se escoitaba ruído nengun en todo o edifício, mais cando lle faltaban meia dúcia de degraus para chegar á porta do segundo andar, detivo-se e escoitou con especial atención. O siléncio fixo-lle pensar que ou Severo dormia ou non estaba na casa. Rematou de subir as escadas e parou-se diante da porta. Apalpou con coidado até localizar para que lado abria e colocou-se moi pegado á parede que quedaba do lado da fechadura. Sacou o revólver e, coa ponta do cano, tocou a campaíña. Foi o único son que se escoitou no interior da vivenda. Chamou por segunda vez e volveu a agardar. Tampouco desta vez respondeu ninguén á chamada nen se escoitou nada que pudese facer pensar en que habia alguén dentro.
Baixou as escadas coas mesmas, ou máis, precaucións coas que subira, consciente de que agora a surpresa podia ser o mesmísimo Severo en persoa quen lla proporcionase, mais a ninguén topou. Atravesou a rua e foi-se instalar no portal de en frente. Comprobou que tampouco ali se lle acenderia unha luz de súbito e dispuxo-se a agardar a chegada do seu home.
Cada vez que Mauro acendia a luciña que alumiaba a esfera do relóxio, parecia como se o portal se enchese de luz e, a medida que pasaba o tempo, estas consultas eran máis frecuentes. Non habia moito que comprobara que eran as duas e vinte, cando escoitou voces que procedian do fondo da rua. Mauro apertou-se máis contra a parede. Os que falaban viñan naquela dirección e xa estaban perto. Tamén seria casualidade que fose alguén que viña para aquel portal! Mais parecia que non, porque agora estaba vendo que dous homes atravesaban a rua e eran os que falaban. Pararon diante do portal de Severo, pero como non eran máis que duas sombras irrecoñecíbeis, non podia asegurar que un deles fose o home polo que Mauro agardaba; habia que comprobar se entraba no portal. Probabelmente o era. Agora escoitaba o que dician e estaban a se despedir. Un deles seguiu o camiño pola rua, o outro entrou no edifício onde vivia Severo. Mauro foi sair, mais ainda o segundo home estaba moi perto e non era cousa de que o pudese descobrir atravesando a rua. Agardou a que estivese un pouco máis alonxado e correu cara á entrada.
Cando puxo os pes no primeiro degrau das escadas escoitou que Severo dobraba no primeiro descanso. Alancou escadas acima sen facer ruído e deu-lle alcance no mesmo intre en que introducia a chave na fechadura.
Severo non fixo máis que virar a cabeza á sua esquerda ao notar unha presenza extraña, cando xa notou o cano do revólver apoiado no costado.
-Deixa a chave posta e arreda as mans do corpo -falou Mauro na escuridade.
Parou-lle a arma ás costas e empurrou-no contra a porta na que quedou apoiado. Comezou a rexistá-lo e sacou-lle a pistola que levaba á cintura. No peto traseiro do pantalón topou-lle unha navalla que gardou no peto da sua cazadora.
-Xa está desplumado o galo -dixo Mauro-. Agora abre a porta amodiño.
Fixo Severo o que lle mandaban e, cando a porta estivo aberta, ficou quedo diante dela.
-Dá un paso adiante e tira-te no chan.
Novamente obedeceu o home e Mauro comezou a apalpar a parede até que topou o interruptor da luz. Iluminou-se un suxo corredor que Mauro inspeccionou sen deixar de vixiar ao home, que permanecia tirado no chan, boca abaixo e cos brazos estricados por riba da cabeza. Abriu co pe a primeira porta que habia a man direita e que daba paso á cociña. Afastou-se da entrada e, sen deixar de apontar-lle co revólver, dixo:
-Veña, de pe e entra aqui que temos que falar ti e máis eu.
Ergueu-se Severo e, cos brazos en alto, dirixiu-se á cociña. O seu rosto, xa reposto da sorpresa do primeiro momento, non manifestaba nengun tipo de preocupación, case parecia sorrir. Parou-se no meio da cociña como agardando novas ordes.
-Senta aí -dixo Mauro indicando unha das duas cadeiras que habia diante dunha mesa de formica- e pon as mans por detrás da cadeira.
-Que é o que queres, rapaz? -falou por fin Severo nun ton case conciliador-. Se é polo de onte, ben se ve que non foi tanto.
Mauro arrancou o cordel da persiana da xanela e comezou a atar as mans do home nas costas da cadeira.
-Do de onte tamén imos falar, que hai moita noite por diante ainda. Para comezar quero saber quen matou a António Cendán e por que.
-Mira, rapaz, estás a meter os fociños onde non che importa e isto pode ser moi mau para ti, cando menos saibas mellor che vai ir. Deixa-te de perguntas, vai-te e esquezamos os dous isto para sempre.
-Severo, Severo, que quero respostas ás miñas perguntas e non consellos -dixo Mauro pondo o cano da arma na cara do home-. Fixeche un bon traballo co Cendán, mais un sirleiro vulgar non é quen de levar-lle a gorxa a un home dun tallo tan axustado. Ademais o lugar onde deixastes o automóbel non é un sítio aonde teña nada que ir pintar quen rouba un coche para dar unha volta. Ali non hai nada que lle poda interesar, mais ti si que sabes que desde ali se pode baixar aos varadeiros polo travesio en meia hora e sen topar a ninguén. Se ves que non vou ben non tes máis que me corrixir.
O xesto de Severo xa non tiña a mesma seguranza do princípio e os seus ollos azuis volvian a formar unha fina raia no rosto, da mesma maneira que ocorrera no Cadelo cando o rapaz citou o nome de Celso Mendaña.
-Ben -falou Mauro afastando-se do home e tomando unha cadeira en que apoiou un pe-. Xa dou por respondida a primeira parte da pergunta sobre a morte de Cendán. Agora falta saber por que, mais a todo se chegará.
-Nada che vou dicer, Mauro -falou Severo recobrando a serenidade-, ben sei que matar non me vas matar; ti non tes o que hai que ter para matar un home.
-Ti fai a proba -retou Mauro-. Na Pomba estábades Cendán, Mendaña, ti e outro a noite en que descobriche a Henrique dormindo no barco. Quen era o outro?
Severo permaneceu en siléncio. Mauro ergueu o revólver no ar e deixou-llo cair con forza na boca. Severo deu un pequeno berro e comezou a cuspir sangue. Novamente se debuxou a raia azul no seu rosto.
-Rapaz, ti xa es home morto -farfallou o home.
-Escoita, eu estou metido nisto sen comé-lo nen bebé-lo e seguramente tes razón en que non sexa quen de matar-te, mais podes dar por seguro que son quen de mallar en ti como en millo verde, até que me digas quen é o outro que estaba no barco -falaba Mauro mentres tiña ao home collido polos cabelos-. Quen era?
Severo seguia en siléncio e sostiña a mirada do rapaz. Un novo golpe co cano da arma que sostiña Mauro, abriu unha fonte de sangue na sobrancella esquerda de Severo.
-Estou pensando nunha cousa que non che vai facer graza nengunha -dixo Mauro pondo-se diante de Severo e apontando-lle co revólver á entreperna-. O que si son moi capaz de facer, se non respondes ás miñas perguntas, é pegar-che un tiro nos collóns que te vai deixar desgrazado para sempre, que che parece?
Severo alzou a mirada aos ollos do rapaz como para comprobar a resolución de facer o que dicia que achaba neles. Debeu-lle parecer que ia en sério, porque dixo:
-Se cho digo dás-me a tua palabra de que esqueces a Mendaña?
-Non che prometo nada -respondeu Mauro tomando a arma coas duas maus para non errar o tiro-. Quen é?
-Chama-se Mário Pena.
-Onde mora?
-Non o sei -respondeu Severo, que ao ver o novo aceno ameazante do rapaz, proseguiu-. Ten un despacho na Praza do Campo, no número doce, terceiro.
-Agora si que imos por bon camiño. De que se tratou na reunión do barco?
-Negócios.
-Negócios, negócios -remedou Mauro-. Que clase de negócios?
-Iso non é cousa miña, eu agardei fora.
-Está ben, polo de agora vou-te crer. Quen che mandou que matases a Cendán?
-Quen che dixo a ti que o matei eu? Eu non fun nen sei quen foi.
-Foi ese Mário Pena, logo?
-Iso vas ter que llo perguntar a el.
-Perguntarei, perguntarei. Podes estar ben seguro que llo hei de perguntar ben axiña.
Sacou Mauro a automática que lle quitara a Severo e retirou-Ile o cargador, baleirou-no en riba da mesa e gardou a munición no peto. Despois lanzou a pistola contra a xanela que, rompendo os vidros ao seu paso, foi cair no pátio interior do edifício. A seguir fixo o mesmo co cargador e a navalla.
-Non te desato porque en algo tes que pasar o resto da noite. E non te queixes que quedas mellor do que me deixastes onte a min.
-Xa nos veremos -dixo o home entre dentes.
-De seguro -replicou Mauro botando a andar polo corredor. Tirou pola porta que daba ás escadas e fechou coa chave por fora. Cando chegou á rua, botou a chave no meio dunhas bulsas do lixo. Eran as tres e meia da mañá.Detivo a moto a uns trinta metros da casa onde vivia a Carballesa que non tardou en aparecer. Andou en dirección ao portal que a muller estaba a abrir. Pouco antes de chegar cruzou-se co táxi que a trouxera e que arrancou encanto a muller se apeou.
Alcanzou á pendanga no momento en que, de costas á entrada, deixaba a porta para que se fechase soa. Dunha alancada agarrou-na por un brazo e, cando a muller se viraba ao notar a presión, topou-se co revólver á altura dos ollos.
-Imos arriba, que temos ti e máis eu unha conversa sen rematar.
A muller, cos ollos desmesuradamente abertos, comezou a subir polas escadas seguida polo rapaz. Chegaron á porta da vivenda e a Carballesa foi chamar na campaíña, mais Mauro detivo-a indicando-lle que abrise coa chave. Obedeceu ao que lle mandaban e abriu. Simultaneamente comezaron a se escoitar carreiras e voces polo corredor. Eran as compañeiras da Carballesa que viñan correndo e berrando cara á porta.
-Toña, Toña -dicia a que viña diante que, ao ver a Mauro detrás da recén-chegada, interrompeu o seu parlamento de socate.
-Andando todas para diante, que imos rematar o que deixamos a meias -falou alto Mauro amosando a arma que levaba na man.
A Carballesa, direita como unha vara, avanzou polo corredor en dirección ao cuarto do fondo, aquel no que as metera Mauro na anterior visita. As outras mulleres recuaban sen deixar de mirar a cena, co medo reflexado nos ollos avermellados polo alcool que o traballo lles obrigara a ir metendo nos seus corpos. Mauro localizou axiña entre elas a Maria do Céu. Era pouco máis dunha nena de grandes e formosos ollos negros, eses ollos que se lles poñen aos que o teñen pasado mal e nunca son quen de quitar do seu rosto os sinais da desnutrición.
-Adentro, adentro -apurou-nas Mauro ao ver que se detiñan na porta sen se decidir a entrar-. Todas para dentro -repetiu sen conseguir máis que se arredasen en dous grupos, un a cada lado da porta do cuarto, mais sen entrar.
Por entre os dous grupos de mulleres, Mauro pudo ver as pernas dun home tendido no chan. Empurrou á Carballesa cara adentro e entrou el detrás. Sobre a alfombra do salón xacia o corpo dun home tumbado boca abaixo. Tiña os brazos debaixo do corpo e a cara virada cara á parede de en frente. Pasou o rapaz por riba do corpo e aniñou-se diante del. Tiña o rosto totalmente ensangrentado e desfeito na sua metade esquerda. A Carballesa, que tamén parara ao outro lado, detivo un berro pondo as mans sobre a boca.
-É o Merexildo, non si? -perguntou Mauro mirando á pendanga que permanecia coas mans diante da boca.
Fixo a Muller un aceno afirmativo coa cabeza e perguntou:
-Está morto?
-E ben morto.
-Cando nós chegamos atopamo-lo aí tal e como está -falou a muller pequeniña dirixindo-se á Carballesa-. Estábamos agardando a que chegases ti para ver que facíamos.
Mauro ergueu un pouco máis o cadáver. Tiña unha pistola na man, mais polo que se via, non lle deran tempo a facer uso dela. Procurou coa mirada a Maria do Céu e perguntou:
-Ti tampouco estabas na casa cando pasou isto?
-Ela estaba con Helena e con Carme no local onde elas traballan. Mandei-na ir eu porque xa sabia que ti volverias.
-Ou sexa, que non sabedes quen pudo despachar a este desgrazado?
Ninguén respondeu á pergunta do rapaz.
-Viña moito por aqui? -volveu a perguntar dirixindo-se, nesta ocasión, á Carballesa.
-Case nunca -respondeu cos ollos postos no cadáver-. Despois que estiveche ti, eu chamei-no para llo contar e quedou en que pasaria polo Memphis para falar de levá-la a outro lugar máis seguro, mais non foi por ali.
Ficou calada un pedazo e mirou para Mauro. Os seus ollos reflexaban carraxe e desconfianza.
-E por que che teño que contar a ti cousa nengunha? -espetou-lle-. Como sei eu que non foche ti quen o matache?
-Porque non o matei. Non tiña por que. Eu non quero máis que falar unhas palabriñas con Maria do Céu, que por certo vou-nas falar agora. Ven comigo -dixo dirixindo-se á rapaciña que permanecia contemplando a cena en siléncio apoiada no caixillo da porta.
Colleu-na polo brazo e empurrou-na lixeiramente cara a fora. Abriu a primeira porta que topou e entraron. Era un dormitório en que, por todo mobiliário, habia duas camas e un barrote, que atravesaba de parede a parede, en que estaban penduradas en perchas e bulsas, as pertenzas das habitantes do cuarto.
-Senta -dixo Mauro asinalando a cama que estaba máis perto da porta pola que acababan de entrar.
-Ti xa sabes para que te teñen aqui, non si?
Afirmou coa cabeza a rapaza e Mauro seguiu falando:
-Tampouco es tan nena para non entender o que significa traballar nos locais do Merexildo ou de calquer outro, que agora teredes todas que procurar novo acomodo. Todo iso non é cousa miña, porque eu non me dedico a predicar os perigos desa clase de vida. Alá cada quen se sabe o que fai e ti dis que o sabes.
Maria do Céu escoitaba o que lle dicia Mauro sen mirar para el.
-Eu andaba a te procurar porque era algo amigo, por chamar-lle dalgunha maneira, de teu irmán Henrique -ergueu a vista ao escoitar o nome do irmán-. El queria achar-te para che dicer onde estaba agora o que queda da tua família.
-E onde está Henrique agora?
Mauro, en siléncio, tivo un pulo de afastar a vista dos grandes ollos de Maria do Céu, mais pensou que iso non era o máis conveniente daquela.
-Anda pola cidade. Fai traballiños que lle permiten ir vivendo.
Mauro meteu a man no peto interior da cazadora e sacou o sobre que topara entre as cousas de Henrique, buscou nel e colleu un papeliño.
-Aqui tes, escrito por el mesmo, o lugar onde está tua nai e máis os teus irmáns a salvo de teu pai, que non sabe onde están, nen volveria ainda que o soubese.
-Estám todos bem? -volveu a perguntar.
-Cando Henrique saiu de onde eles, todos quedaban ben de saúde, non creo que se poda dicer o mesmo de como lles ian as cousas. Agora mesmo non sei nada, mais a ti corresponde inteirar-te se che interesa e non a min.
-Eu poderei ajudá-los melhor ficando aqui com Tonha. Indo-me embora com eles outra vez pouco os ajudaria, não lhe parece?
-A min nen me parece nen me deixa de parecer. Fai o que quixeres.
-Obrigado, senhor. Dê-lhe as minhas lembranças a Henrique, mas que não me procure aqui.
-Como queiras -dixo Mauro saindo pola porta.
Regresou aonde estaban as mulleres velando o cadáver do Merexildo. Falaban entre elas baixiño. Mauro achegou-se á Carballesa e falou en alto:
-Cando eu me for, chama á policia. Dis-lles que cando chegastes á casa topastes o Merexildo morto. Nada vos vai pasar, fora das perguntas que vos fagan. Sobran-vos testemuñas a todas de onde estábades cando o despacharon -todas escoitaban con atención o que lles estaba a dicer-. Facede como queirades, mais nada ides gañar con nomear-me a min neste asunto e todo é máis doado sen que eu teña que explicar que vin aqui porque tendes unha menor metida no negócio.
Despois de se mirar unhas ás outras, falou a Carballesa:
-Está ben, vai-te que non te misturaremos en nada.
-Hai outra cousa, se non queres follón é mellor que Maria do Céu se vaia a outro lugar mentres ande por aqui a pasma. Tes aonde mandá-la?
-Teño, si. Teño unha vivenda de meu, pode ir ali.
-É un bon lugar. Ali teredes que ir todas despois, porque o primeiro que vai facer o xuiz é precintar esta casa, que era propriedade do Merexildo, non si?
Asentiu a muller. Mauro fixo un aceno de despedida coa man e botou a andar polo corredor, camiño da saída.Mentres subia no elevador que o levaba desde a garaxe até o andar en que estaba a sua vivenda, notaba-se moi canso, mais non tiña sono. Mirou o relóxio, eran as cinco e meia. Saiu do ascensor e antes de apertar o interruptor da luz, sentiu o son dunha respiración. Botou a man atrás e, empurrando o revólver, colocou-se dun salto no primeiro degrau da escada. Agora, entre quen respiraba e el quedaba o ascensor. Desde aquel lugar, apalpando procurou o botón que acendía a luz, apertou-no e alumiou-se o lugar. Mauro apontou cara o vulto do que proviña o son da respiración e descobriu a Inés que, aniñada no chan, dormia coa cabeza apoiada na parede.
Gardou a arma Mauro e achegou-se á rapaza. Tocou-lle no ombro e ela abriu os ollos.
-Mauro -dixo Inés ainda sonolenta-. Que hora é? Quedei dormida. Levo aqui desde a unha.
-Son as cinco e meia -respondeu axudando-lle a se pór de pe-. Que fas ti aqui?
Abriu a porta da vivenda e entraron os dous.
-Vin para falar contigo -dixo xa desperta case de todo-. Cando vin que non estabas fun entrar, mais trocache a fechadura.
-E por que te puxeche a dormir na escada?
-Pensei que logo virias e quedei adormecida aí sentada.
-Pois moi importante debe ser o que me tes que dicer. Queres un café?
-Quero -respondeu Inés que permanecia de pe no meio da estanza.
Comezou a cazolear Mauro e non tardou en se lle achegar Inés.
-Que era iso tan importante do que me tiñas que falar? -perguntou sen arredar a vista da cafeteira.
-Agora xa non o sei. A ti non che ten pasado que pensas en lle dicer algo a alguén e despois de dormir xa non o ves tan claro?
Mauro mirou á rapaza rindo.
-Ou sexa, que botache a noite sentada nas escadas para nada.
-Non te alegra ver-me, logo?
-Non hai moito que tanto che tiña se me alegraba ou non. Imos sentar-nos ali que xa está o café.
-Pero é que hoxe, cando te vin no Ollomol, ainda que estabas moi desagradábel, dei-me conta de que non me afago ben sen ti -falaba ao tempo que botaba o café nas xícaras-. Pouco tempo pasara, mais xa me dei conta de que ia volver. Parecia estúpido seguir asi.
Xa estaban sentados no sofá e bebian o café. Mauro colocaba no xira-discos un dos que Ile dera o Lúrpio, mais seguia en siléncio para provocar que Inés seguise a falar.
-Ademais estaba preocupada porque te vin naquel estado. Non facia máis que pensar en que che podia pasar algo grave. Asi que decidín vir a ver-te. Andas metido en algo gordo, Mauro?
Mauro botou-se atrás no sofá e notou o vulto do revólver. Sacou-no e depositou-no no chan, ao lado do sofá.
-Agora levas pistola?
-Non sei en que ando metido -falou Mauro recostado no asento-. Só sei que cada vez estou máis metido en algo que non sei o que é, nen aonde me pode levar.
Inés escoitaba ao rapaz, que tiña os ollos fechados, mirando para el en siléncio.
-A outra noite, cando ti estiveche aqui, coñecin un rapaz que me caiu ben. Pasei o máis da noite con el e ao outro dia pola mañá apareceu morto no porto. Non sei por que, pero entrou-me unha carraxe como nunca antes sentira. Era como se me arrebatasen a posibilidade de falar con el máis veces. Sei quen o matou e quero facer-lle pagar iso como é debido.
-Pois denuncia-o á policia.
-Si, e todos cantos están detrás del, todos cantos provocan estoutras cousas, como sempre, tan tranquilos. Non, isto non vai ser tan sinxelo.
-Pero os que mataron a ese rapaz tamén te poden matar a ti, Mauro.
-Poden e farán o posíbel por facé-lo.
Mauro abriu os ollos e botou-se adiante no sofá. Pasou-lle a Inés unha man por detrás da cabeza e mirou fixamente os ollos verdes da rapaza.
-Por todo iso é polo que me alegro de que viñeses hoxe, para que nos podamos dicer todo cando se nos ocorra, para que non nos quede nada por nos dicer cada dia que estexamos xuntos.
Inés colocou as suas mans abranxendo a cara de Mauro.
-Mauro agora sei que te quero tal e como es, que non desexo que mudes en nada e ir achando cada dia o que hai en ti que me fai amar-te.
-Inés, comigo nunca vas poder viver nengunha clase de seguranza. Hoxe poden-me matar eses e mañá, podo partir a cabeza coa moto ou desaperecer de súbito ou que sei eu que pode ser de min.
-Mauro eu quero viver agora contigo a miña capacidade de amar-te infinitamente, ainda sabendo que calquer cousa nos pode separar e producir-me unha dor imensa. Todo é mellor que viver sen amar-te.
Abrazaron-se con forza mentres a unión das duas bocas obrigaba ao siléncio que precisaban naquel intre en que ambos pensaban que, contodo, o mellor era o amor.
Só se escoitaba a Leonard Cohen que dicia:

True love leaves no traces
If you and I are one
It's lost in our embraces
Like stars against the sunAs a falling leaf may rest
A moment on the air
So your head upon mv breast
So my hand upon your hairAnd a many nights endure
Without a moon without star
So will we endure
When one is gone and far

Capítulo VII

Inés foi-se moi cedo, ás nove e meia da mañá tiña que fichar no traballo e ademais tiña que ter, a esa hora, o que o regulamento chamaba unha agradábel presenza para atender ao público, cousa nada doada despois dunha noite sen durmir.
Mauro tamén tiña plans feitos para esa mañá, asi que foi-na levar na moto até a porta dos grandes armacéns.
-Por favor, ten coidado -dixo a rapaza cando se apeaba.
Non respondeu Mauro á adverténcia máis que cun xesto de despedida, deu volta na mesma rua e arrancou con dirección ao centro da cidade.
O crecimento doutras zonas comerciais en diversos lugares da periféria restara-lle certo protagonismo ao centro, mais ainda conservaba no seu seo os elementos de dirección económica e burocrática da cidade. Isto facia-se ben patente a aquelas horas da mañá, nas que era considerábel a sensación de actividade e movimento que daban as numerosas persoas que acudian a bancos, despachos e oficinas de xestión administrativa, que tanto abondaban pola zona.
A Praza do Campo agora case non era tal, senón a confluéncia de duas anchas ruas que cruzaban o centro da cidade case perpendicularmente. Mais un certo ar circular na disposición dos edifícios numerados correlativamente, unido a que a xente termou do seu antigo nome a base de non usar alguns dos que as autoridades pretenderon dar-lle ao longo dos tempos, preservou o seu carácter de praza.
Mauro aparcou a moto entre dous coches e dirixiu-se directamente ao número doce de praza. Era un edifício de cinco alturas e construción antiga. Tiña a fachada totalmente renegrida e os caixillos das xanelas pintados de distintas cores, segundo ao andar a que correspondesen. Pegado no vidro da porta habia un anaco dunha folla dun caderno escolar no que alguén escrebera unhas liñas avisando aos conviciños que andaran con máis coidado coa porta, que xa era a quinta vez que se lle trocaba a fechadura.
Mauro arrimou-se á parede e agardou a que alguén aparecese. Non tardou en se apresentar unha muller, saia cun carriño da compra co que se demorou algo na porta, intre que aproveitou o rapaz para se prestar a lle axudar e, a continuación, escoar-se no interior.
Un elevador dos de cancela de ferro, deixou-no no terceiro andar. Á sua direita habia unha porta do que parecia ser unha vivenda e á esquerda abria-se un corredor. Entrou por el, na parede que quedaba á man esquerda habia duas portas. Na primeira un rótulo indicaba que dentro habia un despacho dun avogado e no segundo o letreiro puña reumatólogo. Un pouco máis adiante o corredor viraba á esquerda e ao fondo, unha terceira porta ostentaba un letreiro no que se podia ler:

Mário Pena Picos - Representacións.

Achegou Mauro a orella á porta e non sentiu ruído nengun. Petou cos cotenos e agardou. Non tardou moito en se escoitar no interior algun lixeiro ruido ao que seguiu unha voz que perguntou:
-Quen é?
-Mensaxeiro -berrou Mauro de fora tomando o revólver na man direita que metiu debaixo da cazadora.
Abriu-se a porta e asomou a cara barbada dun home duns trinta e tantos anos. Os cabelos revoltos e as roupas enrugadas, indicaban que acababa de se erguer de dormir.
-Don Mário Pena Picos? -perguntou Mauro.
-Son eu -respondeu o home pasando unha man polo rosto.
-Pois arrea para diante -falou Mauro empurrando a porta co pe e pondo-lle o cano da sua arma apoiada na barriga.
Recuou Mário cara adentro e o rapaz fechou a porta tras de si. Mirou arredor. O local era unha estanza duns vinte metros cuadrados ao fondo da que habia unha mesa non moi grande cunha cadeira; alguns papeis, un teléfono en riba da mesa e un arquivador metálico á direita da cadeira, eran o único que lle daban ao lugar aspecto de despacho. Duas cadeiras diante da mesa e un sofá arrimado á parede da direita, completaban a mobília do local.
-Aí sentado -ordenou Mauro ao asustado e emudecido Mário Pena asinalando o sofá no que o home dormira, a xulgar pola manta enrugada que permanecia en riba del e que o rapaz retirou, botando-a no recanto máis lonxe do sofá.
Deu volta por detrás da mesa e abriu as gavetas, non contiñan máis que alguns papeis vellos e suxos. O arquivador tamén estaba baleiro.
-Pouco papeleo che deben dar a ti as representacións -dixo Mauro sentado na cadeira de detrás da mesa.
-Quen es ti? Que queres?
-Deixando a un lado quen sexa eu, quero que me contes que negócio tes ti con Celso Mendaña e con António Cendán.
-Eu non sei quen son eses.
-Mira, deixa-te de lérias. Onte pola noite o Severo cantou todo canto a min me deu a gana de que cantase. Comecemos, para que vexas que non che minto, por unha reunión no barco de Mendaña, nos varadeiros da Pedreiriña e se queres seguimos polo que me contou da morte de Cendán. El di que non foi quen o matou, seguramente porque pensa dicer que foche ti.
-Como vai dicer que fun eu, se ese dia non estiven na cidade e el sabe que é asi.
-Iso pergunta-llo a el. O caso é que el di que ti tes que ver nesa morte.
-Xa vexo que te estás botando a adiviño por ver se eu pico. Non creo que Severo che dixese nada.
-Claro home, que deste despacho souben eu polo Coléxio de Axentes Comerciais. Non sexas parvo, Severo non vai carregar co morto el só.
-E ti quen es para me facer estas perguntas? Porque policia non es.
-Eu só quero saber onde pode cobrar un amigo meu uns cartos que lle debia Cendán e que está moi encabreado porque o mataron e agora xa non paga -mentiu Mauro.
-Eu sempre dixen que fora unha burrada desfacerse de Cendán, pero non me quixeron deixar que me encarregase eu de calmá-lo. Colleron tanto medo coma el e por culpa diso pasou o que pasou co Merexildo.
Mauro non deu mostra nengunha de surpresa ao escoitar o nome do Merexildo, ainda que aquilo resultaba totalmente novo para el.
-Que foi o que pasou co Merexildo?
-Que habia pasar? Que o mataron tamén.
-Cando? -perguntou Mauro.
-Supoño que onte, eu acabo de sabé-lo polo xornal.
-E por que o matarian, logo?
-Merexildo comezou a dicer que queria mais participación no negócio, que agora que xa non estaba Cendán e el tiña alguns cartos, queria entrar como inversor e iso significaba que sabia máis do que lle cumpria como simple comisionista.
Mauro non sabia como meter-lle o dente a toda aquela série de dados revoltos que estaba recebendo de Mário Pena. Non achaba como encaixaban uns cos outros, ainda que estaba convencido de que logo o conseguiria. Asi que decidiu arriscar algo:
-Pero Merexildo tamén era sócio?
O home ficou calado un anaco antes de dicer:
-Merexildo e eu éramos sócios nas barras americanas, pero nada máis. Despois era con Cendán con quen se entendia. Eu puxen alguns cartos pero é todo canto sei.
-E logo para que foi a reunión na Pomba?
-Foran mal un par de cousas últimamente e Cendán pedia un forte investimento para que nos pudésemos resarcir. Eu xa non queria isto, sempre fun partidário de seguir co tabaco, pero Cendán estaba moi empufado e precisaba cartos...
Calou Mário ao sentir que chamaban á porta. Ficou cos ollos espetados nos de Mauro, que se ergueu co vinteoito na man e fixo-lle un aceno de que se erguese tamén. Indicou-lle que se arrimase á porta e colocou-se detrás del. Despois asentiu coa cabeza e Mário perguntou:
-Quen vai?
-Son Severo, Mário. Abre
O home mirou a Mauro que lle falou baixiño á orella:
-Abre con coidado e di-lle que pase.
Abriu un pouco a porta que, empurrada con forza desde fora, tirou a Mário contra o rapaz e os dous caíron ao chan. O revólver de Mauro saltou polo ar e foi cair debaixo da mesa. No meio e meio da habitación, Severo e o calvo da man escaiolada, cada un brandindo unha automática na man, barrian con ela a estanza completa na procura de máis xente.
-Os dous quediños aí no chan -dixo Severo mentres o calvo se aniñaba para rexistá-los.
-Limpos os dous, Severo -dixo.
-Está ben, sentados os dous no chan e coas mans por diante dos xoellos -falou Severo indo a se pór no lugar que antes ocupaba Mauro na cadeira de detrás da mesa-. Agarda fora -dixo dirixindo-se ao calvo que saiu fechando a porta detrás de si.
Cando estivo acomodado dirixiu-se a Mário dicendo:
-Ti, vai-te sentar no sofá -e despois dirixíu a sua mirada a Mauro-. Ti deixa-te estar onde estás que te quero ver ben. Así, se noto que fas algo que non me gosta, meto-che un tiro nos fociños. Que viñeche facer aqui?
-Viñen perguntar-lle a este todo canto ti me dixe-che onte que lle perguntase -respondeu Mauro sabendo que metia unha cuña entre os dous homes.
-Que che dixo? -perguntou, agora dirixindo-se a Mário.
-Di ti primeiro que é o que Ile dixeche a el, que xa sabe tanto coma min -respondeu o barbado.
-Deixa-te de histórias e di que é o que lle contache.
-Contar, contou-me até cousas que ti non sabes. Por exemplo, sabes que este tipo matou a Merexildo?
-Eu non matei a ninguén -cortou rápido Mário ao tempo que recebia unha fulmitante ollada de Severo.
-Que di este tio? -perguntou Severo-. Que está morto o Merexildo?
-E ben morto, vi-no eu -respondeu Mauro-. Vimo-lo eu e máis este.
-Eu vin a notícia hoxe no xornal.
Severo miraba agora alternativamente a un e a outro, asistindo ao diálogo con asombro.
-Nada di o xornal da morte do Merexildo, porque ás cinco da mañá ainda ninguén sabia que o Merexildo estaba morto máis que eu, as mulleres que vivian na vivenda onde o mataron e máis quen o matou, que foche ti.
Foi negar novamente Mário, mais xa Severo dirixia cara a el a mirada que saía da fina raia azul que os ollos lle debuxaban no rosto.
-Que dis ti? -perguntou o matón.
-O morto que tiña que haber ali era eu -comezou a falar Pena coa cabeza baixa-. Merexildo chamou-me várias veces dicendo que era o momento de nos facer el e máis eu co negócio e citou-me naquela casa. Fun ali coa intención de saber que era o que el coñecia. Contou-me que estaba inteirado de que pensábamos adquirir unha cantidade grande e que agora, que xa morrera Cendán, el ocuparia o seu lugar. Eu tiña que te convencer a ti e a Mendaña de que el entrase ao negócio. Despois eu conseguiria que a entrega se fixese por outro sítio distinto e un dia antes, asi el cortaria antes a mercadoria. Coa parte que reteria, negociaríamos el e máis eu. Dixen-lle que non me interesaba. Entón sacou unha arma e ameazou-me con ela, dicendo que me mataria. Despois iria-vos dicer que o plan que me acababa de contar fora eu quen llo propuxera e por iso me matara. Fun máis listo e quen morreu foi el.
-Pois hai un pouco este pretendia colocar-che a ti o fiambre do Merexildo -dixo Mauro dirixindo-se a Severo
-Ti cala. Canto máis tempo estexas calado máis vas viver.
Despois achegou-se ao lugar onde permanecia sentado Mário Pena e mirou-no fixamente.
-Ti es un merdán que botache todo a perder, mesmo o teu próprio pelexo. Imbécil! Por que non me dixeche a min o que dis que Merexildo pretendia? Non, non me respondas -cortou-lle-. Seguramente porque todo canto acabas de dicer sucedeu ao revés e eras ti o que nos querias meter o pufo. O Merexildo sabia ben que comigo non se xoga e que o seu traballo era cortar e cobrar e, o teu adquirir a mercadoria, máis nada.
Mário Pena estaba pálido como un morto, tremian-lle os beizos cando falou:
-Severo, palabra que todo foi tal e como cho contei. Desfai-te deste mequetrefe e sigamos adiante co negócio. Vai ser o pacote máis grande que vai pasar polas nosas maus.
O matón arreou-lle unha labazada que o mandou contra as costas do sofá. A continuación meteu as mans no peto da xaqueta e sacou un silenciador que enroscou no cano da sua automática. Mário, case deitado no sofá, meteu a man no espazo entre o espaldar e o asento e sacou-na armada cunha Astra do nove longo.
O estoupido da arma de Pena foi como un cañonazo nunha garaxe e no costado esquerdo de Severo debuxou-se un círculo vermello que aumentaba o seu diámetro a cada centésima de segundo que pasaba. A arma do matón ceibou dous sons secos. O primeiro tiro atravesou-lle a gorxa a Mário e espetouno contra o sofá. O segundo, calquer diria que simultáneo co anterior, emborranchou-lle o bigode de sangue.
Mauro saltou cara a mesa e recuperou o seu vinteoito cando xa Severo o procuraba polo cuarto. Localizou-no cando se metia detrás da mesa e disparou naquela dirección sen alcanzá-lo. A porta, fortemente empurrada desde fora, abriu-se totalmente e apresentou-se o calvo na estanza.
Comezaron a se escoitar voces polo corredor que se achegaban ao despacho. Severo e o calvo miraron-se.
-Imo-nos de aqui! -berrou Severo correndo cara ao oco da porta seguido polo calvo.
As primeiras persoas que dobraban o ángulo que formaba o corredor, foron empurradas polas armas dos matóns e obrigadas a se meter no despacho do avogado. O calvo, antes de fechar a porta berrou-lles:
-Ao primeiro que bote o fociño pola porta pego-lle un tiro.
Correron escadas abaixo ameazando coas armas a todos cantos saian das vivendas do edifício e que xa enchian as escadas. Mauro, que pretendia non chamar a atención sobre si, non pudo correr tras deles como quixer, senón que tivo que ir baixando as escadas misturado cos máis audaces dos curiosos.
Cando chegou fora, xa comezaba a se congregar xente diante do portal. Un homiño pequeno, case anano, traxeado e acicalado, asinalaba cun dedo e dicia:
-Eran dous, correron cara aló. Un deles ia sangrando polo peito.
Mauro botou a correr na dirección na que apontaba o dedo. Xa nada facia pensar que alguén acabase de ver dous homes armados correndo pola rua. A xente camiñaba como se nada. Mauro corria empurrando aos que ian na sua dirección e topando cos que viñan na contrária, cando os viu atravesando a rua. Severo apoiaba-se no calvo para camiñar, ninguén se fixaba neles mentres se dirixian ao aparcamento soterrán que, situado debaixo da Praza do Campo, tiña ali a sua entrada.
Mauro deu volta a correr e dirixiu-se aonde deixara a moto. Montou e foi entrar no aparcamento polo lugar onde estaba situada a saída. Baixou pegado á parede da sua direita e comezou a percorré-lo na procura dos dous homes. Despois dunha volta inteira sen achar a ninguén, parou e apagou o motor. O siléncio era case total, só o ruído da circulación na superfície se escoitaba ali abaixo. Ficou no lugar no que se achaba, sen descabalgar da moto e disposto para se dirixir aonde escoitase algo.
Sentiu o son do acendido dun automóbel seguido de dous ou tres fortes aceleróns. Puxo a moto en marcha e foi cara ao lugar de onde proviña o ruído. Non tardou en localizar un Mercedes que a toda velocidade se dirixia á rampa de entrada. Ao volante o calvo e á sua direita Severo, o coche enfiou de lonxe a rampa.
O ruído foi enxordecedor. O Mercedes e o furgón formaban un só bloco. Mauro deu volta e dirixiu-se á saída do aparcamento, ali xa non tiña nada que facer e podia resultar embarazoso ter que lle dar explicacións á policia e moito máis cun vinteoito ao cinto.Celso Mendaña vivia nun chalé fora da cidade. O lugar xa pertencia a outro concello distinto e estaba, na sua maior parte, ocupado por residéncias de luxo, propiedade dos que manexaban todos os fios que gobernaban a vida da cidade. Non se sabe moi ben se o viver ali implicaba ser alguén na cidade, ou pertencer á clase dirixente levaba a viver naquel lugar.
As construcións eran todas distintas, consecuéncia lóxica da própria competéncia que entre os habitantes se establecia por acadar a categoria de primun inter pares. Habia edificacións que imitaban ás que se ven nas séries norteamericanas da televisión, casas que pretendian parecer-se ás mansións inglesas do século pasado, algunhas distribuían os seus espazos en diversas alturas que se entrecruzaban, outras tiñan aguzados tellados alpinos preparados para deixar esvarar unha neve que nunca viron.
A casa de Celso Mendaña semellaba un antigo pazo do século dezaoito. O terreo estaba rodeado dunha alta muralla de pedra sen máis interrupción que a entrada, cerrada cunha cancela de ferro que sobardaba a altura da muralla nun metro.
Mauro deixou a moto á beira da muralla e achegou-se á cancela. Non tardou en aparecer do outro lado da rella, un home vello vestido cun mono azul. Traía un enciño na man.
-Que queres, rapaz? -perguntou de lonxe o home.
-Quero falar con Celso Mendaña.
-Non está na casa -dixo o do mono dando volta para se ir.
-Vaia adentro e diga-lle que me manda Severo cun recado urxente.
-Mande quen te mande, se non está, non está. Volve dentro dun pouco a ver se veu.
-Está ben -acedeu Mauro-, pero cardo veña diga-lle que Pena e Severo están mortos e quero falar con el. Volverei dentro dunha hora.
O vello escoitou o que Mauro lle dicia sen dar mostras de especial interese.
-Darei-lle o teu recado -falou xa de costas ao rapaz.Mauro regresou á cidade e pasou por diante do aparcamento da Praza do Campo. Gruas e ambuláncias retiraban os restos das máquinas e dos homes. Vários coches da policia estaban parados diante do número doce. Meteu-se nunha cabina telefónica e chamou á axéncia. Saiu Micha:
-Mauro -exclamou berrando-, por onde andas? Levo toda a mañá querendo dar contigo e nun fun quen. Estás ben?
-Estou, estou. Que hai de novo?
-Nacho está que ferve. Di que non volverás a traballar para el encanto che quede vida e cousas asi.
-Non te apures, xa estivo asi moitas veces e máis non pasou nada. Ainda que tampouco seria moita perda para min. Escoita Micha, sabes algo do que pasou no aparcamento da Praza do Campo?
-Sei. Un par de animais que saían a toda velocidade pola rampa de entrada e espetaron-se contra un furgón de reparto que entraba. Total, todos mortos.
-Seguro?
-Seguro. Por que?
-Por nada -dixo-. Deica logo.
Cando estaba colocando o auricular na forquita, ainda escoitaba a voz de Micha que berraba:
-Mauro, Mauro, agarda, non colgues...
Matou o tempo que lle faltaba para que se cumprise o prazo dado a Mendaña, percorrendo a cidade na moto.Cando o home do mono o viu diante da rella da cancela, achegou-se e abriu.
-O señor Mendaña falará con vostede agora -dixo arredando-se da entrada.
Mauro penetrou coa moto polo camiño que o levaba até a fachada principal da casa. Era un camiño empedrado de lousas con herba que medraba por entre elas. Ia amodo e o vello corria a par del. Parou diante da porta e apeou-se. O do mono subiu os tres graus que afastaban a entrada do chan e chamou. Saiu unha muller e falaron entre eles baixiño, despois o home dirixiu-se a Mauro:
-Vaia con Maria. Ela acompañara-o aonde don Celso.
Mauro seguiu á doncela que andaba sen mirar atrás. Atravesaron un enorme salón e a rapaza parou diante dunha porta. Petou nela cos cotenos antes de abrir un pouco. Dixo algo cara adentro e, abrindo a porta totalmente, afastou-se a un lado.
-Pode pasar -dixo.
Entrou o rapaz nun amplo despacho luxosamente decorado, o chan estaba coberto por duas grandes alfombras. Á esquerda de Mauro, unha mesa ovalada con oito cadeiras de arredor; á direita un sofá e duas cadeiras de coiro afastados por unha mesa baixa co tabuleiro de mármore; en frente, no lugar máis lonxe da porta, unha mesa de madeira, diante da que estaba sentado un home de algo menos de cincuenta anos.
O rapaz escoitou que Maria fechaba a porta e avanzou cara á mesa do fondo do cuarto. Levaba unha man ás costas, metida debaixo da cazadora. Cando estivo a uns dous ou tres metros de Mendaña, sacou o revólver.
-Estou farto de pelexar cos teus homes e de levar surpresas -dixo-, asi que ponte de pe e ven aqui coas mans sempre onde eu as vexa ben.
O home abriu os brazos, máis nun aceno de acollemento a un recén-chegado que en cumprimento da orde do rapaz. Rodeou a mesa e andou cara a el.
-Por favor, non é precisa a violéncia -falou Mendaña-, xa houbo abondo violéncia para unha cidade tan pequena como esta. Estou seguro de que falando os dous, comprenderás todo e mesmo podemos chegar a nos entender entre ti a máis eu.
-Pois mentres tanto senta aí -asinalou Mauro unha das cadeiras situadas diante da mesa de mármore e el foi-se sentar no sofá.
-Mira rapaz, será mellor que falemos clariño desde o primeiro, aforraremos tempo e o meu vale moito. Ti estás aqui despois de andar amolando todos estes dias canto che deixaron. Saíron-che ben as cousas e estás vivo despois de que, ao redor de ti, caíran mortos vários homes, alguns deles aparentemente relacionados comigo. Até é posíbel que imaxinases algunhas explicacións para todo o sucedido que ninguén che vai crer. Ti estás convencido de que, por un pouco que pillache aqui e outro pouco que che dixeron acolá, xa tes a chave das noces, pero non hai tal, rapaz, non hai tal.
-Para comezar sei que ti, xuntamente con Cendán e Pena estábades metendo cabalo, que Merexildo se encarregaba de lle dar un primeiro corte e despois, non sei quen nen como, colocaba-o no mercado. Estas son cousas que de seguro lle interesarán á policia.
-Non che é a cousa tan doada como ti dis. Eu non teño nen tiven ningun negócio con Pena, coñecia-o como coñezo á maioria dos homes da cidade que se dedican a algun tipo de actividade comercial. Tamén coñezo, e moito, ao alcalde -que vive aqui ao lado- e non teño nada que ver co que el faga no concello. A Cendán emprestei-lle algun diñeiro e por aí gardo o documento de recoñecemento da débeda. Non sei, nen lle perguntei, en que meteu os cartos que me pediu, a min chegaba-me con que mos volvese. Agora seguramente os perdin, veremos, polo menos, se os podo deducir dos impostos.
-Logo queres dicer que ti non sabias que os negócios de Cendán eran coa droga? Non me fagas rir.
-Non é que eu non soubese que negócios tiña, é que non quixen nen quero sabé-lo. De Pena teño escoitado que andaba en contrabando de tabaco, tampouco é cousa miña.
-Xa! -exclamou Mauro con retranca-. E no barco xuntastes-vos os tres para xogar ao billar.
-Iso de que eu me xuntei con eses señores no barco, quen o di? Quen me viu?
Mauro comezaba a ser dar conta de que estaba diante dun home a quen dificilmente poderia pillar nunha renúncia. Sabia cortar todos os canles de comunicación que o pudesen relacionar cos seus sócios. El non tiña necesidade de facer nada comprometedor, para iso tiña a Severo que o mantiña á marxe de todo.
-Xa vexo que estabas ben protexido. Cendán, Pena e Merexildo están mortos, non hai coidado de que conten o pouco que sabian. Severo, o único que coñecia todo afeito, tamén está morto, ainda que a sua fidelidade estaba garantida polo seu próprio traballo suxo; o mesmo tiraba un neno ao mar que lle rabanaba o pescozo a un sócio asustado. Xa todo é legal, non tes nada que temer de ninguén, porque ninguén é quen de abrir as noces sen rompé-las e unha vez rompidas xa non se poden volver a fechar.
Mendaña botou-se para atrás no asento antes de volver a falar:
-Escoita rapaz, este xogo acabou-se. Chegache ao final e xa non da máis de si, se estás aqui é porque non podes ir á policia coas tuas suposicións. Botariante fora dunha patada no cu. E postos a supor, ainda que todo canto dis for certo, ninguén vai poder demostrá-lo nunca.
-Se isto é un xogo de suposicións, tamén a policia pode supor que Cendán e Pena eran os teus corredores e ti o inversor. Que tal vou?
-En todos os meus negócios con Pena e Cendán nunca souben en que se investian os cartos que Iles entreguei. Cendán aceitou e asinou empréstimos que garantian que non se perdese a inversión.
-Pero ti -seguiu Mauro no xogo-, terias que dar a conformidade a cada negócio antes de investir nel?
-Non me preocupa nada de nada mentres non haxa perdas fortes.
-Xa entendo. Por iso houbo a reunión na Pomba. As cousas non ian ben e estabas encabreado. Apareceu o rapaz inesperadamente e Severo matou-no, habia que eliminar testemuñas. Cendán traía aquela noite a proposta dunha grande operación que te calmase. Claro que despois houbo que desfacer-se del, non sei se porque se asustou coa morte do rapaz ou porque a operación que vos prometia era unha trampa.
-Ti segues xogando a supor, pero eu teño que coidar dos intereses de outros que están por riba de min, asi que aqui rematan as suposicións.
-Queres dicer que ti non es o cume?
-Iso nen supondo. Sempre hai alguén por riba de case todos.
Mauro tardou un anaquiño en volver a falar:
-Non sei como, pero ainda acho sorpresas en toda esta merda. Corrin noites e dias detrás duns pobres desgrazados pensando que ia dar coa saída do labirinto e agora ves ti a me dicer que só estou na entrada.
-Rapaz, e a ti que che ia ou che viña en todo este asunto? Eu tamén sei algo de ti e non se pode dicer que te distingas, precisamente polo teu amor á lei. Os teus amigos son todos pendangas, delincuentes e drogaditos. Veñen cada dia no xornal roubos e atracos que cometen os teus amigos, ti sabes quen o fixo, mais non se coñece que os denunciases nunca.. Tes a casa chea de cousas que cheiran de lonxe a produto de roubo. Traballas cun desgrazado sen escrúpulos e agora pos-te a xogar a defensor da lei. Por que non deixas o mundo que corra?
-Iso é xustamente o que eu quero, deixar que corra o mundo, mais fostes vós os que vos cruzastes no meu camiño matando a un pobre infeliz que nada vos podia facer, porque nada sabia. Sodes vós os que vos cruzades no camiño dos máis, deses delincuentes e drogotas que tanto desprezo lles tedes porque se comportan como agardades que se comporten, atracando, roubando e prostuíndo-se para mercar unha dose. E ao final, á hora do reparto, para vós serán os benefícios e para eles a merda e a miséria.
-Sempre haberá alguén que o faga ainda que ti te poñas como te poñas.
-Xa sei que só conseguin amolar-te un pouco. Logo terás outro Severo que te protexa e xente como Pena e Cendán hai nesta cidade de merda toda canta se queira.
Mendaña ergueu-se, pasou á parte de atrás da cadeira e apoiou as mans no espaldar.
-Esta conversa xa non da máis de si, amigo -dixo-. Deixei-te falar canto quixeche e, mesmo facer acusacións moi graves contra min que ninguén pode probar. Agora será mellor que salgas desta casa, o xogo das suposicións rematou e eu son un home honrado que ainda pode acudir á policia porque un rapaz cunha pistola entrou no seu domicílio para atracá-lo. A non ser que me vaias pegar un tiro?
Mauro tamén se puxo de pe e, gardando o revólver ás costas, dixo:
-Eu non che vou pegar un tiro, non teñas medo, mais sempre lle conto todo aos meus amigos e non digo eu que un dia non se apresente aqui un calquer cun mono que non pode suportar e faga calquer cousa.
Mendaña non dixo nada e Mauro andou cara á porta do despacho. Antes de sair, virou-se cara ao home e dixo:
-Non fracasei de todo, sabes? Hai moi pouco tempo eu entraria nunha casa como esta algo amedrontado, agora perdin-vos o respeito.A moto corria cara á cidade levando ao rapaz que ainda daria moitas voltas polas ruas antes de se apear.

FICHA DE LECTURA CON ACTIVIDADES PARA O ALUMNADO

https://www.xerais.gal/catalogos/proyectos_lectura/XG00210701_9999966069.pdf